Coen: 'Ik was het wachten beu en besloot naar haar te rennen, in Zweden'

"Ruim tien jaar geleden leerde ik haar kennen bij Loesje, die van de posters ja, waar wij allebei vrijwilliger waren. Een mooi Zweeds meisje. Pas een jaar later trok ze echt mijn aandacht, toen we op een zomerkamp in België met veel vrijwilligers workshops volgden en zij en ik de laatste avond tot zonsopkomst aan de bar zaten.

'Wat is hier gaande?' dacht ik. Zo’n gevoel van verbondenheid had ik nog nooit meegemaakt. Maar goed, ik was voorzichtig en zij had een vriend in Nederland, dus ik heb niks gezegd."

"Dat gevoel bleef een tijdje doorsudderen. Zij ging weer naar Zweden en af en toe hadden we wat contact via sociale media. We volgden elkaar een beetje, zij maakte kunst en daar was ik in geïnteresseerd, en als ze naar Nederland kwam stuurde ze me een berichtje en zagen we elkaar soms. Niet meer dan dat, en tegelijkertijd stond mijn wereld elke keer op zijn kop als ze er was. Maar ja, dat durfde ik niet te zeggen.

Mijn vrienden wisten wel dat ik verliefd op haar was en ik had - ook als zij in Zweden was - helemaal geen ruimte voor andere meisjes in mijn hoofd. 'Doe er nou iets mee!', riepen de mensen om mij heen. Maar ik was voorzichtig, en ze had nog een vriendje, dat hielp ook niet mee."

Liefdesloop naar Zweden

"Na 2015 kwam ze niet meer naar Nederland en werd ons contact minder. Maar mijn verliefdheid niet. Ondertussen was ik bezig met het voorbereiden van een avontuurlijke hardloopreis, waarin ik van Gennep naar Palermo zou rennen. De voorbereiding voor dat avontuur gaf me zoveel vuur en energie dat ik dacht: nu is het klaar, ik stuur haar een liefdesbrief. Per mail, want ik wist haar thuisadres niet. Geen reactie, en na weken nog niks, dus ik heb me wel een beetje lopen opvreten.

Een paar maanden later hadden we weer contact via Facebook. Ik vroeg of ze haar mail nog had gecheckt, maar dat was niet zo. Niet veel later meende ik in een terloops gesprek een positieve reactie op mijn liefdesbrief te lezen. Ik dacht dat er liefde over en weer was. Met dat gevoel ging ik op een hardloopreis naar Zuid-Italië, en daar werd ook het zaadje geplant voor mijn liefdesloop naar Zweden."

"In december 2019 besloot ik rond te reizen door Nederland, als een nomade en dat idee sprak haar wel aan. Ze vroeg of ze naar Amsterdam kon komen, maar echt concreet was het nog niet. Dus ik dacht: ik ga naar haar toe rennen. Ik was er wel een beetje klaar mee, met afwachten of ze zou komen en hardlopend naar Malmö, dat leek me wel een waanzinnig mooi gebaar. Als ik in iets meer dan honderd dagen naar Palermo kan rennen, dan kan ik dit ook."

'Wat doe jij hier?'

"In maart 2020 ben ik begonnen, iedere dag een marathon en af en toe een dag rust. Mijn vader reed met een camper mee. Zij wist van niks, anders zou de magie eraf zijn. Mijn lijf zei de eerste dag al 'nee', maar als je gewoon gaat lopen, neemt je geest het over en gaat het uiteindelijk. Ik liep zes marathons in zes dagen en naderde toen de grens van Denemarken. Onderweg vernamen we wel iets over corona, maar het drong niet echt tot ons door. Pas toen bleek dat de grenzen dicht zouden gaan, zijn mijn vader en een filmmaker die ik had meegevraagd omgedraaid met de camper en ben ik lopend verder gegaan.

Ik was op een missie. Het laatste stuk moest ik met de bus, de boot en de trein en dat lukte. Dankzij een vriendin had ik van te voren ergens haar adres gevonden, want Malmö is vrij groot. Doodmoe en ongedoucht belde ik bij haar aan, op zondagavond om half negen. Gelukkig was ze thuis. 'Wat doe jij hier?', vroeg ze verbaasd."

"Ze vond het leuk om me te zien en vroeg me binnen. Ik zei meteen dat ik van Nijmegen naar hier was gerend om haar de liefde te verklaren en gaf haar toen een hartvormig doosje. Zonder enige aarzeling gooide ik alles eruit wat ik al jaren voelde. Ze was ontroerd en bedankte me, maar gaf niet direct een antwoord. Ik vertelde hoe mijn reis was geweest en we kletsten wat, en op een gegeven moment vroeg ze: 'maar waar slaap je dan vanavond?'.

Ik dacht dat dat wel bij haar zou kunnen, maar dat bleek dus niet het geval. Eerlijk gezegd had ik daar geen moment rekening mee gehouden. Ik moest dus snel op zoek naar een hostel in de buurt. De volgende ochtend spraken we af in een ontbijtcafé en vroeg ik meteen naar wat zij voelde. Een speciale band en vriendschap, zo bleek, maar meer niet. Dat was hard, maar ook wat het was. Blijkbaar had ik in haar berichten gezien wat ik graag wilde zien."

Verschrikkelijke pijn

"Ik dacht meteen: ik moet terug naar Nederland. Alles stortte in. Ik regelde zo snel mogelijk mijn reis naar huis en daarna was ik in een staat van rouw. Mijn intenties waren puur en ik ben trots op mezelf dat ik deze stap gewaagd heb, maar de pijn was verschrikkelijk. Ik moest er echt doorheen. Het was mijn liefde voor haar die me naar Zweden bracht en niet zozeer de liefde die ik voor mezelf had.

Inmiddels zijn er twee jaren voorbij en ontstaat er weer ruimte. Laatst merkte ik dat het verliefde gevoel er weer kon zijn. En het mooie is, het kan er gewoon zijn zonder dat ik er voor mijn gevoel van alles mee moet. Het blijft een zoektocht, maar dat er weer ruimte is voor nieuw gevoel is ontzettend fijn."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.