Suzan & Freek blikken terug op traumatisch moment van Freeks diagnose: 'Einde van ons leven'

Freek vertelt dat hij zich op dit moment goed voelt, ondanks alles. "Ik voel me fysiek goed, ik ben fit en we eten gezond. We letten op onze slaap, nu het nog kan voordat de kleine er is. Dat helpt", zegt hij rustig.

Na een reeks concerten zagen ze drie gemiste oproepen van het ziekenhuis, en toen wisten ze dat er iets mis was. De dag erna gingen ze naar het ziekenhuis voor de uitslagen van alle testen. "Toen hij binnenkwam, merkte ik meteen: dit is compleet foute boel. Je zag gewoon dat hij het had voorbereid. Hij zei: 'Freek, Suzan, ik heb heel slecht nieuws. Het is longkanker", vertelt Freek geëmotioneerd.

Zijn eerste reactie op de diagnose was puur overlevingsdrang. "Ik zei meteen: 'Wat kunnen we doen?'" De arts zei dat er alleen levensverlengende behandeling mogelijk was. "En dan zakt de grond wel onder je voeten vandaan. Dat moment is nog best wel een groot trauma. Daarom vinden we het moeilijk om het erover te hebben. Teruggaan naar dat moment is nog heel heftig", vertelt Suzan terwijl ze in tranen schiet.

Freek was bij de dokter vanwege een aantal klachten. "Ik had al een paar weken last van steken in mijn zij. Suus was zes weken zwanger en daar waren we heel blij mee. Zij liep mij eruit met hardlopen, en dat was normaal nooit zo." De zanger vertelt dat zijn lichaam 'een beetje aan het sputteren' was. "Ik had ook last van een hoestje en 's nachts, als ik op mijn zij sliep, deed dat pijn. Anderhalve week voor de diagnose voelde ik ook harde knobbeltjes in mijn nek."

De schok was enorm. "We waren in shock en we begonnen door de kamer te roepen", vertelt Suzan. "De toekomst viel even helemaal weg. Mijn eerste gevoel was: dit is het einde van ons leven. Want wij zijn samen één persoon, dat heb ik altijd zo gevoeld. Het stond gewoon even helemaal stil."

De behandelingen bij het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis zijn begonnen en lijken aan te slaan. "In beide longen zit een tumor, in de lymfen in mijn nek en in de bijnieren. Het zit niet in mijn hoofd."

Suzan vertelt dat ze in het begin amper durfde te slapen. "Ik dacht: straks wordt hij niet meer wakker. Ik moet het in de gaten houden." Freek is zich gaan verdiepen in verhalen van mensen met dezelfde diagnose. "Ik ben erin gaan duiken, over mensen die ook deze diagnose hebben en hoe zij het hebben overleefd." Suzan vond juist afleiding in het klaarmaken van de babykamer. "Verder gaan we niet lijdzaam zitten afwachten. We gaan zelf aan de slag", besluiten ze vastberaden.