Moeder, zus, tante en nichtjes van Drentse Ahmed onder puin: 'Enorme paniek'

Als dat nog niet erg genoeg is, wordt de vriendin van Ahmed - beiden wonend in het Drentse Schoonoord - tijdens het interview met RTL Nieuws gebeld door familieleden. "Wacht even", zegt Ahmed.

Het stel hoort op dat moment dat de zus van Ahmeds vriendin onder het Turkse puin gevonden is, samen met haar man. Maar ze zijn zwaargewond, en van hun kinderen is nog geen enkel spoor. Er klinken tranen. "Zo'n zware dag heb ik nog nooit meegemaakt", gaat Ahmed het interview - na het troosten van zijn vriendin - verder. "Dit is een enorme klap voor ons allemaal."

Terug naar vannacht, toen Ahmed nog wat bezig was achter zijn computer. Normaal gaat hij eerder naar bed, maar dit keer kon hij de slaap nog niet vatten. Het was drie uur Nederlandse tijd toen Ahmed voor het eerst hoorde over de beving in Syrië en Turkije. "Ik dacht gelijk aan mijn ouders. Die wonen in dat gebied. Ik zal eens bellen om te vragen wat er aan de hand is."

Eerst zijn vader (Ahmeds ouders zijn gescheiden), gelukkig nam hij op: 'Ons huis staat er nog, iedereen staat wel buiten op straat en is in paniek. Maar we zijn veilig', vertelde hij. Ahmed: "Ik dacht: snel ophangen en mijn moeder bellen. Maar die nam niet op, ik kon haar niet bereiken. Mijn zusje, met wie ze samenwoont, ook niet."

'Ahmed, we liggen onder het puin'

Bellen lukte niet, maar Ahmed kreeg wel opeens een spraakbericht op WhatsApp van zijn moeder: 'Ahmed, we liggen onder het puin, we hebben hulp nodig.' "Daarna is haar telefoon uitgevallen, want ik kon niets meer terugsturen. Ik voelde me zo beperkt: ik zat hier in Drenthe en mijn moeder en zusje lagen onder het puin. Wat kon ik doen?"

Ahmed besloot al zijn contacten te bellen die in het rampgebied wonen. "Bijna niemand was bereikbaar. De mensen die wel opnamen, waren compleet in paniek. De een stond op straat, de ander vertelde dat zijn vrouw net was overleden. Uiteindelijk had ik mijn neef aan de telefoon. Die was gelukkig veilig en wilde mij helpen."

'Opeens riep mijn moeder iets terug'

Ahmed stuurde de locatie van zijn moeder door: een woning op de eerste verdieping van een flat met vier verdiepingen in de stad Adıyaman. "Reddingswerkers op locatie zeiden tegen mijn neef dat ze niets konden doen. Ze hadden geen materialen en het zou te gevaarlijk zijn. Mijn neef is toen met zijn blote handen gaan zoeken. Vier uur lang hebben ze gezocht naar mijn moeder en zusje, geschreeuwd om een teken van leven. En opeens riep mijn moeder iets terug."

De moeder en zus van Ahmed lagen onder metershoge puin, maar een stuk dak - dat boven hen neer was gekomen en bleef steken - heeft hen gered. "Ze zijn lichtgewond en hebben daarmee heel veel mazzel gehad. Ik ben zo onwijs trots op mijn neef, zo ongelooflijk dankbaar dat hij hen heeft gevonden. Het is een held, en ik ben hem de rest van mijn leven iets schuldig. Het was nog niet de tijd van mijn moeder en zusje om te gaan."

'Weten niet of ze nog leven'

De opluchting is groot om het geluk wat zijn moeder en zus hebben gehad, maar toch leeft Ahmed - die nog altijd niet heeft geslapen - nog in grote vrees. Zijn tante en drie van haar kinderen liggen nog onder het puin in de Turkse stad Kahramanmaraş. Ook de kinderen van de zus van Ahmeds vriendin - die onder het puin in Antakya liggen, zijn dus nog niet gevonden. "We hoorden net dat ze met man en macht aan het zoeken zijn. Maar we weten niet eens of ze nog wel leven."

En dan zijn er ook nog de zorgen over hoe nu verder. Want de moeder en zus van Ahmed hebben, net als de tienduizenden andere slachtoffers uit Turkije en Syrië, niets meer over.

"Geen kleding, geen meubels, geen portemonnee, geen identiteitskaart. Ze hebben niets meer. Ik kreeg net bericht dat ze een tentje gebouwd hebben op straat, waar ze vannacht in zullen slapen. Ik heb geen idee hoe dit ooit nog goedkomt."