Zo is het nu met Volcmar en Marlies uit Kopen Zonder Kijken

Dat de vijf kinderen samen heel flexibel zijn als het gaat om slapen is eigenlijk al een cadeau op zich. Er zijn families genoeg waar dat geen houdbare situatie is. Maar zeker rond een bepaalde leeftijd is het wel lekker om allemaal een eigen plek te hebben en dus waren Volcmar en Marlies op zoek naar een groter huis met welgeteld zes slaapkamers. 

En dat blijkt een moeilijke eis te zijn, want ze komen maar weinig huizen met zo veel slaapkamers tegen. Wat het nog eens extra moeilijk maakte was het zoekgebied. Twintig minuten fietsen vanaf hun vader was de maximale afstand. Ze wilden heel graag dat het voor hen goed te doen bleef om beide ouders makkelijk op te zoeken.

Wanneer de kids je bijna opgeven

Heel veel haast hadden Volcmar en Marlies niet. Ze keken af en toe op Funda, maar lang niet elke dag. Dat gaat ook niet met twee drukke banen en een gezellig gezin. Maar toen ze met z’n allen voor de TV zaten en Kopen Zonder Kijken voorbij zagen komen riepen de kinderen: "Waarom geven jullie ons niet op?" En dus besloten ze ervoor te gaan. We spraken ze over dit spannende avontuur. Hoe hebben ze het ervaren en hoe gaat het nu met ze?

Volcmar: “We waren een weekendje weg en hadden het erover. We zijn toen gaan googelen en kwamen het aanmeldformulier tegen. Het was wel wat spannend, maar we dachten ook ‘we doen eens gek’. We hadden eigenlijk ook niet verwacht dat het zou lukken om er door te komen, maar de hulp was wel echt heel welkom.”

“We zochten wel naar huizen, maar het kost ook veel tijd. Online speuren, afspraken maken en bezichtigingen plannen. Dat gaat niet zo makkelijk met een druk gezin en twee banen”, vult Marlies hem aan. Volcmar: “Wanneer je het dan doet, dan moet je het ook goed doen. Ik vind verbouwen heel leuk om te doen, maar je moet er wel de tijd voor hebben en die hebben we eigenlijk niet.”

Zoveel kamers

Marlies: “We hebben denk ik zelf in anderhalf jaar tijd vijf huizen bekeken. Het aanbod was heel klein en het gebied waarin we zochten ook. Maar we wilden daar niet vanaf wijken omdat het voor de kinderen wel allemaal op fietsafstand goed te doen moet zijn. Dat vinden we het belangrijkst. Een fijn huis, een fijne buurt én op fietsafstand van hun vader, school en vrienden.”

“Vaak werden we ook een beetje ontmoedigd door de makelaar”, gaat Volcmar verder. Als die al zegt ‘Oh, zes slaapkamers, dat zijn er wel heel veel’, dan krijg je daar al niet echt vertrouwen in. We hoopten dan ook dat Alex daar dieper in kon duiken.”

Alles voor de kinderen

Wat zo mooi is aan dit liefdevolle stel is dat ze dit avontuur vooral voor de kinderen aangaan. Dat zij allemaal een eigen kamer krijgen is prioriteit één.

Marlies: “Wij zijn met weinig al blij en kunnen overal gelukkig worden. We kunnen snel ergens ons plekje van maken en een fijn thuis creëren.” “Nu we in het huis zitten zien we ook hoe belangrijk dit voor ze was”, vult Volcmar aan. 

Lang wachten op een huis

We sprongen met de laatste quote al een klein beetje vooruit, maar toch blikken we eerst nog even terug. Want dat het proces in het programma lang heeft geduurd wordt pas echt duidelijk als ze er een jaar later met kerst nog niet in zitten.

Volcmar: “We schreven ons in oktober 2020 in en namen toen met kerst een filmpje op waarin de kinderen aangeven dat dit de laatste kerst in het huis is. Dat we uiteindelijk een jaar later nog niet waren verhuisd, hadden we in eerste instantie niet verwacht.”

Marlies: “Maar we maakten ons er ook niet druk om."

Na acht maanden wachten…

Uiteindelijk kwam Martijn in juli 2021 met het verlossende woord: er was een huis gevonden én gekocht, hoera! “We waren zo blij en we vonden het meteen leuk”, vertelt Marlies. “We hadden het ook écht niet verwacht. Ik had het betreffende huis in mijn hoofd – na de puzzeltocht – gewoon geskipt.”

“Ik dacht tijdens de puzzeltocht vooral ‘mooi huis, maar dat wordt ‘m niet’”, vult Volcmar aan. Marlies: “Dat kwam vooral door de grootte en omdat het huis op een hoek zit. En dan die veranda er omheen. Deze viel voor mij meteen af omdat ik dacht dat hij te duur zou zijn.”

“Toen we er eenmaal echt voor stonden wetende dat dit ons huis was waren we zó blij! Ook vooral vanuit de ogen van de kinderen. Hoe dichterbij hun omgeving, hoe beter”, aldus Marlies. Dit huis is namelijk nog geen 800 meter van hun oude huis vandaan.

Volcmar: “GEWELDIG dacht ik vooral. Maar ook ‘hoe dan?!’ ging continu door mijn hoofd. Alle dingen die we tijdens het concessiegesprek hadden weggelaten met ‘hoeft niet per se’, zaten toch in dit huis. We hebben veel gesproken over een vrij gevoel en ook foto’s laten zien van hoe we dat voor ons zien. Dit huis heeft het allemaal. Het lijkt me zo moeilijk voor het team achter Kopen Zonder Kijken omdat je een huis vaak koopt op gevoel. Daar hebben ze echt heel goed naar gekeken en geluisterd."

“Het vrije gevoel is heerlijk”, vult Marlies aan. “We hoopten ook dat het een plek zou zijn waar de kinderen naar buiten kunnen zonder heel goed uit te kijken. De veiligheid van de omgeving was belangrijk voor ons en dat ervaar je hier heel goed.”

Onwerkelijk

De verbouwing duurde uiteindelijk nog zes maanden en in januari was het dan eindelijk zo ver! Het gezin woonde nog drie weken in een vakantiehuisje en tijdens de aflevering vierden ze alsnog een keer kerst in het oude huis. Dit keer écht voor de laatste keer.

Volcmar: “Het was heel onwerkelijk om op deze manier je nieuwe huis in te stappen, maar ook echt ontzettend leuk. Wel is het gek dat je niets hebt gedaan. Normaal gesproken schilder je wat, hang je wat op en zet je de spullen erin. Dat was nu natuurlijk helemaal niet aan de orde. Het besef dat het van ons is kwam dan ook pas na een paar dagen echt.”

Marlies: “De kinderen waren niet bij de onthulling omdat het praktisch gezien niet haalbaar was om ze op dat moment allemaal bij elkaar te krijgen. We vonden het erg belangrijk dat ze het nieuwe huis tegelijkertijd te zien kregen en daarom kwamen ze later. Ik wilde hen ook meteen ophalen toen het team weg was. Zodat we het huis konden laten zien.”

“We hebben de onthulling met de kinderen op dezelfde manier gedaan zoals het bij ons ging”, vertelt Volcmar verder. “Daarnaast mocht degene waarvan de kamer was als eerste kijken en de deur opendoen. Ze waren dolenthousiast.”

Marlies: “Je zag ook zo goed welke kamer van wie was. Dat doet Roos zo goed. Ze heeft de moodboards van de kinderen helemaal waargemaakt.”

Wakker worden in je nieuwe huis

En dan, wakker worden in een droom van een huis. Dat moet toch wel speciaal zijn. Dat beaamt Marlies: “We waren nog steeds een beetje hyper en hebben ook niet heel goed geslapen. De kinderen sliepen er nog niet die eerste nacht en dat voelde leeg. Maar ook slaap je in een nieuw bed met een nieuw dekbed in een nieuw huis.” “Je bent zo ‘aan’ om alles te verwerken”, haakt Volcmar in. “Ja, dat had ik echt anders ingeschat”, gaat Marlies verder. “Zet me ergens neer en dat vind ik prima, als het voor de kinderen maar goed is. Toch moest ik nu wel echt even wennen. Het duurde niet heel lang hoor. Toen het gezin compleet was voelde het goed.”
 

Maar wat nou als de eerste op kamers gaan?

“Dat kan niet, we houden ze gewoon hier”, grapt Volcmar. “Precies! Nu ze allemaal een eigen kamer hebben mogen ze niet weg. Gelukkig blijven ze ook nog wel even”, vertelt Marlies opgelucht.  “Natuurlijk mogen ze gewoon op kamers als het zover komt. Mocht de oudste echt gaan dan hebben we een werkkamer of een muziekkamer voor Volcmar. Dat is ook een nieuwe luxe.”

Het mag een zooi zijn

Dat het stel heel dankbaar is, dat zie en hoor je meteen. Ze wonen er nu een klein half jaar en hebben ook nog weinig tot niets veranderd. Het voelt gewoon goed.

Marlies: “We hebben heel weinig veranderd of aangepast. Wel hebben we een aantal dingen toegevoegd. Vooral kastruimte kwamen we her en der nog een beetje tekort. En zo netjes als het was tijdens de oplevering is het natuurlijk ook niet meer. Maar het mag ook wel een beetje ‘een zooi’ zijn, dat past bij ons. De dingen die je met Moederdag krijgt of die op school worden geknutseld, die hangen we op. Zo wordt het huis ook meer eigen.”

Volcmar: “Wat we zo mooi vinden aan het huis is dat alles een geheel is. Wat Roos heeft uitgekozen past ook echt bij elkaar. Het is een eenheid. Zelf hadden we dat niet zo kunnen doen. We zijn daar niet echt mee bezig en hebben er ook geen oog voor. Alle muren in een kleur hadden we niet gedaan of gedurfd en ik weet zeker dat we dan ook de verkeerde kleur zouden kiezen. De kinderen vinden dit ook erg fijn.”

“Klopt!”, beaamt Marlies. “Zodra we overwegen om iets misschien anders te doen roepen de kinderen al ‘nee niet doen, nu is het tenminste mooi’.

“We gaan nooit meer weg”

Ondanks dat de nieuwe woning 800 meter van de oude vandaan is, kenden Volcmar en Marlies de wijk niet. Het voelt dan ook als een nieuwe plek en een nieuw dorp terwijl dat in praktijk eigenlijk reuze meevalt. Dat vinden ze leuk. Er zijn nieuwe dingen en plekken te ontdekken en ze hebben het helemaal naar hun zin.

Marlies: “We gaan niet meer weg. Ik zou ook niet weten waarom.” “Nou, je weet natuurlijk nooit hoe het loopt, maar de intentie is er zeker niet”, vult Volcmar haar aan.

Marlies zegt ook absoluut geen spijt te hebben aan hun deelname: “We zijn ontzettend dankbaar voor deze prachtige plek. Dat willen we Bob, Alex en Roos ook nog erg graag zeggen. Hoe blij je bent, dat weet je pas na een paar dagen en we zijn heel gelukkig hier!"

Fotografie:

• Headerfoto: Volcmar en Marloes
• Interieurfoto's: Sonja Velda