Werken in Hongkong: 'Een stevig netwerk is hier heel belangrijk'
In deze serie spreken we Nederlanders die in het buitenland wonen en werken. Ze delen hun ervaringen met het land en de cultuur. In Deel 7 Dricus de Rooij. Hij besloot na een stage in Shanghai dat zijn toekomst in China lag. Hij verdiepte zich in de wereld van de zonne-energie en runt nu een bedrijf vanuit Hongkong, waar hij met zijn Franse vrouw en hun dochtertje woont.
Dricus de Rooij woont samen met zijn Franse vrouw Nannecy en hun eenjarige dochtertje op schiereiland Sai Kung, dat ook wel de achtertuin van Hongkong genoemd wordt.
"Mensen associëren Hongkong met wolkenkrabbers en drukte, maar wij wonen in vissersdorp Sai Kung, dat ongeveer een half uur van het centrum ligt." Een rustige omgeving met witte stranden, een groot natuurpark en heel veel wandelpaden.
Grote internationale gemeenschap
Geen hectische stadssfeer, maar eerder een dorpsleven. "Hier ontmoet je mensen bij de buurtbarbeque." De Rooij maakt deel uit van de grote internationale gemeenschap die in Hongkong woont. "De vrienden die ik hier heb leren kennen komen van over de hele wereld."
Internationaal georiënteerd was De Rooij al tijdens zijn studie. Hij studeerde zes maanden in de Verenigde Staten, reisde in 2007 naar China voor een stage, ging daarna naar Frankrijk voor een master International Business, om vervolgens in Brussel aan een traineeship bij Hewlett-Packard te beginnen.
Heimwee naar China
Die functie in Brussel was een mooie kans, maar toch begon het al snel te kriebelen: "Ik wilde terug naar China. Ik had heel sterk het gevoel dat daar mijn toekomst lag."
Na het zien van een documentaire over zonne-energie ging De Rooij zich daarin verdiepen. "Ik vond dat meteen heel interessant, maar het was destijds een nieuwe, kleine markt. In Nederland gebeurde niet veel op dat vlak."
Er waren wel fabrieken in Europa, maar wat in China geproduceerd werd, was vele malen goedkoper. Daar viel niet tegenop te boksen. De Rooij zag kansen, waagde de sprong en vertrok in 2009 samen met Nancy, naar Shanghai.
Een levendige stad, waar je 'elke dag wel nieuwe mensen kunt leren kennen'. Ook een knetterdrukke metropool met een niet al te beste luchtkwaliteit. Maar dit was de plek waar zijn Chinese avontuur begon.
Risico nemen
"Sommige mensen vonden dat raar. Dat ik alles achterliet en naar China ging, maar voor mij voelde het goed om dat risico te nemen", vertelt De Rooij. Het was een kwestie van gaandeweg veel leren en ook al verdiende hij de eerste twee jaar maar net genoeg om rond te komen, het pakte allemaal goed uit.
Nu runt De Rooij samen met zijn Duitse zakenpartner het bedrijf Sinovoltaics, dat gespecialiseerd is in kwaliteitsinspecties op gebied van zonne-energie.
"Als je voelt dat je iets moet doen, ga er dan voor. Soms lukt het, soms niet."
Na veertien jaar in Azië en veel avonturen verder, is hij er des te meer van overtuigd dat het goed is om je onderbuikgevoel te volgen. "Als je voelt dat je iets moet doen, ga er dan voor. Soms lukt het, soms niet."
Als iets niet lukt, ga je weer iets anders doen, aldus De Rooij. "Dat moet je accepteren, want zo gaat het leven gewoon. Daar moet je jezelf niet door uit het veld laten slaan."
Chinese bureaucratie
De Rooij kreeg na zijn terugkeer in Shanghai veel hulp van zijn oude stagebaas, want op eigen houtje een bedrijf opstarten was nog niet zo makkelijk. "In Nederland ga je naar de Kamer van Koophandel en is het meteen geregeld. In China heeft het me twee jaar gekost."
Er waren een hoop regeltjes waar aan voldaan moest worden en zeker voor buitenlandse ondernemers zijn er in de Chinese wetgeving behoorlijk wat obstakels opgenomen.
Ondertussen leerde De Rooij de markt goed kennen en deed hij steeds meer kennis op. Juist door af en toe weer in het diepe te springen.
Zo vroeg een Canadese klant hem of hij iemand wist die een fabriek voor zonnepanelen in China kon opzetten. "Ik dacht: 'Misschien kan ik dat zelf wel.' Of ik toen echt geschikt was, betwijfel ik", zegt hij lachend. "Maar ik heb het gedaan."
Van Shanghai naar Hong Kong
Het zou een project van maximaal zes maanden zijn, dacht hij. Maar dat werd vier jaar. "Toen had ik ineens zeven dagen per week de leiding over een fabriek." Hij zou het niet snel nog een keer doen, maar die ervaring heeft hem wel veel opgeleverd.
"Als je een fabriek runt, zie je ook wat er allemaal mis kan gaan." Die kennis vormt nu de basis van zijn eigen bedrijf, waar hij zich vanaf 2016 volledig op is gaan richten.
Het betekende ook een verhuizing van Shanghai naar Hongkong, de speciale bestuurlijke regio waar andere wetten gelden dan in het communistische China. "In Hongkong is de sfeer totaal anders."
Hongkong heeft een eigen historie, eigen cultuur en andere taal. "De overheid is efficiënt, je regelt hier dus dingen sneller en je reist vanuit makkelijk naar ieder land in Zuidoost-Azië. Hier is het fijn zakendoen."
Zijn klanten zitten in 42 landen - voornamelijk in Europa en Amerika - en zijn de ontwikkelaars van grote zonneparken. "Ze bestellen hun apparatuur in Azië bestellen en wij zijn hun ogen in de fabriek. Onze inspecteurs werken in China, maar ook bijvoorbeeld India, Vietnam en Thailand."
"Groei is typerend voor China."
Zo kijken ze of een zonnepaneel de juiste opbrengst aan elektriciteit heeft. "Daarnaast zijn de zonnecellen in zo'n paneel heel kwetsbaar. Als er scheurtjes in komen presteert een zonnecel minder goed. Ook dat controleren we."
De kleine Chinese fabriekjes waar in 2009 nog met de hand zonnepanelen werden gemaakt, zijn inmiddels beursgenoteerde bedrijven. "Die groei is typerend voor China. Dat is wat me ook zo aantrekt."
Leider in duurzame energie
Bij China denken veel mensen aan fabrieken en vervuiling. "Dat is natuurlijk ook zo, maar tegelijkertijd is het land leider in duurzame energie", zegt De Rooij. "Negentig procent van alle zonnepanelen wordt gemaakt door China, waarvan ze er zelf ook meer installeren dan elk ander land."
Wat hem opvalt aan de samenwerking met Chinezen is dat ze 'heel hard werken en ontzettend gastvrij zijn'. Dat laatste uit zich vooral in eten. Heel veel eten.
Eten en netwerk opbouwen
"Als we een Chinese fabriek bezoeken, is het eerste wat ze doen een uitgebreide lunch neerzetten." Dat komt ook omdat Chinezen graag alles willen weten over de mensen waar ze zaken mee doen. "Een stevig netwerk is heel belangrijk voor ze. Daar investeren ze heel veel tijd in, om die relatie op te bouwen."
"Ik maak zelf kroketten en worstenbroodjes."
Dat voorgeschotelde eten is niet te vergelijken met wat we in Nederland bij de Chinees in het dorp afhalen. "Nee, die gerechten kun je hier echt nergens bestellen. Het échte Chinese eten is heel veelzijdig en iedere provincie heeft weer zijn eigen specialiteiten."
Snacken bij de FEBO
Allesbehalve saai dus, maar toch hunkert hij wel eens naar een Nederlandse vette hap. "Ik kan heel lekker mijn eigen kroketten bakken en ik maak ook zelf worstenbroodjes. Want ja, dat soort dingen mis ik wel echt."
Als De Rooij en zijn vrouw in Nederland zijn, gaan ze dan ook direct naar de FEBO. "Daar staan we dan uitgebreid te snacken", vertelt hij lachend. "Dat is trouwens ook het enige wat mijn Franse vrouw lekker vindt aan de Nederlandse keuken."