Debby Pfaff doet boekje open over breuk met Nicolas Liébart: 'Ik zie onze scheiding niet als een mislukking'
Debby Pfaff (49) heeft een moeilijke tijd achter de rug: na 22 jaar kwam er vorig jaar een einde aan haar huwelijk met Nicolas Liébart (44). In 'Humo' doet ze voor het eerst haar verhaal.
Wat de exacte reden van de scheiding is, daar wil Debby niet over uitweiden in het interview. "Wat telt is een nieuw soort gedeelde toekomst. Niet als man en vrouw, wel als ouders. We hebben superveel mooie momenten gedeeld en twee kinderen (Keano en Liam) op de wereld gezet. Ik ben me er nog steeds heel goed van bewust hoe waardevol dat gedeeld verleden is, voor ons allebei. Of we samen een tijd ongelukkig zijn geweest of hoe de relatie juist geëindigd is: dat doet er niet toe."
Debby laat weten dat het, ondanks de breuk met haar jeugdliefde, goed met haar gaat. "Ik leer mezelf opnieuw kennen. Ik wil er geen goednieuwsshow van maken, maar een scheiding is meer dan rouw en verdriet. Het is ook een vrijgeleide om jezelf eindelijk nog eens op de voorgrond te plaatsen."
Toch heeft de scheiding ook voor het nodige verdriet gezorgd. "Ik ben geen robot. Uiteraard heb ik tranen gelaten", vertelt ze in gesprek met Humo. "Niet zozeer toen ik alleen in de stoel zat, maar wel wanneer ik onder de mensen moest komen. Events deden we altijd samen. Soms was Nicolas degene die mij meetrok, op andere momenten duwde ik hem de deur uit. Plots sta je daar alleen, tussen al dat volk, en besef je: de enige weg is vooruit."
Gelukkig kan ze altijd rekenen op de steun van haar familie. "Op momenten dat ik als een patattenzak in de zetel wou zitten, belde ik naar mijn zussen of naar vrienden. Wist je dat je smartphone automatisch uitvalt als je langer dan twee uur belt? Ik heb het met Kevin, mijn manager en goede vriend, vier keer meegemaakt. Vlak na elkaar. Ik gun iedereen zo’n netwerk. Zelfs één persoon die wil luisteren tot hij grijze haren krijgt, maakt een wereld van verschil."
Debby weet in deze donkere dagen vrijwel altijd positief te blijven. "Emoties uitschakelen omdat je weet wat het alternatief is als je ze toelaat: het zorgt ervoor dat je niet onderuitgaat. In de familie hebben we allemaal zo’n rationele kant die het overneemt in tijden van crisis", zo vertelt ze in Humo. "En ook mijn scheiding heb ik op een gelijkaardige manier aangepakt: de emoties toelaten, maar er bewust niet in blijven hangen. Het is een manier om jezelf eraan te herinneren dat de zon uiteindelijk ook het meest hardnekkige wintergrijs verdrijft. Altijd."
De 49-jarige zegt dankbaar te zijn voor haar tijd met Nicolas. "Ik zie onze scheiding dan ook niet als een mislukking. Alleen al die twee prachtige kinderen hebben alles de moeite waard gemaakt. De voorbije twee decennia hebben me oprecht gelukkig gemaakt. Alleen bleek er een houdbaarheidsdatum op dat geluk te zitten. Is dat een reden om de herinnering aan die relatie weg te gooien of als verloren tijd te beschouwen? Als je een zandloper enkel gebruikt om te kijken naar de zandkorrels die al gevallen zijn, en niet naar degene die nog beloftevol klaar hangen, trek je jezelf naar beneden. Het is een cliché, maar ook een gebroken relatie is een kans om iets te leren over jezelf."
De dochter van Jean-Marie en Carmen Pfaff kijkt vol vertrouwen naar de toekomst. "Ik zit te midden van een healing-proces waarin ik voor mezelf een andere toekomst moet uitdokteren. De afgelopen jaren stonden in het teken van mijn gezin. Ik heb mezelf voor een stukje weggecijferd om mijn kinderen groot te brengen en alle mogelijke kansen te geven. Zo hoort het ook, en ik heb dat met heel mijn hart gedaan, meer zelfs, ik zou het zo opnieuw doen. Maar de neiging om mezelf op de achtergrond te plaatsen, een trekje dat ik altijd al heb gehad, wil ik nu wel een beetje ombuigen."
Debby ziet de scheiding dan ook als het begin van een nieuwe levensfase. "De jongens zijn ondertussen 18 en 20 jaar. Ik moet ze ook een beetje loslaten opdat ze hun eigen leven kunnen uitbouwen. Al weten ze dat Nicolas en ik, ook al zijn we gescheiden, er altijd voor hen zullen zijn." Ze is maar wat benieuwd naar wat 2025 voor haar in petto heeft. "Ik wil laten zien dat ik meer ben dan een partner of een mama. En onderweg zal ik lachen met mijn flaters die even onvermijdelijk als onmisbaar zijn. Lachen met je eigen miserie is zelfs in de donkerste dagen een mooi tegengif. Liefde helpt ook. Ik hoop dat ze me ooit weer vindt, op een even ongedwongen manier als vorige keer."
