Zo is het nu met Eva & Pascal: 'What the f*ck! Wat is dit?'

Verhuizen, dat is wat het jonge stel graag wil doen. Maar zij hebben last van de 'hitte op de markt'. Het is absoluut niet makkelijk om momenteel wat te vinden en de druk die er op ligt zorgt al snel voor stress. Je kunt tegenwoordig niet nadenken over de voors en tegens van een huis en wordt tijdens het biedproces al snel in een hoekje gedrukt. Ook dit leuke koppel komt er daarom maar moeilijk tussen.

He ho, let’s go

Eva besluit dan ook om het stel – zonder overleg met Pascal – op te geven voor Kopen Zonder Kijken. Met in haar achterhoofd 'ik kan nog altijd nee zeggen' ging ze het eerste gesprek aan en werd het al vrij snel serieus. Pascal kwam langzaam aan boord, maar kon het plaatje nog niet helemaal overzien. Totdat ze op maandagavond te horen kregen dat ze voor het programma waren geselecteerd en woensdagochtend het tekenmoment bij Sandra al zou zijn.

Met open mond hoorden we op de redactie dit verhaal aan, want zeg nou zelf: wie kan er nou echt met zo’n verrassing thuiskomen? Wij in ieder geval niet. Maar Eva wel! Pascal sliep er nog een nacht over, keek met Eva in één avond alle afleveringen van vorig seizoen en besloot dinsdagavond de knoop door te hakken. Onder het motto 'dit is once in a lifetime, laten we gek doen en fuck it' gingen ze er vol voor!

What a ride

De achtbaan was dus al ver voor het tekenmoment vertrokken en daar zou het voor de twee niet bij blijven. Ook dit keer vroegen we ze het hemd van het lijf. Te beginnen met het spannendste moment van de deelname.

Pascal: "Wat ik het spannendst vond was de tijd. Het duurde zo lang voor we het eerste bericht kregen. In oktober vorig jaar was de inschrijving helemaal rond en pas in januari kwamen ze voor de eerste keer langs. Toen waren we echt in opperbeste stemming, bleek het een concessiegesprek te zijn."

"Begin maart stonden ze weer op de stoep en nu wisten we op voorhand al dat dit geen leuk bezoek zou zijn. Daarna zakte bij mij de moed wel echt in mijn schoenen."

Eva: "Het duurde echt zo, zo lang!" Pascal vult aan: "Ik dacht op een bepaald moment ook echt dat het niet zou lukken. We bleven geld vrijmaken en de prijzen stegen maar door. Ons appartement werd uiteraard ook meer waard, maar ik heb echt gedacht: het lukt ze niet. We wilden een ander huis, maar niet ten koste van alles."

Eva: "Alex kwam langs en zei: 'Laat alles los en geef ons carte blanche', maar dat kon ik echt niet. We hadden al heel veel punten laten vallen; de zolder, de voortuin, twee slaapkamers die af zijn en een opberghok. Het hield een keer op. Ik wilde niet verder inleveren op de totale woonoppervlakte. 90 m2 was echt de maximale ondergrens. Pascal heeft gelijk; begin maart was voor ons wel het dieptepunt. Alex gaf het toen ook bijna op. De spanning was vrij hoog."

Over de N3, naar links, terug over de brug, gekke rotonde en hup de wijk in

Oke, wie de aflevering gezien heeft weet ook dat je Eva kunt inschakelen als persoonlijk navigatiesysteem. Dit sloeg werkelijk alles. Waar we op voorhand waren gewaarschuwd voor het innerlijke kompas van Pascal, nam Eva de rol helemaal over. Nog voor de blinddoeken afgingen had ze het al helemaal uitgevogeld en wist ze dat het oude huis op loopafstand zou zijn. Bizar! En zijn ze blij?

Knutselparadijs

We dopen het nieuwe huis in eerste instantie om tot knutselparadijs, want een zelfgemaakte trap én de wasmachine waarvan de afvoerpijp uitkomt in de douche, dat hebben we nog niet eerder gezien. En toch, als we Eva & Pascal vragen of ze dit huis zelf ook hadden gekocht, dan is het antwoord unaniem: JA!

Pascal: "Dit hadden we zelf ook kunnen kopen, maar dan wel zonder al die zwammen, beestjes en het asbest. In de staat waarin het was had ik uiteindelijk van de koop afgezien."

Eva: "Het is binnen het budget en in dezelfde wijk. Daarnaast is er tuin, zijn er voldoende slaapkamers en heeft het een zolder. Perfect! Maar er moest wel echt veel gebeuren. Ik heb gehoord dat ze 6 lagen vloer hebben verwijderd en het heeft er schijnbaar heel extreem uitgezien. Er zat behang tegen de muur met daaronder schroten, planken en gipsplankjes. Het was echt het huis van een doe-het-zelfklusser."

"Geen idee of we dat allemaal zelf hadden gedaan. Ik denk het niet. Maar we waren wel in eerste instantie verliefd geworden op het huis."

Zwammen, asbest én beestjes

Een bingokaart aan ellende of '3 op een rij' zoals Bob het al mooi zei. Deze combinatie wil je liever niet in je huis aantreffen. Vonden jullie dat eigenlijk niet spannend?

Pascal: "Ja en nee. Omdat ze meteen al met het voorstel van het depot kwamen, was dit voor ons geen stresspunt. Het was goed bedacht en ze gaven ons ook het vertrouwen dat ze het konden oplossen. Gelukkig!"

Wachten wordt altijd beloond

Lang wachten wordt altijd beloond en ook deze keer. Nadat het gezinnetje een tijdje bij de ouders van Eva woonde en op vakantie ging naar Griekenland om te overbruggen, was het ein-de-lijk zover: de dag van de verhuizing!

Hoe voelde dat, toen je voor het eerst de deur opendeed? Eva: "Nou, het was eigenlijk een hele hectische dag. Het huis was pas om half 6 klaar en om half 10 was iedereen weg. Louiza moest ondertussen bij mijn ouders in bed want voor haar werd het te laat en ik voelde me die dag eigenlijk helemaal niet fit."

Pascal: "Het voelde wel meteen als; wauw, mooi en prachtig, maar ook als een hotel. Je herkent niets en dus is het heel mooi, maar voelt het nog niet als 'van jou'. Toen we de dag erna terugkwamen, hebben onder andere fotolijstjes neergezet. Dan voelt het al sneller als thuis."

"Op de dag van de oplevering waren we eigenlijk vooral bezig met dingen als: Waar gaan we slapen? Hoe gaan we het regelen met Louiza? En waar laten we onze spullen? We hebben geen tijd gehad om het die dag allemaal goed in ons op te nemen."

Eva vult aan: "Omdat ik echt niet lekker was, heb ik vooral geprobeerd om mezelf staande te houden. Daarna heb ik ook een week in bed gelegen. Mijn moeder had de buren al eerder ontmoet dan ik. Ik lag er helemaal vanaf."

"Na die week heb ik mijn kleding een plekje gegeven en de keuken rustig ingeruimd. We gingen we een dagje naar IKEA om wat extra spullen te kopen en langzaamaan wordt het dan je thuis. Maar het had wel echt even tijd nodig. Dat had ik onderschat."

Oei, misschien toch een mismatch..

Roos is de held van het programma als het op styling aankomt. Zijn jullie – net als alle anderen – blij met de inrichting? Ben je ergens positief door verrast?

Eva: "De tafel heeft me echt verrast. Ik had echt het idee dat we een ronde tafel zouden krijgen, maar hier kun je zoveel aan doen. We hebben al vaker spelletjes gedaan met vrienden en je kunt er fijn aan borrelen en eten."

Minder blij is het stel met het toilet. Dat is vrij klein en als je lang bent, dan kan de deur maar moeilijk dicht. Stiekem niet zo praktisch. Daarnaast was ook de bank aan de eettafel even wennen. Eva: "Die is zo groot! We hebben uiteindelijk de helft op de werkzolder gezet en nu is er veel meer rust en ruimte in de woonkamer."

Ben je blij en wil je blijven?

Eva: "We gaan niet weg. Nou ja, ooit wel, maar de komende tien jaar zeker niet." Pascal vult haar aan: "Het is het mooiste huis van de hele buurt, we zijn echt heel blij."

Eva: "Het heeft ook echt nog veel potentie. We kunnen voor en achter aanbouwen als we dat in de toekomst zouden willen."

Fotografie:

• Headerfoto: Fotocaar
• Interieurfoto's: Sonja Velda