'Zat mijn oom nou schaamteloos achter de erfenis van oma aan?'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week krijgt ze een mailtje van een oom die ze twintig jaar geleden voor het laatst sprak. "Oei, als dit geen familievete wordt."
Ik zat op de bank de persconferentie te verteren toen mijn telefoon bliepte. Het bleek mijn oom. De laatste keer dat ik hem had gezien, was twintig jaar geleden, op zijn dochters bruiloft. Hij had me toen gevraagd wat ik 'zoal deed'. Ik had geantwoord dat ik Nederlands studeerde, waarop hij zei: "Jíj??? Studeren??? Kun je niet beter iets op tv gaan doen met je blonde bek?" De band met hem was, kortom, nooit echt warm geweest.
Nu was er een prangende kwestie. Hij was bij 'de oma' op bezoek geweest en hij was er niet gerust op. 'De oma' was zijn moeder, mijn oma, inmiddels 96 en weliswaar niet meer zo fit als een hoentje, maar zoals altijd een sterke, struise vrouw, keurig gekapt en gekleed.
Mijn hele jeugd lang hadden we elkaar lange brieven geschreven. Ze woonde in Florida en stuurde me soms foto’s van wilde dieren die via de rand van het bos in haar tuin waren beland. Armadillo’s, pythons en alligators, op maar een paar meter afstand. Doodeng! Zelf vond ze dat wel meevallen. Ze belde dan iemand die de dieren uit haar tuin kwam vissen.
Toen Puk (9) twee was, zochten we haar op. We praatten over haar jeugd, over haar relatie met opa. Over de oorlog, en hoe ze als meisje ooit aan het schaatsen was, toen plotseling de kogels van de Duitsers om haar oren vlogen. Ze bakte hazelnootschuimtaart voor ons, haar lievelings, en we leerden haar beste vriend kennen, een vriendelijke, knappe man die verrassend veel op Obama leek.
Het contact was in de loop der jaren minder geworden. Brieven schrijven deed ze niet meer, mailen werd steeds moeilijker. Nu ineens kwam er via de oom een teken van leven: een drammend verzoek om de contactgegevens van de executeur testamentair. Dat bleek iemand anders dan hij dacht en hij had er heus 'alle vertrouwen in', maar toch wilde hij even contact opnemen 'om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen', 'ter geruststelling'.
Boze en ongeruste familieleden
Die 'geruststelling' liet juist mijn alarmbellen rinkelen. Ik appte de executeur. "Zou hij nou achter de erfenis van oma aan zitten?" vroeg ik. "Dit wordt nog een mooie familievete." Maar terwijl onze mailboxen inmiddels voldruppelden met berichten van boze en ongeruste familieleden, haalde de executeur zijn schouders op. "Er is helemaal niets over van die hele erfenis, dus ik snap niet waar iedereen zich druk over maakt."
Ik legde gerustgesteld mijn telefoon opzij en keek naar de kerstballen van Sneeuwwitje in de boom, die oma me cadeau had gedaan toen ik zeven was en die nog altijd niets van hun glans hadden verloren. Iedereen had het over de erfenis. Maar niemand over hoe het nou eigenlijk echt met haar ging. En ook al was oma zo ver weg, in haar huis geduldig schuilend voor het coronavirus, toch was ze dichterbij dan ooit.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.