'Toen ze het geheim hoorde, barstte ze hevig geschrokken in huilen uit'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week verklappen Puk en Olle het geheim van Sinterklaas. "Of we al onze schoen mogen zetten? Nee, mama en papa hebben euhhh…"
Het was ouderwets gezellig bij Anne en David. We hadden een glas bubbels voor onze neus, een schaal met nootjes en Turks brood met smeersels. Puk (10) en Olle (8) zaten aan de kleine tafel te tekenen met Sarah (12) en Laura (9).
Opeens, zo ergens tijdens het tweede glas wijn, hoorden we Laura gillen. "Hij bestaat niet, hij bestaat écht niet!", riep ze uit en stormde hevig geschrokken en huilend naar boven. "Waar ging dit over?" vroeg ik, lichtelijk lodderig van de wijn. "Sinterklaas", zei Puk. Olle begon te snikken.
"Ik had haar alleen maar gevraagd of ze nog geloo-hoofde", snotterde hij. "Sorry", snik snik. "Maak je niet druk, jongen", stelde David hem gerust. David maakte van de gelegenheid gebruik om shoarma te gaan bakken. We waren allemaal wat hongerig, misschien.
Nadat Anne, Puk en Sarah een poging hadden gedaan, zou ik het varkentje wel wassen, en ik klom de trappen op naar Laura’s kamer. "Wat een vette posters heb je aan de muur", zei ik om haar vrolijk te stemmen, want zelf heb ik niets met paarden. "Vertel, wat ging er mis?"
De roze onderbroek
"Sinterklaas. Hij bestaat niet. Hij is niet echt! Al mijn vriendinnen vragen de hele tijd al: 'Geloof je nog?' En nu vroeg ik aan Puk of ze de schoen mocht zeggen en zei ze: 'Mama en papa hebben nog geen…' en toen stopte ze opeens. En toen vroeg Olle of ik het geheim wist en ik zei 'van de roze onderbroek' maar hij schudde 'nee' en nu weet ik zeker dat hij niet echt is."
"Pardon???" zei ik. "Niet echt? Tuurlijk is hij wel echt, hij is alleen een beetje dood. Maar hij heeft wel bestaan hoor. In Myra in Turkije, honderden jaren geleden. Hij was geweldig, want hij redde een heleboel kinderen door ze geld te geven en daarom vieren wij Sint Nikolaas." "Had-ie toen ook al een staf?" Ja, knikte ik, al wist ik dat eigenlijk niet zeker.
Nu ze weer rustig was, gooide ik er nog een schepje bovenop. "En weet je. Nu ben jij een echt grote meid. Hoe tof is dat? Nu mag jij het geheim bewaren voor alle kleine kinderen. Kun je dat, denk je?" Haar ogen werden groter, er verscheen een glimlach op haar gezicht. We knikten samenzweerderig naar elkaar.
Droom aan diggelen
"Kom, we gaan lekker shoarma eten", zei ik en we schoven aan tafel aan, waar inmiddels een grote schaal dampend vlees klaarstond. Ik schonk mezelf nog een glas wijn in en gaf Puk en Olle een knipoog.
Ook al hadden ze samen vakkundig Laura’s droom aan diggelen gegooid, het beloofde al met al toch nog een mooie avond te worden.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.