Lucy Woesthoff had moeite om Guusje 'achter te laten' in Nederland
Een heel nieuw leven opbouwen in een onbekend land is Lucy Woesthoff (42) niet vreemd. Eerder verhuisde ze al voor de liefde van Engeland naar Nederland, en onlangs zijn Lucy en haar gezin naar Ibiza geëmigreerd. En daar heeft ze het best moeilijk mee gehad, vertelt ze in haar meest recente column voor tijdschrift 'JAN'.
"Met Guusjes nalatenschap, professioneel en persoonlijk, gaat het helemaal goed komen zonder mij"
De vrouw van Kane-zanger Dinand Woesthoff schrijft dat ze terugkijkend ziet dat de afgelopen zeventien jaar in Nederland een periode is geweest waarin ze ervoor heeft gekozen zich te richten op de wensen, behoeften en erfenissen van anderen. 'Het is een periode van veel liefde, groei en schoonheid geweest, maar de laatste paar jaar voelde ik mezelf toch vermoeien, alsof ik het einde van een lange reis bereikte', aldus Lucy. 'Toen kwam de coronacrisis en ineens voelde het logisch, mogelijk en vooral nodig om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.'
Inmiddels zijn de Woesthoffjes helemaal gesetteld op het eiland, maar het afscheid nemen van Nederland viel Lucy zwaar. Waar de schrijfster het meest tegenop zag was om de fysieke connectie met Guusje achter te laten: 'Het moeilijkste om te accepteren is dat ik niet zomaar naar haar graf kan rijden, zoals ik in het verleden al honderden keren heb gedaan. Een plek die zo veel voor mij en mijn familie betekent. (...) Het zette me aan het denken over hoezeer Guusje en mijn toewijding aan haar en haar familie een deel van mijn identiteit zijn geworden. En ook blijkbaar hoe ergens diep vanbinnen ik nog steeds het gevoel had dat ik een plicht te vervullen had.'
Toen ze haar twijfels eenmaal herkende en deelde met Dinand, kwamen bizar genoeg de tekens vanuit het universum snel en overduidelijk. Lucy laat in haar column weten dat bijvoorbeeld hun huis en auto's binnen een paar dagen al verkocht waren. 'Het werd me duidelijk gemaakt: met Guusjes nalatenschap, professioneel en persoonlijk, gaat het helemaal goed komen zonder mij. Ik mocht het loslaten. Of beter gezegd, ik moet', aldus de kersverse Spanjaard.
'Als ik aan Guusje en aan mijn verdriet over loslaten denk, is het bijna alsof ik haar lachend hoor zeggen: 'Het is oké, ga nou toch eens eindelijk... Je laat me niet achter, ik zal altijd bij je zijn. Kies voor jezelf. Het is tijd.' Ik weet het, ik zou haar zegen niet nodig hebben, maar toch voelt het troostend.'