'Inez Weski steekt in boek geen hand in eigen boezem'

Na de arrestatie van Inez Weski op 21 april vorig jaar kwam er een periode van stilte. We hoorden niets van de voormalige advocaat van Ridouan Taghi. Nadat justitie twee maanden geleden bekendmaakte dat ze haar gaan vervolgen voor deelname aan een criminele organisatie, kwam vandaag Weski's boek Het geluid van de stilte in de boekhandels te liggen. Ze vertelt over haar tijd in detentie en de - in haar woorden - traumatische gebeurtenissen die volgden.

Dat Weski's boek meer vragen oproept dan beantwoordt, dat was mij van tevoren al helder. Vanwege haar geheimhouding kan ze op het meeste niet ingaan. Het 279 pagina’s tellende werk gaat voornamelijk over het gevoel van de voormalige advocaat. Over haar strijd met de autoriteiten, die ze 'de Vervolgers' noemt.

Het boek is zeker interessant. Maar het is op punten ook grotesk en dramatisch aangezet. Wie Inez Weski kent, weet dat ze met haar grote vocabulaire daar soms een handje van heeft. En dat lees je dus regelmatig terug. Zo schrijft ze over haar arrestatie: 'Ik beloof haar [zus] dat ik zal proberen te overleven voor mijn naasten.'

Op chronologische volgorde neemt ze ons mee door de gebeurtenissen. Zo lees je over de periode voor de arrestatie, het moment dat de politie vorig jaar aan haar deur staat, haar tijd in een cel op een geheime locatie, de overplaatsing naar de gevangenis in Nieuwersluis en de nasleep die voortduurt tot de dag van vandaag.

Hoewel ze in een korte video die donderdag verscheen zegt in te gaan op het 'hoe en waarom', mis ik dat juist in het boek. Ja, ik weet nu nog beter waarom ze zwijgt vanwege haar geheimhoudingsplicht. Maar weet ik nu hoe het drama is ontstaan en wat voor bewijs tegen haar ligt? Nee, daar geeft het boek helaas geen antwoorden op.

Het Openbaar Ministerie is volgens Weski in ieder geval de grote boosdoener. David tegen Goliat. Of, zoals Weski het zelf beschrijft, een 'gevaarlijke en aangeslagen Siberische tijger' tegen 'de Vervolgers'. Justitie hoopte kennelijk dat Weski de geheimen die ze als advocaat had wilde delen, in ruil voor bescherming. Hoe durfden ze haar een kroongetuigendeal aan te bieden, vraagt ze zich af. Tja, het OM wilde het waarschijnlijk toch proberen. Want je weet nooit in welke positie ze echt zit. Maar ik denk dat de officieren van justitie zelf ook de kans klein achtten.

Het boek roept dus vooral vragen op. Dat zal bij iedere lezer van het boek het geval zijn. De vragen aan Inez Weski, maar ook zeker aan het Openbaar Ministerie, zijn niet op twee handen te tellen. Wat voor deal bood justitie haar precies aan? En wat hoopten ze te weten te komen? Hoe zit het met de omstandigheden van de detentie? Zijn ze te ver gegaan, of was dit legitiem? En van Weski wil ik graag weten hoe ze terugkijkt op haar zakelijke relatie met Ridouan Taghi? Of ging die soms verder? Is ze bedreigd? Heeft ze inderdaad gelekt? Kon ze niet anders? Helaas willen beiden geen vragen aan ons beantwoorden.

Weski zegt dat ze door haar geheimhouding niet meer kan zeggen dan ze nu doet. Advocaten zijn verplicht om alles wat ze met hun cliënt bespreken geheim te houden. Ze steekt (daardoor) geen hand in eigen boezem, ondanks de strafzaak die haar staat te wachten. Omdat we niet weten wat het bewijs tegen Weski precies is, kun je heel lastig zeggen of dat terecht of onterecht is. Maar het is wel hét gemis in dit boek.