Martha (38) wordt nooit meer ongesteld: 'Ik was euforisch, de verlossing was nabij'

"Honderd procent zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen om mijn baarmoeder te laten verwijderen. Daar heb ik echt geen enkele twijfel over. Sinds de operatie gaat het zoveel beter met mij. Ik heb mijn vrijheid terug. Eindelijk draait mijn leven niet meer om ongesteld zijn. Mijn menstruaties waren een drama. Soms lag ik huilend van de pijn in bed. 'Spuit me maar plat met morfine', dacht ik dan. Ik trok die pijn soms simpelweg niet meer. Dat ik dit hoofdstuk na de operatie eindelijk kon afsluiten, heeft mij zoveel rust gegeven. Had ik het maar veel eerder gedaan."

"Ik was het eerste meisje in de klas dat ongesteld werd. Elf jaar was ik. Voor mijn leeftijd was ik groot en vroegrijp, dus de menstruatie kwam niet als een verrassing. Maar wat me wel overviel, was de enorme pijn waarmee het gepaard ging. Ik had extreme krampen en buikpijn. 'Gefeliciteerd!', zei mijn moeder toen ik voor het eerst ongesteld werd. Maar zelf was ik er helemaal niet blij mee.

Iedere menstruatie kostte mij veel energie. ’s Nachts droeg ik kraamverband, omdat ik zo veel bloed verloor. Ik gebruikte zware pijnstillers en dan nog zat ik met flinke pijn in de klas. De zwaarste drie dagen per cyclus kwam ik niet eens mijn bed uit. Op schoolkamp wilde ik niet mee zwemmen. Ik gebruikte toen voor het eerst een tampon, maar andere kinderen wilden niet dat ik in hun buurt kwam zwemmen. Op mijn vijftiende schreef mijn huisarts mij de pil voor, in de hoop dat mijn menstruatie daardoor minder hevig zou worden."

Twee weken herstellen 

"Ik werd dikker van de pil en mijn emoties vlakten af, maar de pil hielp wel iets tegen de pijn. Ik had geen referentiekader en dacht dat die enorme krampen normaal waren. Mijn moeder vond het wel vreemd, zij herkende mijn klachten niet bij zichzelf. Nog steeds had ik last van hevige bloedingen. Op school was ik altijd bang dat ik zou doorlekken. Ik voelde me ongemakkelijk en ging heel vaak naar de wc om me te verschonen. Met sportles deed ik vaak niet mee. Ik heb nog geprobeerd om de pil door te slikken, maar dan werd ik alsnog ongesteld. Naarmate ik ouder werd, werd de pijn weer heviger. Ik accepteerde de pijn, en ging dan op bed liggen en puffen.

Ik was twintig toen ik voor het eerst zwanger raakte. Het was een zware zwangerschap waarbij ik al snel last kreeg van bekkeninstabiliteit. Toch was ik blij dat ik verlost was van mijn menstruaties. Eindelijk even pauze van het gedoe. Ik had altijd een nare aanloop naar mijn bloedingen. Vervolgens was ik dan een week flink ongesteld, waarvan drie dagen echt ziek. Daarna moest mijn lichaam weer herstellen. Vaak was ik er wel twee weken zoet mee. Dan had ik maar even rust voordat het gedoe weer van voor af aan begon.
Alles plande ik rondom mijn ongesteldheid. Als ik wist dat het eraan zat te komen, zorgde ik ervoor dat ik genoeg boodschappen in huis had zodat ik niet de deur uit hoefde als ik me echt beroerd voelde. Uitjes en afspraken plande ik nooit tijdens mijn menstruatie. Ik werd echt geleefd door mijn cyclus."

"Vijfeneenhalf jaar na de geboorte van mijn dochter was ik in verwachting van mijn zoon. Ook dit was een zware zwangerschap. Ik was extreem moe, het leek alsof al mijn energie naar mijn baarmoeder ging. Ik kon eten als een bouwvakker, maar viel alleen maar af. Ik werd geconsumeerd door de zwangerschap en was nog maar een schim van mezelf. Totaal uitgeput beviel ik van mijn zoon. Mijn lichaam kreeg amper de tijd om te herstellen, want ik raakte per ongeluk opnieuw zwanger. Ik werd ontzettend ziek. Ik ging kapot aan die zwangerschap, het voelde echt alsof ik doodging. Ik had zwarte kringen onder mijn ogen en was uitgemergeld. Aan alles voelde ik dat ik niet nog een zwangerschap aankon. Voor mijn gevoel kon ik niet anders dan voor een abortus kiezen, iets waarin mijn partner mij gelukkig steunde. Het was geen makkelijke keuze en eentje die ik uit liefde heb moeten maken.

Tijdens de abortus liet ik me meteen steriliseren. Ik zei tegen de gynaecoloog dat wat mij betreft mijn hele baarmoeder eruit mocht, maar daar vonden ze mij te jong voor. Ik was toen zevenentwintig en ze waren bang dat ik er spijt van zou krijgen. Maar ik had geen kinderwens meer en wilde van de pijn verlost zijn. Helaas wilde de gynaecoloog echt niet meewerken aan een hysterectomie (baarmoederverwijdering, red.). In de jaren daarop bleef ik hevige menstruaties houden. Mijn man en ik gingen uit elkaar en ik kreeg een burn-out. De menstruatiepijn straalde zelfs uit naar mijn armen, die ik dan amper nog kon bewegen. Uit onderzoek was inmiddels gebleken dat mijn baarmoeder extreem gespierd was. Dat verklaarde die enorme krampen en het grote bloedverlies iedere maand."

"Na al die jaren ellende was ik er zó klaar mee dat ik opnieuw naar de gynaecoloog stapte. Ik trof nu een andere arts, eentje die echt naar me luisterde. Vastberaden vertelde ik dat ik mijn baarmoeder wilde laten verwijderen. En deze arts toonde begrip: ik kon binnen een maand terecht voor de operatie. Ik was euforisch: de verlossing was nabij. En eindelijk voelde ik me gehoord. Twee jaar geleden werd ik fluitend en vol goede moed de operatiekamer ingereden. Het was een zware ingreep, waarbij mijn baarmoeder en baarmoederhals werden verwijderd. Het herstel was pittig. De baarmoeder zit vast aan de blaas en moest worden 'losgeschraapt'. De pijn bij bewegen of als mijn blaas vol raakte was heftig. Maar toch was ik blij. Het voelde als een nieuw begin, en van die gedachte knapte ik op."

Geen lichtzinnige beslissing

"Tegenwoordig loop ik in de supermarkt vrolijk langs het maandverband en de tampons. Halleluja, denk ik dan. Ik heb nooit meer last van bloed, krampen of gehannes met maandverband. En nooit meer hoef ik een uitstrijkje te laten maken. Ik vertel mijn verhaal om vrouwen aan te moedigen die ook een operatie overwegen. Vrouwen die net als ik al jaren worstelen met hun klachten en die heel goed en lang hebben nagedacht over hun keuze. Want het is geen lichtzinnige beslissing. Een baarmoederverwijdering is heel heftig, zeker als die ingreep samenhangt met bijvoorbeeld kanker of als er nog een kinderwens is. Een onvrijwillige hysterectomie is een heel ander verhaal. Maar tegen vrouwen die in dezelfde situatie zitten als ik, wil ik zeggen: durf jezelf de vrijheid te geven. Ik heb mijn leven terug en ben daar intens dankbaar voor."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.