Lucy werd gepest op werk: 'Klanten mochten niet zien dat ik aan hun auto had gewerkt'

"Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn vader in de garage aan het sleutelen was aan zijn oldtimers en motoren. Dan zette hij een motorblok op tafel en legde hij uit hoe alles werkte. Mijn interesse was gewekt. Op mijn negentiende haalde ik mijn motorrijbewijs en kocht ik een Honda uit 1977. Die vertoonde nogal eens wat mankementen.

Ik leerde mezelf hoe ik de motor kon opknappen en customizen. Dat ik zo’n mooie machine zelf kon onderhouden en repareren gaf een euforisch gevoel. Het geeft een extra dimensie aan het rijden als je weet dat je je motor zelf kunt fiksen. Daarom liet ik me een aantal jaar geleden omscholen zodat ik kon doen wat ik het liefste doe: sleutelen aan motoren. En ik was hartstikke blij toen ik tijdens mijn opleiding bij een grote garage mocht beginnen."

"Nog voordat ik een opleiding tot monteur volgde, ging ik werken bij een kleinere motorzaak, waar ik het erg naar mijn zin had en veel heb geleerd. Na een aantal maanden wist ik zeker dat ik hierin verder wilde en schreef ik me in voor de opleiding tot motorfietstechnicus. Als enige vrouw zat ik op de opleiding motorfietstechniek tussen de zestienjarige knullen. De school was denk ik wel blij met mij, want ze wilden meiden stimuleren om deze opleiding te kiezen. Ook van de jongens in mijn klas had ik het gevoel dat ze mij accepteerden, waardoor ik nooit verwacht had dat er mensen zouden zijn in de branche die wél problemen hebben met mijn aanwezigheid."

Haantjesgedrag 

"Tijdens mijn opleiding kreeg ik de kans om aan de slag te gaan bij een groot motorfietsmerk waar mijn passie lag. Ik was enorm blij, hoe gaaf was dit? Ik dacht dat dat mijn droombaan was. Dus ik ging weg bij de eerste garage. Achteraf had ik dat nooit moeten doen, maar ik was jong en nam een gok. Ik werd na een leuk gesprek aangenomen door de directeur, die het helemaal zag zitten met mij. Maar die man zat op het hoofdkantoor.

Hij had geen rekening gehouden met de hiërarchie en het haantjesgedrag op de werkvloer. Ik werkte met ongeveer tien monteurs, die nog nooit een vrouwelijke collega hadden gehad en niet allemaal op mij zaten te wachten. Het duurde niet lang voordat ik te horen kreeg dat ook de werkplaatschef – dus mijn directe baas - het niet eens was met mijn aanstelling. Optimistisch dacht ik nog dat het wel zou loslopen, en dat het gewoon een kwestie was van elkaar wennen."

"Jammer genoeg merkte ik al gauw dat ik anders behandeld werd omdat ik een vrouw ben. Zo zou ik een 'afleiding' zijn voor mijn jongere collega’s en moest ik daarom achterin de werkplaats werken. Ook klanten hadden moeite met een vrouwelijke monteur. Ik mocht motoren die ik een onderhoudsbeurt had gegeven niet naar voren rijden, want dan zouden klanten zien dat ik eraan gewerkt had. Het is weleens gebeurd dat een klant mij toch zag en daarna aan de chef vroeg of er nog een extra controle gedaan kon worden. Uiteindelijk stond ik bijna de hele dag motoren te poetsen. Of ik moest een totaal vastgeroeste band verwisselen, waarna ik op mijn donder kreeg omdat ik er 'te lang' over had gedaan."

'Ik was gebroken' 

"Daar werd ik ontzettend onzeker van. En dus ging ik mijn werk steeds dubbelchecken, om maar geen fouten te maken. Toch bleef ik volhouden, want opgeven staat niet in mijn woordenboek. En ik liet mijn droom om monteur te worden niet verpesten, daarin was ik vastbesloten. Alles op alles heb ik gezet om mijn opleiding te halen. Op de werkplaats op school oefende ik reparaties die ik op mijn werk alsmaar niet mocht doen. Een jaar en drie maanden heb ik bij die garage gewerkt. Mijn grootste zorg was of ik wel mijn diploma zou halen. Gelukkig haalde ik mijn examens. Ik had eindelijk mijn papiertje, maar was gebroken."

"Toch bleef ik plezier hebben in het sleutelen, ik wilde alleen nooit meer in een garage aan de slag. Steeds vaker kreeg ik van mensen de vraag of ik dingen kon uitleggen zodat ze zelf hun motor konden onderhouden en niet opgelicht zouden worden door een garage die onnodige reparaties in rekening kon brengen. Ook merkte ik dat veel mensen geen idee hadden wat de staat van hun motor eigenlijk echt is. Hoe ze slijtage van onderdelen kunnen herkennen zodat ze veilig op pad kunnen. En hoe de motor nou eigenlijk werkt en wat je allemaal zelf thuis kan doen om je motor te onderhouden.

Zo kwam ik op het idee om workshops te geven. Daar kreeg ik zoveel positieve respons op dat mijn zelfvertrouwen groeide. Eerst kwamen vooral vrouwen naar mijn workshops, maar later ook mannen. De eerste keer dat een groepje mannen aandachtig naar mijn uitleg luisterde, vond ik geweldig. Ze waren dankbaar voor de uitleg die ik ze gaf, op een simpele en duidelijke manier uitgelegd met hier en daar wat humor en voorbeelden afkomstig van hun eigen motor." 

Geen macho

"Nu komt er van alles wat om van mij te leren: van meisje van achttien tot gepensioneerde mannen. Wat eerst negatief was, namelijk het feit dat ik een vrouw ben, werkt nu juist in mijn voordeel. Mensen komen naar mij omdát ik een vrouw ben. Ik ben geen macho, leg alles rustig uit en bij mij bestaan er geen domme vragen. Ik heb nu al een aantal jaar een goedlopend eigen bedrijf en hoop andere meiden te inspireren.

Nooit meer laat ik me vertellen wat ik wel of niet kan, en als individu kun je wel degelijk het verschil maken. Als je keihard moet werken voor je passie en droom, en dat lukt uiteindelijk, dan ben je trots op jezelf. Ondanks de moeilijke start heeft het mij gelukkig gemaakt. En het mooiste van alles is dat ik het zelf heb gedaan. Ik heb mijn zelfvertrouwen terug en doe wat ik het liefste doe: met motoren bezig zijn. En als bonus daarop kan ik mijn passie op anderen overbrengen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.