'Blijkbaar schelden we graag in het openbaar, maar volgt de liefde privé'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week krijgt ze een bericht binnen waarvan ze een brok in haar keel krijgt. "Moeders die elkaar willen helpen, dat is toch louter hartjes, eenhoorns en regenbogen?"
Het schrijven van een blog in deze roerige tijden is een soort roulette: zelfde spel, maar je weet nooit hoe het balletje valt. Zeker op Facebook. Soms zijn lezers het roerend met me eens, soms wordt mijn schrijvelarij zo slaapverwekkend bevonden dat lezers zelfs te lamlendig zijn een reactie te tikken - dan plaatsen ze een meme van een aap die zegt: 'Ik ga even een banaan lezen'.
Soms lees ik dat ik een hoax ben (?!) of 'Staatspropaganda'. 'Staatspropaganda zijn' roept een boel vragen bij me op, zoals: is dat niet een veeleisende baan? Hoe vertel ik Puk (10) en Olle (8) dat ik Staatspropaganda ben? Ben ik dan ik ambtenaar in functie? Komt de job met vakantiegeld en een dertiende maand? Mocht iemand de antwoorden weten, dan hoor ik het graag.
Ook zijn er reacties van mensen die mijn blog überhaupt niet lezen en dan reageren met 'Wat weet RTL Nieuws wat wij niet weten?' - 'Eh dat kun je lezen in mijn blog, dus de hele wereld weet het, behalve jij' wil ik dan schrijven, maar de kans is natuurlijk groot dat dat óók niet wordt gelezen. Dus laat ik het maar.
Positief achter de schermen
Gelukkig gaat het er ook vaak liefdevol aan toe. Opvallend genoeg vinden positieve berichtjes vooral achter de schermen plaats. Blijkbaar schelden we graag in het openbaar, maar volgt de liefde privé. Dan vind ik tips in mijn inbox, een hart onder de riem, of een 'dit is zo herkenbaar + levensverhaal'.
Van de week kreeg ik een nieuw soort bericht: een bericht dat niet voor mij was bedoeld, maar voor iemand die was geïnterviewd door een collega. Het ging om het hartverscheurende verhaal van Priscilla, die zelfs met schuldhulpverlening niet meer rondkomt. Een lezeres mailde me dat het haar als moeder zo raakte, en dat ze graag met haar in contact kwam om haar te ondersteunen.
Ik las het bericht met een brok in mijn keel. Zo hartverwarmend als mensen anderen willen helpen. Ze schreef dat ze zelf ook wel wist dat het een druppel op de gloeiende plaat was, maar toch...
Ik stuurde een zin terug uit mijn favoriete boek, Wolkenatlas: 'Ja, ik ben slechts een miezerige druppel in de oceaan. Maar, wat is een oceaan anders dan een massa druppels?' Samen staan we sterk, ik geloof er heilig in. En moeders die elkaar willen helpen, dat is toch louter hartjes, eenhoorns en regenbogen?
Liever een druppel
Zeker in deze barrre tijden geloof ik graag in die oceaan van druppels, liever dan dat ik me overgeef aan sarcasme, boosheid of het gevoel dat het toch allemaal niets uitmaakt wat wij, normale stervelingen, doen. Die druppels, ik ben er graag één van. En heel veel liever dát dan Staatspropaganda. Wat dat ook moge zijn.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.