Advies aan Hoge Raad: handhaaf veroordeling om Sumanta Bansi

Het gerechtshof van Amsterdam veroordeelde B. op 11 september vorig jaar tot vijftien jaar gevangenisstraf voor doodslag. Omdat hij het daarmee oneens was, ging hij in cassatie. De Hoge Raad behandelt de rechtszaak niet opnieuw, maar beoordeelt alleen of een lagere rechter het recht juist heeft toegepast en of de procedure op de juiste wijze is gevolgd.

Aan dat oordeel gaat altijd een advies van de advocaat-generaal vooraf. Gerard Spong stelde namens B. cassatie in op twee punten: het verbergen van het lichaam en de bekentenis. In het advies schrijft de advocaat-generaal ten aanzien van het begraven van het lichaam: ‘Het hof heeft kennelijk en niet onbegrijpelijk geoordeeld dat de schaamte waar de verdachte over sprak, was ingegeven door het feit dat hij het slachtoffer had doodgestoken, terwijl dit handelen van de verdachte de oorzaak is van haar overlijden.’

Over de bekentenis valt te lezen: ‘Het in wezen enige argument dat naar voren wordt gebracht, houdt in dat “een bekentenis (…) hoe dan ook in[houdt] dat een verdachte verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden.” (...) Terwijl ik evenmin kan inzien hoe deze “bekentenis” (onmiskenbaar) een uitdrukking is van “oprecht berouw”, zoals de steller van het middel aanvoert.’ De advocaat-generaal concludeert: ‘Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.’

Hoewel deze zogeheten conclusie een zwaarwegend advies is aan de Hoge Raad, is het geen bindend advies. De Hoge Raad is vrij het advies al dan niet te volgen. Advocaat Maartje Schaap, die de nabestaanden van Bansi bijstaat, laat weten: "Voor de ouders is dit een bevestiging en daarmee kan de zaak afgesloten worden."

Spong reageert namens B.: “Het is natuurlijk altijd prettiger als je een ondersteunende conclusie terugkrijgt. In de meeste gevallen leidt een advies tot verwerping van de cassatie, maar er zijn gevallen bekend waarbij de Hoge Raad het advies niet volgt. We moeten het afwachten.”

In eerste aanleg werd B. door de rechtbank van Alkmaar ook veroordeeld tot vijftien jaar. Daartegen ging hij in hoger beroep omdat hij ontkende. Maar twee maanden daarna bekende hij echter ineens dat hij de studente, die bij zijn gezin inwoonde, wel had gedood. Hij wees toen ook aan waar hij haar had begraven. Dat was bij een industrieterrein in Hoorn. 

Omdat hij beweerde dat er sprake was van ruzie en dat hij had gehandeld uit zelfverdediging wilde hij dat hoger beroep toch doorzetten. Sumanta was voor de tweede keer zwanger van B. en dat zorgde binnen het gezin voor veel spanningen. 

Tijdens de zittingen in hoger beroep zei B. bovendien dat Sumanta geld had gestolen, daar zou de ruzie over zijn gegaan. Volgens B. pakte Sumanta ineens een mes, en toen hij dat tijdens die worsteling probeerde af te pakken, stak hij haar per ongeluk. Zijn advocaat in hoger beroep Theo Hiddema bepleitte vanwege dat zelfverdedigingsverhaal het noodweerexces en dat zijn cliënt daarom moest worden ontslagen van rechtsvervolging. B. zou dan niet strafbaar zijn.

De ouders van Sumanta, overgevlogen uit Suriname, geloofden niets van dat verhaal. Ook het gerechtshof geloofde dat scenario niet. “De verdachte heeft onvoorstelbaar leed bij Sumanta’s naasten veroorzaakt. Hij heeft hun dochter gedood, er jaren over gezwegen en hen daarmee vervolgens in martelende onzekerheid laten verkeren.” Volgens het hof wezen de steekverwondingen die Sumanta had niet op een worsteling.

De uitspraak door de Hoge Raad volgt doorgaans binnen zes weken na het uitgebrachte advies.