Weg hoofdhaar, wimpers en wenkbrauwen: 'Binnen drie weken was ik kaal'

Tecilla heeft alopecia areata universalis. Wat begon als een kleine, kale en ronde plek op haar scheiding, werd uiteindelijk haarverlies over haar hele lichaam. Tecilla was bijna 18 toen ze de eerste kale plek ontdekte. Toen ze een vriend naar haar hoofd liet kijken, ontdekte hij meer kale plekken.

'Heel veel haar op mijn kussen'

Ze ging direct naar de huisarts. Volgens de dokter moest ze maar een paar maanden wachten. Dan zou haar haargroei wel weer terugkomen. "Maar het werd alleen maar erger. Elke ochtend vond ik heel veel haar op mijn kussen. En als ik mijn haren kamde, had ik een gigantische pluk haar in mijn hand."

Direct daarna besloot ze een pruik te gaan dragen. Toen er alleen nog wat vlassige stukjes haar over waren, besloot ze zichzelf kaal te scheren. "Twee maanden later was ik helemaal kaal. Alle haren waren verdwenen."

Een van de eerste kale plekken die Tecilla ontdekte. (Privéfoto)

Marion Kremer was tien toen ze voor het eerst kale plekken op haar hoofd ontdekte. Toen groeide haar haar snel weer aan. Op haar 25ste kwam de alopecia areata terug. "Binnen drie weken was ik kaal."

Uit de kast

De schaamte was groot bij Marion. "Ik heb 25 jaar met een geheim geleefd. Hoe ik dat vol heb kunnen houden, weet ik achteraf ook niet. Je doet jezelf zo tekort." Zes jaar geleden is ze ‘uit de kast’ gekomen. Sindsdien zet ze zich in om het taboe op kaalheid te doorbreken. Zo is ze voorzitter van de Alopecia Vereniging.

Er is geen behandeling voor alopecia. Bij sommige patiënten komen de haren na verloop van tijd weer terug, maar Tecilla denkt niet dat dat bij haar ook gebeurt. "Sinds al mijn haar weg is, is er geen hoop meer. Ik heb Chinese middeltjes geprobeerd, vitaminen. Dat helpt niets."

Drie verschillende pruiken. (Privéfoto)

"Het moeilijkste was het afscheren. Een paar weken later schoren wat vrienden uit medeleven ook hun haar af. We hebben toen een foto op Facebook gezet waarin ik uitlegde wat er aan de hand was. Daar kwamen veel reacties op. Positieve, maar ook veel negatieve."

Het kostte tijd om te accepteren dat ze geen haar meer heeft. "Ik had destijds een vriendje dat er niet mee om kon gaan. Hij schaamde zich ervoor. Nu heb ik een vriend en een fijne vriendengroep die het begrijpt. Ik voel me nu stukken beter."

Niet in de achtbaan

Zich schamen voor haar ziekte doet Tecilla niet. "Dat heeft geen zin. De eerste maanden had ik het ook lastig. Maar het is veel makkelijker als je erover praat." Wel is ze dagelijks bezig met haar haarverlies. Ze kan niet anders: "Ik ga niet zwemmen, of in een achtbaan. Je wilt niet dat je pruik dan afvalt. En als er harde wind is, hou ik mijn pruik altijd goed vast." Een keer is de pruik van Tecilla tijdens het stappen van haar hoofd gevallen. "Ik ben direct naar huis gegaan."

Kaal naar buiten gaan doet ze niet. Maar zodra ze thuis is, gaat de pruik af. "Jas uit, schoenen uit en pruik af. Dat is het eerste wat ik doe. Je went aan die pruik, maar het is niet eigen." Tecilla heeft nu zo’n tien pruiken, in alle kleuren en maten. "Dat kan dan weer niet iedereen zeggen", lacht ze. "Het ligt aan mijn bui welke ik draag."

'Het is maar haar'

Ze hoopt een voorbeeld te zijn voor anderen met de ziekte. "Je hoeft je niet te schamen. Je bent zoals je bent. En als je ziet dat er zoveel nare, ernstige ziektes zijn, dan denk ik: het is maar haar."

Marion kan inmiddels goed omgaan met haar ziekte. "Maar acceptatie is een groot woord. Wel weet ik inmiddels: dit is wie ik ben, dit hoort bij mij."