Van 'Arcade' tot 'Shine': de hoogte- en dieptepunten van Nederland op het songfestival
Het Eurovisiesongfestival is voor miljoenen fans wereldwijd een jaarlijks hoogtepunt. Nederland doet sinds het prille begin mee en dat leverde een mix op van knallende successen en pijnlijke missers. Van iconische overwinningen tot gênante laatste plekken: onze inzendingen gingen alle kanten op. Tijd om terug te blikken.
Duncan Laurence – 'Arcade' (2019)
De Nederlandse songfestivalfans hebben er 44 jaar op moeten wachten, maar Duncan Laurence wist na al die jaren Nederland weer naar een overwinning te zingen. Met zijn piano, een lichtbol en onder de vleugels van zijn mentor Ilse de Lange bracht hij een ballade die de hele wereld wist te veroveren.
3JS – 'Never Alone' (2011)
Volendammers staan in Nederland bijna altijd garant voor succes. Alleen ging die formule bij de 3JS in Europa niet op. Met het lied 'Never Alone' wisten zij slechts dertien punten te verzamelen, waarvan er acht van onze zuiderburen kwamen. De mannen eindigden als laatste van de veertig deelnemende landen.
Anouk – 'Birds' (2013)
Acht jaar lang gaven onze Europese buren Nederland nul op het rekest, maar in 2013 was daar Anouk. Met haar nummer 'Birds' lukte haar wat niemand lange tijd voor elkaar kreeg: Nederland weer op de kaart zetten tijdens het Eurovisiesongfestival. Na jaren van teleurstellingen vloog Anouk zo de finale in en blies ze iedereen omver.
Corry Brokken – 'Heel de Wereld' (1958)
'Stoppen op je hoogtepunt' is een gezegde dat men Corry Brokken wellicht voor haar deelname in 1958 had moeten influisteren. Een jaar eerder won zij nog het Eurovisiesongfestival, maar in 1958 ging het mis en eindigde zij roemloos als laatste met 'Heel de Wereld'.
Teach-In – 'Ding-A-Dong' (1975)
Met zangeres Getty Kaspers volgde de Nederlandse band Teach-In in 1975 de Zweedse band ABBA op, die in 1974 met 'Waterloo' had gewonnen. Teach-In had de allures van ABBA en dat sloeg aan in Europa. Glansrijk wisten zij te winnen, maar na het succes scoorde Getty, die inmiddels de band had verlaten, als soloartiest nooit meer een hit.
Willeke Alberti – 'Waar is de zon' (1994)
Tegen het advies van vader Willy Alberti en John de Mol senior in, stapte Willeke vol goede moed het podium op in Dublin. Helaas voor haar viel 'Waar is de zon' totaal niet in de smaak. Het gevolg: Nederland mocht in 1995 niet eens meedoen. Al leed haar imago in Nederland er daarna niet onder.
Edsilia Rombley – 'Hemel en Aarde' (1998)
In het laatste jaar dat er verplicht Nederlands gezongen moest worden, knalde Edsilia met 'Hemel en Aarde'. Ondanks het voordeel dat Engelstalige liedjes in de jaren 90 leken te hebben, deed de Nederlandse taal het toen helemaal niet zo slecht. Ze bleef lang in de race voor de winst en eindigde uiteindelijk knap vierde.
Het succes smaakte naar meer: in 2007 keerde ze terug met het Engelstalige 'On Top of the World', maar dat bleek niet zo'n groot succes.
De Toppers – 'Shine' (2009)
De aanloop naar het songfestival was voor De Toppers al een voorbode van de teleurstelling die zou volgen. Gordon lag in de clinch met zijn stiefzus Gerard Joling, waardoor Gerard besloot uit de groep te stappen. Gordon gaf niet op en wist met 'Shine' de nationale finale te winnen. Vol bombarie, glitterpakken en met lampjes traden de mannen op. Ondanks dat zij alles uit de kast haalden, viel de songfestivaldroom al in de halve finale in duigen.
Dit jaar is het aan Claude de eer om zijn geluk te beproeven op het Eurovisiepodium. Gaat hij de wereld veroveren met zijn optreden? Hieronder zijn alvast de eerste repetitiebeelden van 'C'est La Vie':