Esther was veel te zwaar, nu rent ze marathons: 'Ik begon al moe aan de dag'

"De schaamte was het allerergste. Ik ben gek op zwemmen, maar heb het jarenlang niet gedurfd om een badpak te dragen. In het openbaar eten deed ik echt niet, en al helemaal geen frietje of een ijsje. Dan was ik bang dat mensen naar me gingen kijken en zouden denken: nou nou, zou je dat wel doen? Sowieso had ik al vaak het gevoel dat mensen naar me staarden. Misschien was dat helemaal niet zo, maar was dat mijn eigen angst en onzekerheid. Het was heel moeilijk om die cirkel te doorbreken, maar het is me toch gelukt."

"Als kind was ik al mollig. Ik vond gewoon alles lekker. Een tweede bord opscheppen was geen probleem en 's avonds op de bank kreeg ik een schaaltje chips. Ik was wel een actief kind, zo deed ik aan wedstrijdzwemmen. Maar dat voorkwam niet dat ik geleidelijk aan steeds zwaarder werd. Ik merkte dat bewegen moeizamer ging. Ik kon niet snel wegkomen met tikkertje en werd als laatste gekozen tijdens de gymles.

Op de middelbare school begon het pesten omdat ik dikker was dan de rest. Ik voelde me rot, en ging als reactie emotie-eten. Ik at rustig een reep chocolade en daarna nog een zak chips. Even gaf me dat dan een fijn gevoel, maar daarna voelde ik me juist klote. Ook omdat ik steeds dikker werd. Ik droeg baggy broeken en haatte het om kleding te passen in een winkel. Toen al had ik maat 46/48, terwijl mijn vriendinnen maat 38 droegen. De stad ingaan vond ik vreselijk, meestal bestelde ik maar wat uit een catalogus."

Allesbehalve energieke moeder 

"Toen ik ouder werd, kwamen er ook periodes dat ik fanatiek sportte en weinig at. Maar als ik dan verkering had, vond ik het gezellig om samen op de bank een toastje en een chipje te eten, en dan kwam ik weer aan. Op mijn zwaarst woog ik rond de honderddertig kilo. Het is vreselijk. Het voelt iedere dag alsof je hoogzwanger bent. Uit bed komen was al een hele opgave, omdat ik al dat gewicht omhoog moest zien te krijgen. Ik was al moe voordat ik ook maar iets had gedaan. De kleinste dingen kostte me enorm veel energie en inspanning, zoals een trap oplopen of het strikken van veters.

Inmiddels was ik moeder geworden van een zoon en een dochter. Maar ik was allesbehalve een energieke moeder die lekker met ze kon ravotten. Daar voelde ik me schuldig over. Ook was ik heel onzeker en negatief. Tegen alles en iedereen voelde ik een weerstand, ik was vaak bozig en slechtgehumeurd. Dat maakte mij natuurlijk niet geliefder, waardoor mijn onzekerheid nog meer toenam. Net als de zorgen over mijn gezondheid. Ik had last van hoge bloeddruk, diabetes en ik liep bij de cardioloog omdat ik vaak last had van druk op mijn borst."

"Vijf jaar geleden overleed mijn vader aan longkanker. Dat vond ik vreselijk, ik was er kapot van. En het maakte me bang, want zelf rookte ik ook al jaren. Daar durfde ik niet mee te stoppen, uit angst om aan te komen. Maar toen mijn vader overleed, besefte ik dat ik mijn kinderen niet hetzelfde wilde aandoen. Ik móest stoppen met roken, hoe dan ook. En om te voorkomen dat ik daardoor nog dikker zou worden, moest ik gaan sporten.

In mijn hoofd ging de knop om. Ik moest uit de slachtofferrol komen en zelf de touwtjes in handen nemen. Ondanks mijn badpakvrees ging ik weer vaker zwemmen. En ik begon met een hardloopgroepje mee te doen. En nee, dat was in het begin helemaal niet leuk. Na één minuut was ik al kapot. Maar ik had een doel voor ogen: ik moest en zou vijf kilometer kunnen rennen."

"Een ander groot verschil is dat ik mijn eetpatroon aanpakte. Ik ging letten op de hoeveelheden en wát ik at. Ik leerde andere keuzes te maken. Dat ik beter een bakje yoghurt kon pakken als ik trek had in plaats van chocolade. Gezonde keuzes maken, iedere dag opnieuw, was een strijd en dat is het soms nog steeds. Maar ik verloor gewicht en kreeg steeds meer complimentjes over mijn uiterlijk. Dat motiveerde mij om door te zetten.

Mijn broeken begonnen losser te zitten en moest ik uiteindelijk weggooien. Een paar heb ik er bewaard, als reminder dat ik nooit meer zo dik wil worden. Mijn trouwjurk heb ik ook nog steeds. Laatst deed ik 'm voor de gein aan. Als ik er nu in sta, kan er nog iemand naast gaan staan, zoveel ruimte is er over. Dat vind ik onvoorstelbaar."

"In twee jaar tijd ben ik – zonder maagverkleining – zo'n vijftig kilo afgevallen. Nu heb ik alweer twee jaar een stabiel gewicht. Ik zit lekkerder in mijn vel dan ooit. Acht weken geleden heb ik een buikwandcorrectie gehad, om het losse vel op mijn buik te verwijderen. Voor het eerst voel ik me mooi en ben ik blij als ik in de spiegel kijk. Ik hoop mijn benen te kunnen laten opereren, daar heb ik nog last van loshangende huid.

Mijn leven is totaal veranderd. Ik ben vrolijker en energieker. Met mijn kinderen kan ik voetballen, skeeleren en de duinen oprennen. Ik sta veel positiever in het leven en ben ondernemender. Zo heb ik inmiddels twee opleidingen afgerond. Vroeger was ik daar niet eens aan begonnen, ik had er de puf niet voor. Ik wil me nooit meer zo slecht voelen en al moe aan de dag beginnen. Als ik er alleen al aan denk, krijg ik dat rotgevoel van vroeger weer terug. Daar wil ik echt niet naar terug."

Marathon van Rotterdam 

"Ik ben trots op mezelf en op mijn gezin dat mij heel goed heeft gesteund. Natuurlijk moet je zelfdiscipline hebben om af te vallen, maar het is ook heel belangrijk om een achterban te hebben die voor je klaarstaat. Mijn man liet me altijd sporten, nooit zei hij: 'Ga je nu alweer hardlopen?' Inmiddels loop ik zelfs marathons, iets wat ik nooit had verwacht.

Mijn boodschap is dat iedereen dit kan, als je maar doorzet. Dat klinkt makkelijk, en ik weet uit ervaring dat dit niet zo is. Het helpt als je een doel voor ogen hebt. Ik wil volgend jaar mijn persoonlijke record tijdens de Rotterdamse marathon verbreken. Dat gaat me lukken, daar doe ik alles voor."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.