Johnny de Mol gunt zoontje leven vol rock-‘n-roll
Braaf is niet echt een woord om Johnny de Mol (40) te omschrijven. Feesten, reizen, drank, drugs en vrouwen: de zoon van mediamagnaat John de Mol kan ze allemaal afstrepen. Even levensstijl die hij zijn zoontje, Johnny Junior, dan ook zeker aanraadt. "Laat hem vooral vallen en opstaan", vertelt hij in Flair.
Spijt van zijn ruige jaren heeft Johnny absoluut niet. "Ik zou het zo weer doen en ben blij dat ik dat allemaal heb meegemaakt", doet hij een boekje open in het blad. "Ik heb er bijvoorbeeld veel vrienden aan overgehouden. Johnny moet dat zeker ook doen. Al zou het mooi zijn als hij sneller op het punt komt waar ik nu sta."
Toch is die rock-‘n-roll levensstijl niet iets wat nog bij hem past. "Een paar jaar geleden had ik het gehad met al die jaren reizen, feesten en gek doen en toen ontmoette ik Anouk. De perfecte timing." Inmiddels is het stel gelukkig getrouwd en bouwen ze samen aan hun gezinnetje. Zo is Anouk momenteel zwanger van hun tweede kindje samen. En hoewel hij het zijn kroost vooral gunt om zelf het leven uit te vogelen, vindt hij het wel belangrijk dat ze altijd hard werken. Een gegeven waar hij zelf ook mee is opgegroeid.
Johnny: "Op mijn tiende kwamen er al mensen met een beperking thuis of ik ging mee naar instellingen. Ik was daar heel onbevangen in. Vooral mijn moeder bekommerde zich erg om die mensen. Vaak ging ik mee naar haar optredens voor eenzame ouderen of gehandicapten. Dan bleef ik na afloop hangen en maakte ik een praatje. Zij werden van zo’n klein gesprekje al blij. Het geluk zit in die kleine dingen, daar kan geen goed kijkcijfer of Televizier-Ring tegenop.”
Tijdens zijn eerste 'baantjes' werkte hij zich dan ook altijd uit de naad. "Ik gun het mensen niet om te zeggen: ‘Het zoontje van… Die gooit er met de pet naar.’ Dat is mijn eer te na en zo ben ik ook niet opgevoed", aldus Johnny.
Toch hecht hij er niet heel veel waarde aan, wat anderen van hem vinden. "Ik zag dat mijn moeder geraakt kon worden als ze iets naars over haar in een blaadje las, gelukkig heb ik dat niet. Van dat vergrootglas trok ik me nooit zo veel aan, ik heb een vrij dikke huid en ben er niet anders door gaan leven. Ik weet dat ik vanbinnen een goed mens ben. Nooit zal ik iemand in een hokje duwen, misschien ook wel omdat dat bij mij is gebeurd. Ik werd eerst altijd gezien als ‘het zoontje van’.”
