Patrick is niet van plan ooit nog in Nederland te wonen

"Oktober en november vond ik altijd het zwaarste in Nederland. Zodra de blaadjes van de bomen vielen, werd ik neerslachtig. Ik hou niet van de kou en het korte licht. ’s Morgens ging ik in het donker naar mijn werk en ’s avonds kwam ik weer in het donker thuis. Ik ben heel klimaatgevoelig en vond de herfst en winter simpelweg vreselijk. Zo vaak heb ik gedacht: ik ben in het verkeerde land geboren. Als kind al ging ik met mijn ouders op vakantie naar Spanje. Dat waren de beste weken van het jaar. Ik voelde me er thuis. En dat gevoel is nooit veranderd."

"Huisje, boompje, beestje. Zo zag mijn leven in Nederland eruit. Ik was getrouwd, had een dochter en een mooi huis en ik runde mijn eigen assurantiekantoor. In 2006 kocht ik een vakantiehuis in Spanje. Ik voelde dat dat iets met mij deed. Ik was daar gelukkiger dan in Nederland. En ik had altijd moeite om het huis weer te verlaten. Aan het eind van de vakantie zei mijn ex-vrouw dan: 'Lekker weer naar huis!' Terwijl ik dan dacht: ik bén al thuis. Je hoort wel vaker dat mensen zeggen dat ze het fijn vinden om weer in hun eigen bed te slapen en een bruine boterham met kaas te eten. Daar herkende ik me totaal niet in."

Niets uitstellen

"Tien jaar geleden gingen mijn ex en ik uit elkaar. Drie jaar later leerde ik mijn huidige vriendin Kim kennen. Zij woonde weer in Nederland na jarenlang in Valencia gewoond te hebben. We deelden een grote liefde voor Spanje en maakten vaak tripjes naar het land. Ondertussen was mijn dochter dertien jaar en koos ze ervoor om veel bij haar moeder te zijn. Het besef groeide dat ik in Spanje wilde wonen. Alles viel samen: mijn moeder was inmiddels overleden, mijn dochter ging steeds meer haar eigen leven leiden en Kim verlangde ook terug naar Spanje. Veel mensen wachten met verhuizen naar de zon tot ze gepensioneerd zijn. Maar ik wilde niets uitstellen, ik wilde het nú doen. De tijd was rijp om mijn hart te volgen, dat altijd al tegen mij zei dat ik daar gelukkiger was."

"Mijn dochter achterlaten was zwaar. Het voelde alsof ik haar in de steek liet. Ik beloofde om haar iedere drie maanden op te zoeken in Nederland, en aan die belofte heb ik me gehouden – tot corona om de hoek kwam kijken. Gelukkig is het tegenwoordig heel makkelijk om contact te houden via Facetime en WhatsApp, emigreren is niet meer hetzelfde als twintig jaar geleden. De band met mijn dochter is ontzettend sterk en heeft niets te lijden gehad onder mijn vertrek. We spreken elkaar elke dag.

Opstartproblemen heb ik eigenlijk niet gehad, ik heb amper moeten wennen aan het Spaanse leven. Kim sprak al vloeiend Spaans, ik een beetje. Maar ik ben leergierig, luisterde goed naar wat er gezegd werd en pikte zo al snel de taal op. En ik heb veel Spaanse vrienden, dat scheelt ook. Ik hoef niet zo nodig samen te klitten met andere Nederlanders. Ik vind dat je er honderd procent voor moet gaan als je emigreert. Dus: de taal leren en locals ontmoeten. Veel mensen die naar Spanje emigreren blijven nog met één been in Nederland staan. Ik heb me vanaf het begin af aan volledig ondergedompeld in het Spaanse leven. Dat zorgde ervoor dat ik nooit heimwee heb gehad."

Nederland ontgroeid

"Ik hou van dat Spaanse leven. Zondag uitgebreid met vrienden lunchen, flessen wijn op tafel en vooral geen haast hebben. Spanjaarden zijn een warm volk. Trouw aan vriendschappen en aan restaurants. Ze gaan altijd naar dezelfde tent als ze tevreden zijn. Ze geven er niets om in welke auto ze rijden of hoe oud de bank is waarop ze zitten. Liever geven ze hun geld uit aan horeca: iedere ochtend een kop koffie buiten de deur. Ze geven om ervaringen, niet om spullen. Daardoor ben ik ook minder om bezit gaan geven. Vroeger was ik materialistischer. Dan wilde ik een nóg grotere tv of een mooiere auto. Nu houd ik me daar helemaal niet meer mee bezig.

Ik vind het leuk om naar een dorpje te gaan en een kerk te bezichtigen. Ik geniet meer, dat is mijn grootste winst. Daarom verwacht ik niet dat ik ooit terugkeer naar Nederland. Ik denk dat ik Nederland ontgroeid ben. Ik voel me er niet meer thuis. Alles draait er om werken en geld te verdienen, en om een afspraak met vrienden te maken moet iedereen de agenda trekken. Dat heb ik gehad, zo wil ik niet meer leven."

"Natuurlijk zijn er ook cultuurverschillen waardoor het soms botst. Spanjaarden kunnen laks zijn, alles is 'mañana mañana', en dan mag je nog blij zijn dat het de volgende dag gebeurt. Ik werk hier als zelfstandig hypotheekadviseur en ben de tussenpersoon voor Nederlanders die in Spanje een huis kopen en een hypotheek nodig hebben. Ik heb dus veel contact met banken. Als iemand zegt dat hij mij om half elf belt, dan zit ik daar om half elf klaar voor. Maar een Spanjaard kan ook pas om half elf ’s avonds bellen, of een week later.

Dat is weleens frustrerend, want ik ben juist punctueel. Als tussenpersoon vang ik de klappen op. Tegelijkertijd is het werk waar ik veel voldoening uit haal. Anders dan mensen die in Nederland een huis kopen – wat een levensnoodzaak is – help ik hier mensen om hun grote droom te realiseren, namelijk een huis in Spanje kopen. Dat voelt goed."

Oude dag in Spanje

"Ik heb nog nooit ook maar één seconde spijt gehad van mijn stap. Het is hard werken, ik lig heus niet elke dag op het strand zoals sommige mensen denken. Maar ik geniet zoveel meer. Het leven is zo kort, daarom moet je doen wat je leuk vindt. Ik ben blij dat ik voor mijn eigen geluk heb durven te gaan. Voor mij geen regenachtige herfst of ellenlange winters meer. Ik hoop mijn oude dag op het plaatselijke pleintje van een dorp door te mogen brengen, gezellig met vrienden. In het dorp zie ik vaak die senioren met elkaar genieten en gezellig kletsen met een lekker hapje en drankje bij de hand, en dan denk ik: zó wil ik hier ook oud worden."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.