Zo is het nu met Lumanda & Marloes: 'Op zolder zakte de moed in mijn schoenen'
Met je hoofd op nationale televisie een huis kopen dat je niet hebt gezien, dat doe je toch niet? Ondanks dat het programma Kopen Zonder Kijken nu al in seizoen 4 zit, denkt het gros van Nederland daar nog steeds zo over. Zo ook Lumanda en Marloes. Maarja, ze wilden weg uit Urk en kwamen er niet tussen in Almere. Via google zagen ze per ongeluk dat de aanmeldingen open stonden. Terwijl Marloes op Funda verder scrolde, ging Lumanda er gewoon voor. Vier dagen later ging de telefoon...
Lumanda woonde haar hele leven al op Urk, ze is er geboren en getogen. Het kleine vissersdorp is niet voor iedereen weggelegd, maar als je er vandaan komt dan is het je thuis. Dan zit de Urker vis in je bloed en ben je gehecht aan de gezellige praatjes die iedereen altijd met je maakt.
Marloes kwam van ‘buitenaf’ en dat was best even wennen. Ze heeft er 2 jaar gewoond en uiteindelijk lukte het haar niet om zich helemaal thuis te voelen in het kleine dorp aan het IJsselmeer.
Na een paar maanden op Funda en gemiddeld 4 bezichtigen per week, schreven ze zich uiteindelijk in voor het programma en ging heel kort daarna de telefoon. In het begin heerste er vooral een ‘go with the flow’ gevoel, want echt het besef dat ze wildvreemden 4 ton gaven om een huis van te kopen, hadden ze nog niet.
We spraken de dames op een gezellige woensdagavond en vroegen naar hun ervaringen, de spanning en natuurlijk naar het eindresultaat.
Jut & Jul
Wonen in Almere, dat was het plan. Maar waar Alex precies een huis gaat kopen, dat weet je natuurlijk niet. En dus gingen ‘Jut & Jul’ -zoals ze zichzelf noemden- aan de slag.
Marloes: "Ik was dat weekend niet thuis en toen is Lumanda aan het knutselen gegaan. Ze maakte haar droomhuis met veel licht, donkere kozijnen, een visgraatvloer én een aantal belangrijke details.”
Lumanda: “Ja, hoe moet je anders je wensen goed overbrengen? Ik had zelfs nog veel meer willen knutselen. Een bad en een derde verdieping bijvoorbeeld, maar ik had geen tijd.”
Marloes op haar beurt ging aan de slag met een PowerPointpresentatie. Ze zocht naar foto’s van een groene buurt en verschillende soorten huizen kregen rode en groene kruisjes om aan te geven wat ze wel, maar ook vooral niet mooi vonden. Een ding was zeker: aan de voorbereidingen van deze twee kon het in ieder geval niet liggen. Hun wensen waren meer dan duidelijk.
Wachten, wachten, wachten, uhm.. zijn we vergeten?
Wanneer ze alles bij Alex hebben neergelegd en hun moodboards met Roos hebben gedeeld, begint het wachten. En het bleef een hele poost stil. Logisch ook, want achter de schermen wordt hard gewerkt en dat maken de kandidaten niet altijd mee.
Lumanda: "Ik dacht écht op een bepaald moment dat het niet zou lukken. Kijk, één maand is al gauw om en na twee maanden denk je; 'logisch, het is ook heel moeilijk'. In maand drie dacht ik; 'tja, ook voor Alex is het heel lastig momenteel' en na vier maanden was ik er heilig van overtuigd dat ze ons waren vergeten en te druk waren met de andere kandidaten. Het is een gekke periode.”
Fantaseren en ‘idioot doen’
De spanning was voor het stel al die tijd lichtelijk aanwezig, maar nam een totaal andere wending op het moment dat Martijn langskwam met het goede nieuws.
Lumanda: "Vanaf dat moment ging mijn hoofd overuren maken. Je gaat fantaseren en ‘idioot doen’. Het is heel grappig want tijdens de speurtocht zaten we echt in de auto te kiezen; 'ja doe me die maar, of nee, die niet'. Maar je hebt al een huis. Er valt niets meer te kiezen."
"Ik was er aan het eind van die rit ook heilig van overtuigd dat ze een alleenstaande woning met garage voor ons hadden gekocht. Toen heeft Marloes me heel even een ‘reality check’ gegeven. Dat kon natuurlijk ook echt niet voor dat bedrag.”
Marloes: “We zijn na de tocht niet meer gaan googelen, maar hadden wel van veel huizen 'mentale foto’s' gemaakt. Uiteindelijk hadden we ook echt een voorgevoel dat het deze zou worden.”
En dan sta je voor je nieuwe huis
Jawel, ze zaten precies op het juiste spoor, “we zijn in Parkwijk” riep het stel dan ook in koor toen de blinddoeken afgingen. Maar, kunnen ze daar wel gelukkig worden?
Lumanda: “Toen de voordeur openging waren we echt verrast, die ruimte kon je aan de voorkant niet voorspellen. Eenmaal op zolder zakte de moed me toch in de schoenen. Al die maanden ga je maar door en door en door, tot het zover is. Verder dan de zolder kon ik niet meer lopen, dit was het dan.”
“Voor mij kwam toen echt de realisatie dat ik Urk zou gaan verlaten. Had je me 5 jaar geleden uit Urk weggehaald, dan was ik echt heel ongelukkig geworden. Maar nu wilde ik met Marloes een leven opbouwen. Ik kon de stekker er ook niet meer uit trekken. Ik zou Urk uit gaan en dat kwam even binnen.”
Marloes: “Ik begreep haar wel, ik had ook mijn hele leven opgezegd toen ik in Urk kwam wonen, dat proces ging ze nu ook doorheen. Maar samen wilden we echt die nieuwe plek dus dat het goed zou komen, dat wist ik ook.”
Alles was al nieuw
In het nieuwe huis leek alles net gerenoveerd. Spierwitte muren en een strakke keuken. Helemaal niets mis mee, alleen zat er totaal geen leven in. Dat was even wennen en ze hadden natuurlijk ook geen idee van de uitgaven.
Lumanda: “Het voelde heel dubbel. Alles in dat huis was nieuw en dat wilde ik eigenlijk niet wegdoen, dat zou zo zonde zijn. Maar echt Lu & Marloes was het ook niet en ik voelde heel sterk dat ik me er in de huidige staat niet thuis zou kunnen voelen.”
En dus gingen Bob en Roos volop aan de slag om er een heerlijke plek van te maken.
Een jaar lang dromen van één moment
Als deelnemers leef je een jaar lang toe naar dat ene moment dat de camera’s weg zijn en je in je nieuwe huis staat. Hoe voelt dat?
Lumanda: "Daar hebben we het echt over gehad en ook over gedroomd. Dat vraag je je continu af en weet je; er gebeurde weinig. Of ja, een gevoel van blijdschap overvalt je en daarna plof je op de bank met een enorme glimlach, die nog maanden blijft plakken.”
“Het is allemaal spot on, alles is zo mooi. Het is echt ons. Elke ochtend weer denken we: wat mooi, we mogen hier gewoon wonen. We hebben het ook elke dag over; ‘waar gaan we eten’. In Urk hadden we alleen de eettafel en daar leefden we aan. Nu kunnen we eten aan de bar, buiten in de tuin, onder de overkapping, op de bank, aan de eettafel. Zo leuk! En we zijn ook zo dankbaar dat de tuin is gedaan.”
Nesteldrang
En dan zit je er ineens. De afgelopen weken gaven Bas & Sofie, Merel & Yort en Daan & Caglayan allemaal aan dat het even kan duren voordat het huis voelt als ‘van jou’. Hoe hebben jullie dat aangepakt?
Marloes: “We hebben de eerste week wel een paar dagen vrij genomen. Je wordt namelijk echt als een soort grijppoppetje van het ene huis, hup in het andere gezet. Dat is fantastisch, maar je moet ook echt even landen.”
Lumanda: “Er kwam ook een soort nesteldrang. We verschoven alles van links naar rechts, of zette een vaas soms 5cm verder om hem vervolgens weer terug te plaatsen. Je wilt alles even vasthouden en het eigen maken."
"De week erna hadden we vakantie en eerst dachten we: we blijven lekker thuis. Maar we bleven maar schuiven en doen. Uiteindelijk zijn we een paar dagen naar Italië gegaan en daar kregen we zoveel zin om weer naar huis te gaan. Toen was het goed.
Wat had je zelf anders gedaan?
Juist omdat het hele huis gedaan is én alles een verrassing is, is er vast wel iets wat ze zelf nooit gekocht zouden hebben, maar wel echt heel blij mee zijn.
Lumanda meteen: niets! “Echt helemaal niets. We vinden het allemaal spot on en hebben er ook weinig tot niets bij gezet. Roos is zo goed in het afstemmen van het interieur. Het klopt gewoon niet meer als je er wat anders tussen zet. We vinden alles ook echt mooi en hadden niet zoveel lef gehad.”
“Ik bedoel, we hebben een gouden muur, dat hadden we nooit verzonnen! En alle items hadden we los van elkaar ook niet gekocht, maar het klopt. Ze heeft ons echt weten te vangen in het huis.”
De twee zijn dan ook echt gelukkig en stralen van oor tot oor. Alle vrienden zijn langs geweest en de ouders komen geregeld slapen. Het bad op zolder is altijd de verassing van het huis en dat snappen we wel.
Zoveel groen
Ook de buurt bevalt heel goed. Al mist Lumanda wel de gezellige praatjes op straat. De mensen zijn heel aardig, maar het ‘ons kent ons’ dat ze vanuit Urk gewend is, kan ze hier -nog- niet te vinden. ‘Je haalt het meisje wel uit Urk, maar Urk nooit uit het meisje’ en dat hoeft ook niet. Ze moeten de buren alleen nog even leren kennen.
Voor Marloes is dat op dit moment wel fijn. Urk voelde voor haar soms aan als een permanente camping en als je daar niet aan gewend bent, kan dat best intens zijn. Daarnaast houdt ze enorm van de derde helft na de tennis, gezellig een biertje drinken en nog even kletsen, dat kenden ze op Urk niet. Ze vindt het heerlijk dat ze nu nog even kan blijven hangen.
Op de groei
Weggaan zit er helemaal niet in voor deze twee. Ze hebben een groot huis, een heerlijke tuin -waar Lumanda alleen nog een hangmat aan toe heeft gevoegd- én genoeg ruimte voor de toekomst. Want, dat de twee heel graag zouden willen uitbreiden, dat is geen geheim en kan hier makkelijk!