'Laat het een waarschuwing zijn: ik ging thuiskapperen en loop er nu bij als Teigetje'

Erg vaak ga ik niet naar de kapper. Daar heb ik, net als de meeste moeders, helemaal geen tijd voor. Als de kinderen op school zitten, tik ik de vellen van mijn vingers. Als Puk (8) en Olle (6) thuis zijn, ben ik druk als begeleider/voeder/manager/entertainmentcentrum/goeroe/hoteleigenaar/baas en dat is een flinke klus. De kapper schiet er daarom vaak bij in. Het is zo’n beetje het afvoerputje van taken op mijn todo-lijst, net boven 'auto wassen' en 'tuin vegen'.

In normale omstandigheden is dat niet zo’n ramp. Ik kom dan drie maanden te laat bij de kapper aankakken, die dan zo’n beetje moppert van: "Nou, dat is eigenlijk te lang geleden, hoor!" Vervolgens vraagt ze wat ik wil drinken en werkt geduldig de bende bij. Een uur later sta ik met keurig blonde streepjes buiten, en dan hoef ik er weer een maand of vijf niet aan te denken (jaja, ik zei net toch al dat ik er altijd ietsiepietsie te laat mee ben). En zo gaat dat al jaren goed.

Tot afgelopen zondag. Ik keek voor het eerst sinds november in de spiegel en zag dat ik keihard met de gebakken peren zat. Wachten tot de kappers weer open mochten leek me niet verstandig nu Rutte had aangekondigd dat deze lockdown nog weleens langer dan 19 jano kon gaan duren. Dit varkentje moest gewassen en wel meteen. Ik dook de kast in en trok zowaar een doe-het-zelf-pakket coupe soleil onder het stof vandaan. "Mama, wat heb jij voor geks op je hoofd?", vroegen Puk en Olle angstig toen ik mezelf in het plastic kapje had gewurmd. "Een ding om mijn haar te verven", zei ik, en installeerde mezelf in de badkamer.

Aldaar begon ik plukjes haar door het kapje te trekken, opdat ik een gelijkmatig patroon highlights zou krijgen. Maar dat bleek een behoorlijk pijnlijk klusje. Na drie strengen kapte ik ermee. Veel haar heb ik niet meer sinds de kinderen en het beetje dat ik nog over heb, wil ik niet ruïneren met zo’n Middeleeuwse martelmethode. Ik besloot het met het kammetje maar een beetje op gevoel te doen. Een briljante methode, zo vond ik zelf.  

Gewoon wat strengetjes her en der, dan zag ik er over een kwartier weer fris uit. Haren gewassen, föhn erop, in de spiegel kijken. OMG wat heb ik gedáááán! Die vlekken! Ai ai ai, daar was iets misgegaan, zeg. Die frisse plukjes die ik in gedachten had, die bleken niet te bestaan. In plaats daarvan zat ik onder de vlekken. Witte vlekken, oranje vlekken, met nog wat grijze plukken tussendoor. Het geheel is geel-oranje, het ziet er niet uit. Ik loop erbij als Teigetje.

Mensen aan wie ik dit verhaal vertel, knikken zo’n beetje van: valt wel mee, hoor. Maar ik weet wel beter. En nu moet ik nog weken wachten voor mijn bijzonder lelijke kapsel ongedaan kan worden gemaakt. Daarom hoop ik dat het snel gaat sneeuwen, dan kan ik voorlopig met muts naar buiten. En lieve mensen met thuiskapneigingen, laat dit een waarschuwing zijn: bezint eer ge begint.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.