Zo is het nu met Bas & Sofie: 'We waren misselijk van de zenuwen'
Meedoen aan Kopen Zonder Kijken, dat roept bij velen de reactie op 'daar doe je toch niet aan mee?!' Zo dachten Bas en Sofie er bij seizoen 1 ook over. Maar dan zie je de afleveringen, de blije gezichten van kandidaten en de resultaten van de woningen. Hoewel vrienden en familie het stel compleet voor gek verklaarden, stapten de twee vol enthousiasme toch in deze achtbaan.
Het jonge stel uit Utrecht had wel zin in een nieuw avontuur. Na een lange reis door Europa, een eerste huisje en gezinsuitbreiding begon het te kriebelen. Wat is die nieuwe stip op de horizon? Dat bleek de zoektocht naar een ander huis te zijn. Iets wat als zelfstandig ondernemer niet makkelijk is. De banken zijn streng en dat zorgt voor veel onzekerheid. Daarnaast is de markt zo overspannen dat een huis kopen bijna voelt als het winnen van de loterij.
Eén jaar hebben ze intensief gezocht. Eerst in Utrecht, maar al snel werd duidelijk dat ze de stad uit moesten en dat ze zelf niet door alle klushuizen heen konden kijken. Hulp was meer dan welkom.
De langste achtbaan ooit
Dit vrolijke koppel is inmiddels een half jaar dolgelukkig met hun nieuwe plek in De Bilt, maar daar kwamen ze niet zomaar terecht. Anderhalf jaar duurde hun deelname aan Kopen Zonder Kijken. Wie de aflevering gezien heeft zag dat ze hun eisenlijst een paar keer flink moesten bijstellen, dat het stel moest dealen met een last minute beslissing over asbest én dat corona midden in het proces om de hoek kwam kijken.
We vroegen Bas en Sofie ons mee te nemen in die spanning. Hoe was dat? Hoe ervaar je dat? Wat gaat er door je heen? Hoe pak je de beslissingen aan en hoe ga je om met het wachten tussendoor?
Niet meer door Funda scrollen
Het lange wachten op een huis voelde voor het stel niet als spannend. Voor Sofie was het een opluchting om niet meer elke ochtend door Funda te scrollen en hulp van experts te krijgen bij hun ingewikkelde zoektocht. "De speurtocht was exciting, maar het spannendste moment was toen we daadwerkelijk, geblinddoekt naar het huis toe gingen. We hadden beiden een droge mond en waren misselijk van de zenuwen."
Das nie (as)best…
Toen ze eenmaal wisten waar ze gingen wonen, zorgde asbest nog even voor een andere wending. "Dat was echt een domper. Er bleek vrij veel in het huis te zitten. In het dak, in een leiding onder de trap, een plateau aan de buitenkant van het toilet en het complete dak van de garage." Sofie: "Je krijgt drie dagen de tijd om het contract eventueel te ontbinden. De laatste dag dat we konden beslissen ging om 21.00 uur de telefoon. Uiteindelijk wisten we om half 11 wat er precies aan de hand was én toen moesten we beslissen: houden we het huis of niet?"
Letterlijk alle emoties kwamen voorbij. Sofie: "Ik zat compleet lamgeslagen op de bank en wist het allemaal niet meer. Moesten we dan afzeggen? En weer het hele traject door? We hadden ein-de-lijk een huis op een plek die we heel graag wilden, met een grote tuin, voor een budget dat toereikend was én in een fijne buurt. Het kostte Alex (de makelaar, red.) acht maanden om deze parel te vinden. Je wil de stekker er dan ook niet meer uit trekken."
Voor Bas was die avond anders. "Ik schoot volledig in de actiemodus. Mensen bellen, financiën uitzoeken, plussen en minnen tegen elkaar afwegen. Overleggen met ouders en vrienden om uiteindelijk de knoop door te hakken: we doen het gewoon."
Een hele goede beslissing want het bleek - gelukkig - reuze mee te vallen.
Wachten... wachten… en dan ineens verhuisd
"Op een dinsdagochtend je huis binnenstappen waar alles nieuw is, maar waar ook herkenbare spullen staan, waar al het bestek in de lades ligt, de dozen zijn uitgepakt en je meteen kunt wonen, dat was een hele vreemde gewaarwording", vertelt Sofie. "Het voelt alsof je in een hotel bent, of nee, eerder een hele huiselijke Airbnb maar dan met al jouw spullen erin en zonder einddatum", voegt Bas eraan toe.
"We waren niet normaal gespannen. De rit in de auto die vergeten we nooit meer, we waren beiden weer misselijk. Wat je ook niet ziet, is dat we om de hoek nog even hebben moeten wachten in de auto. Dat half uur voelde als die hele 1,5 jaar bij elkaar."
"Je weet ook totaal niet wat je kunt verwachten. Je hebt nul ideeën. Onze vrienden en familie vroegen ook geregeld dingen als: je bent toch wel gaan kijken? Maar dat hebben we niet gedaan. Om geen verwachtingen te krijgen en je schiet er ook niets mee op."
Alles gleed van ons af
"Toen we de voordeur opendeden en de hal in stapten, gleed al die spanning meteen van ons af. Het voelde ook direct goed, warm en heel huiselijk. Elke nieuwe kamer openen was alsof je een cadeautje uitpakt." De volgende ochtend was dat gevoel er nog steeds, maar mentaal moest het stel wel even wennen.
"Je moet je draai vinden met al je spullen en het eigen maken. Bedenken waar je je spullen graag wilt neerleggen. Het huis was echt van top tot teen af. Alles was uitgepakt of nieuw. Dat is echt een luxe en maak je nooit meer mee."
"Maar waar we ons in vergist hebben, is het wennen op een nieuwe plek. Het is heel fijn dat je in je eigen bed slaapt, maar je moet in het huis je weg nog vinden en dat duurde even. We hebben onszelf die tijd ook niet gegeven. Boaz ging de dag erna meteen naar de opvang en wij moesten gewoon werken. We hadden beter een paar dagen vrij kunnen nemen en alles rustig op ons kunnen laten inwerken."
Wat had je zelf anders gedaan?
Juist omdat het hele huis gedaan is én alles een verrassing is, is er vast wel iets wat ze zelf nooit gekocht zouden hebben, maar wel echt heel blij mee zijn.
Bas, meteen: de bank! "Niet omdat hij geel is, dat hadden we zelf ook kunnen kiezen, maar omdat hij er in eerste instantie niet uitziet als een 'chill-bank'. Bij een fijne bank denk ik meteen aan een hoekbank. Maar niets is minder waar, want hij zit én ligt echt heel lekker."
Ook de keuken hadden ze nooit zo bedacht. Sofie: "De indeling hadden we niet zo gedaan. De muur is blijven staan en eigenlijk is dat juist heel leuk. Je hebt nu meerdere hoekjes in de keuken in plaats van een open ruimte met een kookeiland. Er is een deel waar je kookt, je hebt het barretje, en een koffiehoekje. Echt heel leuk."
Dat het stel heel blij is, blijkt wel tijdens het interview. "De buurt bevalt goed, er zijn scholen, vrienden om de hoek, de opvang én het centrum van Utrecht is 15 minuten fietsen. We hebben nog nooit tegen elkaar gezegd: best wennen hier he?! Het voelde echt meteen goed en fijn."
Het oude huis
"We hadden stiekem verwacht dat we ons oude huis zouden missen, maar dat is niet zo. We hebben geen moment meer aan die plek gedacht."
Aan het eind van de aflevering zag je een foto van Bas met een kwast in zijn hand. En ja, er is nog wat geklust. Bas: "Het eerste weekend heb ik meteen de gangkast afgemaakt, zodat de jassen er konden hangen en ook de tuin is helemaal op de schop gegaan. Die lelijke grindtegels zijn verdwenen, maar de prachtige boom staat er nog."
Iets minder mancave
Ook de zolder is al verder in ontwikkeling. Er is geschilderd en de trap hebben ze aangepakt. "Verder staat alles nog op zijn plek. We willen ook niets veranderen want het klopt gewoon allemaal. Haal je iets weg, dan merk je dat het niet meer in balans is, het is echt bizar hoe dat werkt. Echt alles is op elkaar afgestemd."
Sofie: "Ik heb wel de werkkamer iets minder mancave gemaakt. Ik wil er ook werken en het voelde nu meer als Bas zijn plekje."
Heel leuk nieuws…
Martijn vroeg het al in de aflevering: wat komt er nu? Vallen jullie in een zwart gat? Na zo’n lange achtbaan van emoties heb je toch weer een nieuwe stip op de horizon nodig. En dat klopte helemaal.
Sofie: "Het nieuwe avontuur is onderweg, in januari verwachten we een broertje voor Boaz!"
Nooit meer weg?
Bas: "Zeg nooit nooit, maar de komende jaren hoeven we echt niet weg. We hebben alles wat we nodig hebben én meer. Alles is in de buurt. De tuin is groot, de buren gezellig. Het is niet ons eindhuis maar voor de komende tien jaar zitten we gebakken. We zijn echt heel blij met het resultaat, het team en de deelname."
