'Als ik eenmaal begin met poetsen, kan ik niet meer stoppen'

De zon scheen, de vogels floten, ramen en deuren konden weer wagenwijd open. Tijd om de bunzinglucht van een hele winter binnen te verdrijven en een frisse lentegeur, voorzien van een dotje Dettol en toefje lavendel, te verwelkomen. 

Terwijl manlief de auto ging stofzuigen, stroopte ik de mouwen op. Ik gooide sjaals en mutsen in de 'wintertas'. Schoenen die niet meer pasten verdwenen in de zak van Max. Winterjassen sjouwde ik naar zolder. 

Toen vielen de spinnenwebben (of stofwolken) op. Ik pakte de plumeau, fladderde door de kamers, maakte een sopje en boende de vloer. Manlief was klaar met stofzuigen en nam Olle (7) mee naar de wasstraat, Puk (10) vluchtte het huis uit. Heerlijk, alle ruimte en rust die ik nodig had om de boel binnenstebuiten te keren. 

Doorslaan

Ik zette alle blikjes tomaten bij elkaar (het bleken er 7 te zijn). Ik zoog de bloem uit de kieren van de kast, haalde de kruidenpotjes door een sopje en zette ze op een vers stukje keukenpapier. Manlief kwam terug en ging door naar de papier en- glasbak, terwijl ik naar boven rende, op zoek naar een nieuw project. 

"Pas je op dat je niet doorslaat?" waarschuwde hij, maar we wisten allebei dat dat geen zin had. Was ik eenmaal aan het soppen geslagen, dan ging ik door. Alsof de duvel me op de hielen zat. Bevangen van de lentekoorts moest en zou het huis blinken en ruiken naar frisse lenteblommen. 

Drie uur later waren de kledingkasten van de kinderen opgeruimd, de bedden voorzien van gewassen dekens en de plinten stofvrij en opgepoetst. Mijn handen zaten onder de wondjes en mijn huid was droog en pijnlijk, maar mán, wat een genot was het om het poetsvrouwtje in me los te laten gaan. 

Tijd om af te kicken

"Zullen we de hogedrukreiniger bij je vader ophalen?" vroeg ik. "Dan kunnen we de tegels nog even..."
Manlief schudde driftig nee. "Jij gaat op de bank zitten. Nu."
"Maar je weet toch dat niet meer kan stoppen?"
"Daarom. Tijd om af te kicken."

Mopperend, doch tevreden vlijde ik mezelf op onze kakelverse bank. Een avondje bingen had ik wel verdiend. "Au, mijn rug, ik kan niet meer opstaan", zei ik toen ik twee uur later richting bed vertrok. Manlief wierp me een veelbetekenende blik toe, maar ik deed net of ik het niet zag. 

Het huis was aan kant, morgen zou de zon weer schijnen. Alle zooi was weg of uit zicht. Het had me mijn rug gekost, en mijn handen, maar deze dag, in ieder geval deze ene goddelijke dag, was het huis totaal opgeruimd, fris en mooi.

Ik kon er weer minstens twee seizoenen tegenaan.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen