Saskia en Leroy over KZK-avontuur: 'Huis voelt als thuis, Lelystad niet'

Er zijn veel punten waar het koppel – en met name Leroy – aan moest wennen: een nieuwe woonplaats, de afstand naar werk én de roze tafel… We spraken het stel over hun 'Kopen Zonder Kijken'-avontuur, de pieken en dalen, en of ze zich inmiddels thuis voelen in Lelystad.

'Een huis van ons budget?'

Saskia was degene die hen opgaf voor het programma. "Ik keek altijd, Leroy geloofde er niet in. 'Veel te mooie huizen voor die budgetten,' riep hij altijd," lacht ze. "Toch dacht ik: we proberen het gewoon." Leroy was sceptisch, maar stemde in: "We worden het toch niet. We hebben zo weinig budget, we weten niet eens waar we willen wonen. Hoe ga je dan een huis kopen?"

Toch bleek meedoen een gouden zet. "Zonder het programma hadden we die stap nooit genomen. Dan zaten we nu nog steeds in een veel te duur huurhuis," zegt Leroy. Met hun dochtertje Vajèn erbij werd kopen nog urgenter. Saskia: "Een huurhuis vinden was ook ontzettend moeilijk. Ik werkte minder, er kwam minder geld binnen, en dan kom je in zo’n vicieuze cirkel terecht."

Overgehaald om door te gaan

Wie denkt dat meedoen aan het programma een zorgeloze droom is, heeft het mis. "Ik heb het echt onderschat," bekent Saskia. "Ik dacht: nu worden we geholpen, we krijgen een huis. Maar het ging met pieken en dalen." Leroy vult aan: "Je denkt onbewust: dat programma regelt het wel. Al wist ik natuurlijk wel dat het niet realistisch zou zijn om in Amsterdam te wonen. Maar het KZK-team heeft ons wel een echte realitycheck gegeven. Al die mooie spullen hebben niks te maken met de stenen die je koopt. Daarin was de begeleiding ook superfijn. Alex weet precies welk huis je niet moet hebben, bijvoorbeeld dat huis in Wormerveer."

Ondanks de fijne begeleiding, kende het stel ook veel dieptepunten tijdens het avontuur. Wanneer het moment was dat de moed echt in hun schoenen zakte? "Toen we naar Den Haag moesten komen. We hadden stiekem gehoopt dat Bob en Alex zouden zeggen: 'We hebben een huis voor jullie.' Maar toen hoorden we dat ze naar appartementen in Alkmaar en Heerhugowaard hadden gekeken en dat het nog niet was gelukt… Toen dacht ik: 'Ik stop ermee.'" Leroy was er klaar mee en zei zelfs tegen de productie dat hij liever een boete betaalde dan nog langer mee te doen. "Ik wilde gewoon blijven huren als dit het alternatief was." Saskia en het team wisten hem uiteindelijk te overtuigen om door te zetten.

'Uiteindelijk moet je altijd naar je vrouw luisteren'

Thuis was de sfeer na zulke gesprekken niet altijd best. "De rit terug naar huis vanaf Den Haag was niet gezellig," geeft Saskia toe. Toch hielden ze elkaar overeind. Leroy: "We kennen elkaar door en door, we weten waar de één blij en minder blij van wordt. We begrijpen elkaar gewoon heel goed, dus we hebben nooit bonje gehad. Ik had gewoon wat meer tijd nodig om te beseffen dat dít gewoon de situatie was. Iets wat Saskia al langer geaccepteerd had." 

"Bij mij ging het er meer om dat we een fijne plek met elkaar hebben", vult Saskia aan. "Een fijn huis, voor het hele gezin en dat we gewoon een koophuis hebben. Maar ik wilde ook niet dat Leroy ongelukkig zou zijn." Leroy lacht: "Uiteindelijk moet je altijd naar je vrouw luisteren. Dat moet ik nog laten tatoeëren", grapt hij.

'Ik wíl hier niet zijn!'

Het was even schakelen voor het koppel, toen ze tijdens de puzzelrit tot het besef kwamen dat ze in Lelystad zouden eindigen. "We kregen vier enveloppen, en dan hoop je elke keer dat de volgende in een andere stad is. Toch bleven we in Lelystad, en het enige wat door mijn hoofd spookte, was: 'Ik wíl hier niet zijn.' Daarom probeerde ik me vooral te focussen op de sfeer van het huis, en dat voelde bij het vierde huis het fijnste aan." 

Focussen op de sfeer werkte niet helemaal voor Leroy. "De uitstraling van alle huizen vond ik niet goed, omdat ik in Lelystad was. Ik vond eigenlijk alles k*t, het ene huis was nog lelijker dan het andere. Pas bij de laatste envelop drong het echt tot me door: we blijven in Lelystad. Dan probeer je de positieve kanten van het huis in te zien. Dus misschien vond ik daarom het laatste huis het mooiste."

Even schrikken

Toen de blinddoeken af mochten, kwam de grote onthulling. Leroy had al snel door dat ze niet bij het huis stonden dat ze hoopten. "We waren zo gefocust op het vierde huis, en ik had onthouden dat daar rode tegels op de grond lagen. Ik zag al stiekem, toen ik naar beneden keek, dat dat niet zo was. Dus ik fluisterde meteen al naar Sas: 'Dit is het verkeerde huis.'"

Na de eerste schrik probeert het koppel de positieve kanten van het huis – dat voor hen op nummer twee stond – in te zien. Zo heeft het huis meer kamers dan hun wens was en heeft het huis prachtig uitzicht over het water. En dan is het hopen dat Bob en Roos er wat moois van maken. 

'We verkopen de roze tafel' 

Toch blijkt dat anders dan verwacht. Wanneer het moment van de onthulling daar is, valt hen meteen iets op. "Alle ruimte in huis", het was een stuk groter dan ze hadden gedacht. Maar de inrichting... "Mijn moodboard is denk ik in de garage blijven liggen," grapt Leroy. "Ik denk dat Roos een soulmate had gevonden in Saskia en dacht: 'Zo’n moodboard had ik zelf ook gemaakt.' Over het algemeen vind ik het prima als Sas de inrichting bepaalt, die is daar veel beter in en dat is helemaal goed. Maar ik had één wens: 'Ik wil een normale badkamer', maar dat is ook niet gelukt", vertelt Leroy lachend. 

Saskia: "En over de roze tafel - waar ik erg blij mee was - zei Leroy toen hij buiten kwam: 'Die tafel gaan we verkopen hoor.' Maar hij staat er nog steeds en hij gaat écht niet weg. "Nee het is prima zo", vertelt Leroy. "Mijn vrienden plagen me ermee, maar die vinden het huis verder echt prachtig. En ik ook hoor! Als ik alles los zou zien in de etalage, zou ik het nooit uitkiezen, maar samen is het echt een mooi geheel. We krijgen veel complimenten." Ook Saskia is dolgelukkig met de inrichting. "Ik kon de eerste avond alleen maar op het hoekje van de bank zitten, om me heen kijken en zeggen: 'Wow, dit is gewoon van ons!'"

Lelystad: thuis of niet?

Als we hen vragen of Lelystad nu als thuis voelt, twijfelt Leroy. "Het huis echt wel, maar de plek nog niet." Saskia voelt zich er inmiddels helemaal thuis, ervaart veel rust en kent alle adresjes al. Maar Leroy moet nog wennen. "Ik ben doordeweeks veel in Amsterdam, daar voetbal en werk ik, ben veel met familie en vrienden. Maar op vrijdag en zondag draait het helemaal om mijn gezin. Wandelen in het bos, bakken, spelen… Ik ben veel minder de hort op dan vroeger. Dat is wel een verschil. Als ik onze straat inrijd, voelt het wel echt als thuiskomen." 

Saskia is het daarmee eens: "We hebben echt de rust met elkaar gevonden, we hangen vaker met het gezin op de bank en vooral het avondeten zijn echt onze familiemomentjes."

Een echt familiehuis

Eén ding is zeker: de ruimte bevalt goed. "Iedereen heeft zijn eigen plek, je kunt je terugtrekken", vertelt Saskia. "We hebben vaak logees, bijna elk weekend is het logeerbed wel gevuld, en dat kan nu ook gewoon. Zelfs mijn moeder zie ik vaker dan toen ik in Diemen woonde. Dat was vroeger ondenkbaar." En Vajèn? Die is dolgelukkig en trots op haar kamer. "Ze geeft iedereen een rondleiding als ze langskomen, de opa's en oma's hebben er ondertussen wel tien gehad," lacht Saskia. 

Verder heeft het gezin weinig veranderd in huis: "We hebben alleen de zolder aangepakt, daar hebben we een vloertje gelegd. Misschien dat we later een keer een dakkapel toevoegen, het lijkt ons namelijk fijn om van de zolder, onze slaapkamer te maken", vertelt Leroy. "Maar verder hebben we niks aangepast of toegevoegd, en ja ook de roze tafel mag blijven." 

Of er een 'te koop' bord in de voortuin komt? Daar geven Leroy en Saskia in de onderstaande video antwoord op. 

Dankbaarheid overheerst

Terugkijkend op het avontuur is het koppel vooral heel dankbaar. "Wij komen niet uit rijke families, wel in de vorm van liefde, maar niet in geld. Haast niemand in onze familie had een koophuis," zegt Leroy. "Dat we dit nu hebben, is echt bijzonder. We hebben zelfs een huis met drie woonlagen. Echt een huis-huis. We weten dat dit niet 'normaal' is, dus we willen daarom het team van 'Kopen Zonder Kijken' extra bedanken."