'Eerlijk? Spelen met mijn kind: ik vind er geen klap aan'
Als Audrey eerlijk is, moet ze bekennen dat ze het spelen met haar driejarige dochtertje maar helemaal niets vindt. En ja, daar voelt ze zich schuldig over.
Erg trots is ze er niet op, in tegendeel zelfs, zegt Audrey: "Ik schaam me er een beetje voor, maar de waarheid is dat ik er geen donder aan vind om met mijn driejarige dochter te spelen. Zij vraagt daar vaak om, maar ik ben na een paar minuten al klaar met de blokken, haar poppen of het vingerverven. Ik vind het saai en ergens denk ik: vermaak gewoon jezelf. Vaak hou ik het dus snel voor gezien, maar daarna voel ik me weer schuldig. Hoe ga ik hiermee om?”
Het is een taboe om toe te geven dat je niet graag met je kind speelt, terwijl best veel ouders hier tegenaanlopen, zegt Dave Niks van De Familiepsycholoog: "Stoer dat deze moeder hier eerlijk over is. Als ouder mag je soms heus dingen niet leuk vinden aan het ouderschap. Structuur en duidelijkheid zijn hierbij erg belangrijk. Leg je kind uit dat je nu met haar gaat spelen en bepaal voor jezelf een tijdsduur, bijvoorbeeld een half uur. Zeg dat zij daarna zelf kan gaan spelen. Zoek dus een middenweg en doe het beide: samen spelen én tijd apart van elkaar."
'Belangrijk is dat je je kind niet als belasting ziet'
Het loont ook om naar andere opties te kijken, zo raadt de psycholoog aan: "Verbreed je repertoire en kijk naar wat je wél leuk vindt om met je kind te doen, zoals er samen op uit gaan met de fiets. Misschien slaat het aan bij je kind en hebben jullie een nieuwe hobby."
"Er zijn zo veel dingen die je kunt doen om tijd door te brengen met je dochter. Belangrijk is ook dat je je kind niet als belasting ziet. Een driejarige heeft nou eenmaal nog begeleiding nodig, daar kan zij niets aan doen. De tijd vliegt. Voor je het weet, is ze groot en dan kun je niet meer samen spelen."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Opvoedkwestie-tag hieronder en vervolgens links bovenin op 'Volgen'.