'Protest! Waarom mogen we onze kinderen niet meer uitzwaaien?'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week krijgen ouders op het schoolplein te horen dat ze niet meer mogen zwaaien. "Ze zijn gék geworden, ik doe wat ik wil en blijf hier gewoon staan."
Dat we zo langzamerhand een opstandig volkje aan het worden waren, bleek niet alleen uit omgekeerde vlaggen en boerentrekkers in de stad, maar ook uit het boegeroep, gefluit en flippende middelvingers naar onze koning.
Ook op school waren ze het zat, en een gezonde dosis opstandigheid had inmiddels zelfs de zenste ouders bereikt. Ze pikten het niet langer. De overheid niet, de (angst voor) stijgende prijzen niet, en de ijzeren wetten van de school al helemáál niet. Zeker niet als ze zich met het lief bedoelde zwaaigedrag van ouders gingen bemoeien.
Ja, er was een bericht verstuurd met de mededeling dat ouders niet meer mochten zwaaien. Omdat het de bedoeling was dat de kinderen, zodra ze de klas binnenkwamen, meteen gingen lezen. Maar dat deden de kinderen niet. Nee, de kinderen werden afgeleid door hun ouders voor het raam.
Het was, ook voor Olle (8), net vers in groep 5, maar moeilijk om zich op Julius Zebra te storten om 08.15 uur in de ochtend. Zeker als de vader van Sem jolig zijn trap-naar-beneden-mime-grapje deed of de moeder van Aïsha met grote gebaren maar bleef handkussen. Die ouders en hun gedragingen voor dat raam, daar kon geen Boomhut of Mees Kees tegenop.
Gemor en gemopper
Manlief zwaaide ook, elke dag. Dat vond hij niet alleen gezellig, het was bovendien een mooi moment om even met andere ouders te kletsen en de laatste roddels uit te wisselen. Dat zwaaimoment was méér dan een zwaaimoment alleen, het was een sociale gebeurtenis – en die werd nu rücksichtslos verboden.
De dag na het verbod klonk van alle kanten gemor en gemopper op het schoolplein. 'Pleur op, ik blijf hier gewoon staan, mij krijgen ze niet', klonk het, en: 'Vanaf 8.30 begint de les, dan ben ik weg. Tot die tijd doe ik wat ík wil'. Een vader, niet al te vaak aanwezig bij het zwaaimoment, sloot af met: 'Laat ze eens wat nuttigs doen in plaats van al dat gemicromanage'.
De ouders hadden zich uitgesproken. Dit was geen stil verzet, nee, dit was een luid en duidelijk protest tegen de nieuwe regel die de juffen hadden ingevoerd om de kinderen te leren lezen. De revolutie was ingezet, we zouden weleens laten zien wie de baas was. Zo!
Een week later vroeg ik manlief hoe het stond met de boze ouderbeweging. Van verzet was geen sprake meer. De ouders zwaaiden nog wel, maar gewoon even snel, niet minutenlang meer voor het raam. En ze kletsten en roddelen nog altijd als vanouds, alleen een metertje of drie verderop.
Rebelse puber
Iedereen was snel gewend aan de nieuwe situatie. Al was daar wel wat gesputter aan voorafgegaan. Gelukkig maar. Want als er één ding op het schoolplein nóg leuker was dan een jolig zwaaiende ouder, dan was het wel de brave ouder die af en toe de rebelse puber in ’m nog wist wakker te schudden.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.