Bobbie Bodts verbouwperikelen: 'Ik wilde alleen wat schilderen, tot het huis onder water stond'
In het tweede deel van de serie 'Bobbie doet een Bod(t)' blikken we terug op de verbouwing. Gelijk het hele huis verbouwen was nooit Bobbies oorspronkelijke plan. Met een stoel onder haar arm en een verfkwast in haar hand wilde ze – vol goede moed – in anderhalve maand haar nieuwe plek eigen maken. Geen gekke dingen, die zouden later wel komen. Maar het liep anders. De geliefde massief houten vloer moest eruit, verrotte draagbalken moesten worden vervangen en code oranje zette het hele huis onder water.
Aangevreten keuken
Bij de aankoop dacht Bodt: "Eerst wil ik een paar muren verven en mijn eigen meubels erin zetten. Gewoon zes weken lang op mijn gemakje schilderen en het bewoonbaar maken. Daarna kan ik sparen en dingen één voor één aanpakken en dat dan een paar jaar lang." Maar dat liep compleet anders.
"Ik was verliefd op de massief houten vloer en de keuken deed alles wat-ie moest doen. Maar al snel bleek de keuken van binnen aangevreten door muizen en de tegels lieten los." De werkelijkheid werd uiteindelijk ruim een jaar lang verbouwen." De verfkwast werd ingeruild voor een sloophamer en het huis werd uitgekleed.
“We kwamen rotte draagbalken tegen en de geliefde massief houten vloer moest er tot mijn grote verdriet uit.” En als de vloer er dan toch uit is, dan kan je net zo goed gelijk gaan verduurzamen, dacht Bobbie. “Isoleren en vloerverwarming, je kent het wel. Ik wilde eigenlijk met rust en heel veel aandacht een huis opknappen, maar dat was nu niet het geval. Er waren zo veel onaangename verassingen die we tegenkwamen, waardoor de aandacht werd verlegd naar minder leuke aanpassingen", vertelt Bobbie Bodt.
'Toen ik de blauwe champignons tussen de vloeren zag, drong het tot mij door. Echt alles moet eruit.'
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
De moed – of eigenlijk het water – zakte Bobbie in de schoenen toen ze haar kletsnatte huis binnenstapte, tien dagen voor de oplevering. Tijdens noodweer met code oranje kreeg ze ineens een sterk onderbuikgevoel: ze móést naar het huis. "Alsof ik het aan mijn water voelde", vertelt ze.
"Een combinatie van een verstopte afvoer, water van het dak van de buren dat naar mijn dak liep, er was gewoon te veel water en dan gaat het recht naar beneden, recht naar binnen." Met bekertjes, handdoeken en emmers hielpen haar onderburen met het water verwijderen, maar het kwaad was al geschied.
"Alles wat er eindelijk in zat, moest eruit en drogen, drogen en drogen. Eerst nam ik het nog met een klein korreltje zout en hoopte ik dat het snel zou drogen met behulp van heaten en luchten. Maar het vochtgehalte bereikte geen normaal niveau. Toen ik de blauwe champignons tussen de vloeren zag, drong het tot mij door. Echt alles moet eruit. Ondanks alles wat ik er aan had gedaan om de boel weer heel te maken", vertelt Bobbie Bodt. Maar niet alles is gesneuveld, haar geliefde marmeren tegels en vloerverwarming hebben het gelukkig wel overleefd.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
"Als ik van tevoren had geweten dat dit zo’n grote verbouwing ging worden, dan had ik het nog veel groter gedaan!", vertelt Bobbie Bodt. "Nu was ik alleen maar bezig met problemen oplossen. Ik had achteraf ook nog de indeling willen veranderen. Als ik dit eerder had geweten, had ik het licht in de ruimtes anders aangepakt en dingen omgedraaid. Men zegt vaak ook, als je eenmaal gaat breken, dan verdwijnt het geld achter de muur. Daar kan ik me nu echt heel goed in vinden."
'Als ik niet kan slapen kijk ik op Funda'
"De kosten vallen toch best tegen als je in eerste instantie van plan was om een paar potten verf te kopen. Daarom hebben we wat zelf kon, zelf gedaan. Voor vakwerk hebben we wel mensen ingehuurd, maar uiteindelijk word je toch best handig. En een handige vriend helpt ook heel erg", vertelt Bobbie Bodt over haar relatie die ten tijde van de verbouwing ontstond.
Ondanks de vele grote tegenslagen is Bobbie geen opgever. "Natuurlijk heb ik vaak gedacht dat dit project te groot was, en heb ik mezelf afgevraagd of ik dit wel kon. Wil ik weg? Maar als ik ergens aan begin wil ik het afmaken. En ik dacht ook: 'Ik ga het niet aan iemand anders geven en dat diegene vervolgens kan genieten van mijn harde werk. Ik heb het met mijn eigen handen gedaan en naar mijn hand, dus dan ga ik er ook met mijn eigen handen van genieten wanneer het af is", vertelt de doorzetter.
Inmiddels – anderhalf jaar later – is het huis nog steeds niet helemaal af, maar woont ze er wel al met veel plezier. Sinds kort zelfs samen met haar vriend Bas, die haar veel heeft geholpen tijdens de verbouwing. "Qua verbouwen moeten nu alleen nog maar de ‘moeten’ dingetjes, daar heb ik altijd minder zin in. Het zetten van plinten, daar word ik niet blij van." Waar ze wel blij van wordt is zoeken naar potentiële nieuwe projecten. "Als ik niet kan slapen, zit ik op Funda. Als er een parel op de markt komt, dan sluit ik het niet uit dat ik het niet nog eens doe!"
Lees ook deel één van Bobbie Bodts zoektocht naar haar droomhuis, die wederom nét even anders liep dan anders.
Wil je meer van Bobbie weten en haar verbouwing? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
