Aloys: 'Nu konden we wél samen met mijn PTSS omgaan'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Veteraan Aloys (62) woonde als kind naast Ingrid, zijn eerste vriendinnetje. Hoewel de liefde er wel was, lukte een relatie niet. Tot hij haar in 2007 opspoort en weer vindt.
"Veertien jaar was ik, net verhuisd naar een nieuwbouwwijk en aan beide kanten ontmoette ik een nieuw buurmeisje, maar Ingrid, de blonde deed het bij mij. Een paar jaar later deed ik mijn eerste versierpoging, maar die leidde tot niets. Bovendien was ik van het ruige type, met lang haar, en helemaal niet wat mijn buurvrouw voor haar dochter in gedachten had. Er was over en weer wat contact maar pas een paar jaar later vonden wij elkaar en werd het serieuze verkering."
"Op mijn 18e moest ik in dienst en werd ik uitgezonden naar Libanon. We konden niet bellen, dus schreven we elkaar brieven. Als ik dan na drie weken wachten, want zo lang duurde dat in die tijd, las dat zij ook nog van mij hield, was ik blij dat het nog aan was. Na een half jaar kwam ik weer thuis en hoopte ik het oude leven weer op te pakken. Maar dat lukte niet. De overgang van weken achtereen met kameraden in the middle of nowhere, van constante alertheid en ontbering, naar de wereld hier was te groot.
Ruimte om te verwerken was er niet. Ik was niet meer dezelfde man als voordat ik wegging. We wilden samen een leven opbouwen, maar Ingrid zag ook dat ik meer met andere dingen bezig was dan met haar. We vonden elkaar niet meer. In de tijd dat ik weg was, had zij haar vader teruggevonden, die in Canada woonde en na een paar maanden verhuisde ze daarheen."
'Blijf maar uit haar buurt'
"Jaren gingen voorbij, ik trouwde en werd vader, maar vergat Ingrid nooit. Jaren na mijn scheiding kwam ik mijn andere buurmeisje van vroeger tegen en vroeg haar of ze nog iets van Ingrid wist. 'Blijf maar bij haar uit de buurt, want die is nu gelovig', lachte ze. Na nog wat speurwerk vond ik haar via Schoolbank in 2007 en spraken we af om samen te wandelen."
Chantal Janzen komt met serie over samengestelde gezinnen: 'Iets wat heel dichtbij me staat'
"De waakvlam is blijkbaar al die jaren blijven branden, want vanaf dat moment hebben we elkaar niet meer losgelaten. Een jaar later zijn we alsnog getrouwd. Samen hebben we vier kinderen, en we vormden een samengesteld gezin.
Voor ons voelde het meteen weer vertrouwd na al die jaren, maar dat het voor onze kinderen wel wennen was met zo’n wildvreemde man en vrouw in huis, dat realiseerde ik me pas later. Gelukkig ging het allemaal wel. We spraken af om over elkaars kinderen geen papa en mama te spelen en dat werkte."
Neerslachtig en agressief
"Niet alleen de liefde kwam terug, ook alle herinneringen van mijn uitzending destijds. Ik werd neerslachtig en kreeg herbelevingen. Ik werd agressief en zat op het randje van een burn-out, precies op het moment dat we zouden verhuizen. Het was heel onprettig allemaal. Er kwam echt niks uit mijn handen, terwijl dat helemaal niet is hoe ik ben.
Ingrid was altijd al een pittige tante, maar nu werd ze een pitbull. 'Je bent weer vooral met andere dingen bezig dan ons leven nu, je moet hulp zoeken', zei ze en daar heeft ze me heel goed mee geholpen."
"In 2017 ben ik alsnog gediagnosticeerd met PTSS. Al mijn trauma’s kwamen weer naar de oppervlakte en nu we volwassen waren, konden we er wel goed samen doorheen komen. We konden het aan, we konden het begrijpen en makkelijker relativeren. We wisten dat de moeilijkheden niet aan mij of haar lagen, maar aan iets anders. Dat helpt."
Twee handen op één buik
"Inmiddels zijn we nog steeds samen en ben ik nog altijd dol op haar. Sinds twee jaar hebben we het rijk alleen en genieten we van alle leuke dingen die we doen. Toeval of niet, in 2005 hebben we allebei actief gekozen voor een christelijk leven, twee jaar voordat we elkaar weer vonden.
Nu denk ik wel eens: wat oorlog verziekt heeft, heeft God hersteld. Het geloof maakt nog steeds een belangrijk onderdeel uit van ons leven. We zijn geen extreme kerkgangers, maar we beleven dingen veel samen. Ingrid en ik zijn twee handen op één buik en tegelijkertijd laten we elkaar vrij in onze ontwikkelingen. We werken allebei nog en we hebben het goed. Allebei 120 worden, dat lijkt me wel een mooi streven."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.