Annick weet het zeker, zonder haar hond was ze er niet meer geweest

Annick: "Nova heeft mijn leven gered. Dat kan ik zonder overdrijven zeggen. Zonder haar was ik hier niet meer geweest. Ik doe nu dingen die ik vier jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden. Zo geef ik gastlessen op middelbare scholen over de impact van pesten. Op mbo-opleidingen vertel ik over hoe het is om gedwongen opgenomen te zitten. En ik werk op vrijwillige basis als 'scare actor' in spookhuizen en attractieparken. Dat is zo geweldig om te doen. Niet alleen omdat ik acteren leuk vind, maar omdat ik echt bij de andere acteurs hoor. Ik ben onderdeel van een hechte groep die mij waardeert. En dat gevoel heb ik heel lang niet gehad."

"Het pesten begon op de basisschool. Ik was acht toen ik om wat voor reden dan ook het pispaaltje van de klas werd. Er werd gezegd dat ik lelijk was, nooit mocht ik meespelen en mijn spullen werden afgepakt of vernield. Ik had geen enkele vriendin op school en was altijd blij als ik weer thuis was. Van binnen ging ik eraan kapot. Ik ging expres naar een andere middelbare school dan de meeste van mijn klasgenoten, in de hoop dat ik een nieuwe, frisse start kon maken. Maar ook daar begon het pesten al gauw.

Ik werd onzeker en teruggetrokken, ik dacht dat het mijn eigen schuld was. Het kon toch geen toeval zijn dat het nu wéér gebeurde? Ik deed vast iets verkeerd. Die onzekerheid is iets waar ik zelfs vandaag nog mee worstel. Bij het ontmoeten van nieuwe mensen twijfel ik aan alles: vinden ze mij wel echt leuk? Is hun vriendelijkheid wel gemeend? Toen ik laatst door een vriendin werd uitgenodigd voor haar verjaardag, was mijn eerste reactie om te vragen of de andere aanwezigen het wel leuk vinden als ik ook kom. Ik werk eraan en het wordt steeds minder, maar toch steekt die onzekerheid soms de kop op."

Doodongelukkig en intens eenzaam

"Op mijn veertiende begon ik met zelfbeschadiging. Eerst kraste ik in mijn huid, later ben ik ook gaan snijden. Voor mij was dat een manier om te dealen met het pesten en buitengesloten worden. Die pijn wilde ik niet voelen, dus verlegde ik mijn aandacht op fysieke pijn. Na de middelbare school ging ik een sociale mbo-opleiding volgen. Dat kon ik helemaal niet aan omdat ik zo met mezelf in de knoop zat. Ik stopte met school en ging in therapie om aan mezelf te werken. Even ging dat goed, ik startte na een tijd zelfs weer met een nieuwe opleiding. Die hield ik twee jaar vol, tot het niet meer ging.

Ik was tweeëntwintig toen ik voor het eerst drie maanden werd opgenomen voor diagnostiek. De conclusie was dat ik aan borderline leed, en daarbij ook aan PTSS door het vele pesten. In een andere kliniek ging ik een jaar intern zodat ik behandeld kon worden. Daarna ging het beter met mij. Ik betrok een eigen appartementje, daar was ik heel trots op. Maar langzaam ging het weer bergafwaarts met mij. Ik voelde me alleen en de nare gebeurtenissen uit het verleden kwamen steeds meer naar boven. Ook ontwikkelde ik boulimia. In die tijd deed ik meerdere zelfmoordpogingen waarna crisisopnames volgden. Vijf jaar geleden ging ik voor mijn eetprobleem elf weken naar een kliniek in Zuid-Afrika. Het was een hechte groep met lotgenoten, zonder afleiding van telefoon en internet. Die 'bubbel' deed me goed. Maar terug in Nederland, viel ik in een gat. Ik was doodongelukkig en intens eenzaam."

"Na nog een zelfmoordpoging belandde ik op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis, red.). Terwijl ik mijn spullen aan het pakken was om weer naar huis te gaan, kwam er een verpleegkundige mijn kamer in en zij vertelde dat ik niet weg mocht gaan. Via een voorlopige inbewaringstelling die door de rechter was bekrachtigd, werd ik gedwongen opgenomen. Uiteindelijk ben ik via een rechterlijke machtiging ruim twee jaar opgenomen geweest. Ik wilde niets. Geen hulp, geen therapie, alleen maar dood. Ik was klaar met vechten. Niets lukte mij. Ik had geen opleiding, geen vrienden, geen hobby’s. Wat deed ik hier nog? Ik dacht echt dat iedereen beter zonder mij af was. 

Toch besefte ik na ongeveer een jaar dat ik zelf anders moest gaan denken. Er ging een knop bij me om. Ik volgde therapie en nam mijn medicatie. Langzaam krabbelde ik uit het dal. Jaren eerder had ik iets gelezen over hulphonden die ingezet werden om politiemensen en militairen te helpen die met een beroepstrauma worstelden. Ineens moest ik daar weer aan denken. Ik googelde op psychiatrische hulphond en er ging een wereld voor me open. Ik voelde aan alles dat dit precies was wat ik nodig had."

"Na twee jaar mocht ik weer naar huis. Direct ondernam ik stappen om een hulphond te krijgen. Maar ik kwam van een koude kermis thuis. Een hulphond bleek twintigduizend euro te kosten, die niet werden vergoed door de verzekering. Maar deze vorm van hulp was mijn laatste hoop. Het was zo’n enorme tegenslag, dat ik opnieuw een zelfmoordpoging deed. Eentje waardoor ik op de intensive care belandde en mijn familie afscheid van me moest komen nemen.

Maar ik herstelde tegen alle verwachtingen in, en daarna werd alles op alles gezet dat ik toch een hulphond kreeg. Mijn ouders schoten het bedrag voor. Via een stichting hadden we begrepen dat ik wel degelijk recht had op een vergoeding van dit bedrag door de gemeente. Ik spande een rechtszaak aan tegen de gemeente, die ik won. Mijn ouders krijgen dat geld binnenkort dus terug. Ik wil me er hard voor maken dat gemeentes hun beleid rond hulphonden op één lijn brengen en transparanter maken. Dat is belangrijk, want het kan mensenlevens redden."

Niet het eeuwige leven

"Nova is nu drie jaar bij mij. Ik kreeg haar als puppy van zeven weken oud. Echt goed ging het toen niet met mij, maar nu had ik tenminste iets om voor te leven, voor te zorgen en voor wakker te worden. De eerste drie maanden waren zwaar. Nova luisterde slecht en plaste overal in huis. Maar ze was er wél, en ze bleef bij me. 's Nachts sliep me op mijn kamer. Toen ze mij met acht maanden voor het eerst wekte omdat ze merkte dat ik een nachtmerrie had, wist ik: dit is fantastisch.

Sinds ik Nova heb, is mijn leven compleet veranderd. Eerst kreeg ik paniekaanvallen als ik naar buiten moest, maar nu durf ik zelfs alleen naar de winkel. Als ik niet lekker in mijn vel zit, wil zij extra spelen of moet ze ineens acht keer per dag plassen. Dat doet ze expres, om mij te helpen. Zo van: hup, lekker naar buiten jij! Als ik een paniekaanval heb – iets wat gelukkig zelden meer voorkomt -  dan legt ze haar voorpoten en lijf op mijn schoot, zodat ik weer rustig word. Sinds de komst van Nova ben ik ook gestopt met veel medicatie die ik jarenlang gebruikt heb voor mijn psychische problemen. Nu gebruik ik nog maar een antidepressivum."

Van doodswens naar kinderwens

"Nova is alles voor mij. Zonder haar was ik er niet meer geweest, dat weet ik zeker. Ik besef dat ze niet het eeuwige leven heeft, bovendien werken hulphonden vaak tot ze zo’n acht jaar zijn. Ik denk er niet graag aan, maar ik weet wel dat ik nooit meer zonder hulphond wil en graag weer een andere hond wil als Nova wegvalt."

Heb jij vragen over zelfmoord?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week

"Ik wil weer leven, dat is het grote verschil sinds ik Nova heb. Voor het eerst kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb fijne mensen om me heen en onderneem leuke dingen. Ik heb weer vertrouwen en zin in de toekomst. Sterker nog, ik heb een kinderwens. Vroeger riep ik al dat ik moeder wilde worden, maar toen het zo slecht met mij ging was dat helemaal niet aan de orde natuurlijk. Begin dit jaar voelde ik die oude wens weer omhoog komen.

Voorzichtig besprak ik het met mijn beste vriend, psycholoog en ouders. Ik was bang voor afkeurende reacties, er rust toch een taboe om aan kinderen te beginnen als je een psychiatrische achtergrond hebt. Maar eigenlijk reageerde iedereen heel fijn en begripvol. Die steun deed me goed. Omdat ik geen partner heb, hoop ik via een zaaddonor zwanger te raken. Op YouTube vlog ik hierover in de serie 'Van doodswens naar kinderwens'. Het zou fantastisch zijn om moeder te worden. Ook dát heb ik dan eigenlijk aan Nova te danken. Tegen anderen die net zo diep zitten als ik zat, wil ik zeggen: je bent niet alleen. En het kan echt allemaal goedkomen. Een irritant cliché, maar zo waar."

Nooit meer is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Lifestyle. Voor deze rubriek zijn we op zoek naar verhalen van mensen die iets 'nooit meer' willen meemaken. Heb je een (niet zo’n beste) gewoonte afgezworen? Wil je bijvoorbeeld nooit meer liegen? Nooit meer in een slechte vriendschap of relatie belanden? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl