Eva Jinek eerlijk over zwangerschapskwaaltjes: 'Soms een beetje een lijdensweg'
Ze kan het eindelijk van de daken schreeuwen: Eva Jinek (44) is in verwachting van haar tweede kindje. Ze geniet, maar ontkent ook de 'lijdensweg die het soms een beetje is' niet, schrijft ze in haar nieuwsbrief.
"Misschien krijg ik nu wel een dochter en groeit zij op in een wereld waar het normaler wordt om het normale leven niet meer te verstoppen"
Eva begint haar nieuwsbrief met een beeldende omschrijving van een slaapdronken tripje naar en van de koelkast. Daaruit wordt duidelijk dat prikwater met citroensmaak, mergpijpjes en sojamelk met chocoladesmaak momenteel haar cravings zijn. Ook de geuren in huis beleeft ze intens. "Ik zweer het je: zwanger zijn is een trip. En soms ook een beetje lijdensweg."
Zo worstelt de zwangere Eva momenteel met de lange en hoge trap op haar werk. "Als niemand kijkt, houd ik m'n borsten vast op weg naar boven en beneden, omdat ze zo'n pijn doen." Dat is niet het enige lichamelijke kwaaltje: "Misselijkheid spoelt in golven aan, dan weer krachtig, dan weer zeurend op de achtergrond. Ik ben hondsmoe. Regelmatig wordt de zwaartekracht me te veel en eindig ik powernappend op de betonnen vloer met het dunne, niet al te frisse kleed. Ik ben zo moe dat me dat allemaal niets kan schelen."
Afgelopen vrijdag onthult Eva aan haar Jinek-collega's dat ze zwanger is. "Mijn collega's en ik brengen meer intense uren met elkaar door op een dag dan met onze families en geliefden, en het belangrijkste dat er in mijn leven speelde, wisten ze niet." Dat ze zulk nieuws langs moet stilhouden, raakt iets dieper liggends bij Eva.
Ongesteldheid, tampons, haar groeiende buik: de presentatrice heeft voor haar gevoel veel moeten verstoppen in haar leven. Ze verwijst ook naar haar gehuil in haar talkshow: "Ik denk aan alle keren dat hormonen mijn dag kleurden, dat ze me extra gevoelig maakten voor het verdriet van anderen, voor beelden van kinderen, voor melancholie. Hoe hard ik alle zeilen bij moest zetten om dat te onderdrukken, beheersbaar en uitzendbaar te maken."
Eva vervolgt: "Ik denk aan alles wat vrouwen nog meer verbergen: de miskramen, de onvruchtbaarheid, de pijn van kwalen als endometriose, de overgang. Het normale leven zeg maar." Ze sluit af met fantaseren over een dochter: "Misschien krijg ik nu wel een dochter en groeit zij op in een wereld waar het normaler wordt om het normale leven niet meer te verstoppen."