Tim had als één van de eersten apenpokken: 'Dacht dat het muggenbulten waren'

Tim was net terug uit Spanje – waar hij een gay-sauna en verschillende feesten had bezocht – toen hij half mei last kreeg van blaren op zijn tong. Waarschijnlijk verbrand, dacht de Amsterdammer, en hij hechtte er verder niet al te veel waarde aan. "Het weekend dat volgde heb ik nog gezellig met vrienden op een boot gezeten", vertelt hij aan EditieNL.

Onbekend

Het was ruim een week voordat het apenpokkenvirus in Nederland het nieuws bereikte. "In Afrika zijn blaartjes in de mond gebruikelijk als eerste symptoom, maar daar had ik nog geen weet van."

Na het weekend voelde hij zich slecht. "Ik had spierpijn, voelde me zwak en wilde veel slapen. Het lukte mijn lichaam niet meer om de temperatuur te reguleren, ik was heel rillerig. Het was in huis 23 graden en ik zat met een T-shirt, vest en deken op de bank. Midden in de nacht ben ik onder de douche gestapt omdat ik helemaal bezweet was."

'Zonnesteek'

Tim was ervan overtuigd dat hij een zonnesteek had opgelopen op de boot en bleef een paar dagen thuis van werk. Nog steeds was hij niet op de hoogte van het bestaan van de apenpokken. "Vanaf vrijdag ging ik weer naar mijn werk, gevolgd door een weekend vol sociale activiteiten." Met zijn tong ging het inmiddels beter. Wel merkte hij op dat hij rond zijn pols wat 'muggenbulten' had.

Hetzelfde weekend schreven Nederlandse media voor het eerst over de apenpokken. "Daarin werd benadrukt dat het virus met name te herkennen was aan opgezwollen lymfeklieren", vertelt hij. "Daar had ik geen last van. De apenpokken zouden bovendien veel in het gezicht voorkomen. Ik had alleen wat bultjes rond mijn polsen."

Toch zat het hem niet helemaal lekker. Hij zette zijn sociale leven op een lager pitje en plakte pleisters op zijn bulten. Toen hij zag dat het blaasjes waren geworden, gingen de alarmbellen rinkelen. Hij had er inmiddels ook weer bulten bij.

Onderzoek

Omdat de GGD niet bereikbaar was op zondag, belde Tim de huisartsenpost. "Die zei in eerste instantie: probeer morgen de huisarts maar", vertelt hij op ironische toon. "Daar kwamen ze toch op terug, want een uur later werd ik teruggebeld: of ik naar het Academisch Medisch Centrum kon komen. Ik mocht alleen niet met het ov, dus moest ik een uur fietsen. Gelukkig voelde ik me weer goed."

In het ziekenhuis werd pus uit zijn bulten afgenomen voor onderzoek. Ook werden er anus- en keelswabs gedaan. De dagen die volgden veranderden steeds meer bulten in blaasjes, en vervolgens in korsten. "Ze zaten inmiddels op mijn schouderblad, pols, hand, romp en benen", somt hij op. 

Cijfers

De snelheid waarmee het apenpokkenvirus zich in Nederland verspreidt, neemt toe. Het virus is tot nu toe bij 352 mensen vastgesteld, meldt het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) vandaag. In Europa is het aantal besmettingen in twee weken tijd verdrievoudigd. 

Lang wachten

Ondertussen bleef Tim wachten op het verlossende telefoontje. "In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ik ervan uit kon gaan dat ik apenpokken had, maar je wil dat toch zwart op wit hebben voordat je alles afzegt." Na 52 uur werd hij gebeld met het nieuws dat hij positief was getest op het virus.

Een week later – inmiddels had hij al ruim twee weken klachten – werd hij gebeld voor bron- en contactonderzoek. "Ze waren de protocollen nog aan het opstellen omdat ik bij de eerste besmettingen in Nederland hoorde", legt Tim uit. Hoewel hij dat begrijpt, vindt hij het opmerkelijk hoe de GGD te werk is gegaan. "Als dit virus zoals corona besmettelijker was geweest, was de situatie misschien wel helemaal uit de hand gelopen. Zulke fouten kun je niet maken als je net een pandemie achter de rug hebt. Ik vind het schokkend."

"Ik heb ook twijfels rondom het vaccinatiebeleid en quarantainebeleid. Het lijkt niet in lijn te zijn met het doel om de epidemie tegen te houden."

Inmiddels voelt Tim zich weer de oude. "Het ziekteverloop is me meegevallen. De bulten jeukten, maar daar smeerde ik anti-jeukzalf op. Verder had ik geen last of pijn." Bovendien waren zijn bulten redelijk te verhullen. "Ik heb ze niet in mijn gezicht, dat scheelt. Een vriend uit Spanje heeft dat wel. En weer een andere heeft bulten bij zijn anus. Die kunnen echt pijn doen."

Niet zoals op de foto

De foto's die op het internet circuleren – waarop vaak enorme bulten te zien zijn – zijn volgens Tim niet realistisch. "Ik heb maar één afbeelding op Twitter gezien waarvan ik dacht: dit klopt wel."

De plekken waar hij bulten had zijn inmiddels veranderd in witte plekjes. "Misschien dat het littekens worden, dat weet ik nog niet. Ook daarom ben ik blij dat mijn gezicht bespaard is gebleven."

*In verband met privacy is de naam Tim gefingeerd. Zijn echte naam is bij de redactie van EditieNL bekend.