Jorien zal nooit meer gevangen raken in haar eigen hoofd: 'Ik moest alles loslaten'

"Ik had een dagje vrij genomen en lekker Netflix gekeken. Eindelijk voelde ik me ontspannen. In mijn achterhoofd ging een belletje rinkelen. Ik besefte dat ik me al heel lang niet meer zo had gevoeld. Dat ik eigenlijk altijd gespannen was en in standje 'doorgaan en knallen' stond. De volgende dag ging ik weer naar mijn werk. Maar op de fiets onderweg naar het kantoor werd ik overvallen door een blinde paniek. Mijn voeten waren ijskoud, alsof er geen gevoel meer in zat.

Ik voelde me zó slecht. Ik was opgefokt, maar tegelijkertijd was ik uitgeput. Mijn lichaam stond zo strak als een elastiekje. Naar mijn werk gaan en doen alsof er niets aan de hand was, was onmogelijk. Ik keerde om en wist amper meer hoe ik thuis moest komen. Langzaam kwam het besef dat ik misschien wel overspannen was. Iets wat mijn lichaam mij al heel lang probeerde duidelijk te maken, maar waar ik steeds niet naar wilde luisteren."

"Het begon met emotionele buien. Ik had ineens een kort lontje en was snel overstuur. Ik reageerde veel heftiger op dingen dan ik normaal gesproken zou doen. In september 2018 vierde ik mijn verjaardag met een paar vriendinnen. Er ging iets niet helemaal naar wens – ik weet niet eens meer wat -  en het werd me te veel. De lasagne vloog door de keuken. Een totaal overtrokken reactie, maar dat zag ik toen niet. Daarna begonnen de slaapproblemen. Ik werd heel vroeg wakker en stond dan ook meteen 'aan', vol adrenaline. Niet lang daarna kreeg ik op willekeurige momenten last van hartkloppingen. Daar schrok ik van. Ik was zelfs bang dat ik een hartaanval kreeg en liet me onderzoeken door een cardioloog. Mijn bloed werd geprikt en er werd een hartfilmpje gemaakt, maar alles zag er goed uit."

Alles piepte en kraakte 

"Er kwamen steeds meer lichamelijke klachten bij. Ik kreeg stijfheid in mijn benen, waardoor ik moeilijk kon lopen. Ook had ik steeds vaker spastische spieren, dan trilde er ineens een spiertje onophoudelijk. Mijn gewrichten deden pijn, alles piepte en kraakte in mijn lijf. Ik maakte me zorgen en was bang dat ik een ernstige ziekte had. Bij tig specialisten ben ik geweest, zoals een neuroloog en reumatoloog. Uit geen enkel onderzoek kwam er iets concreets. Dat ik er mentaal doorheen zat en dat dit ook lichamelijk doorwerkte, daar wilde ik niet aan."

"Nu denk ik juist: logisch dat het me te veel werd. Ik had in die tijd een drukke baan als director new markets bij een techbedrijf. Daarnaast had ik een eigen bedrijf in high-end beddengoed. Ook had ik een druk privéleven: ik rende van etentje naar feestje, vaak had ik twee afspraken op een avond. Daar zag ik geen probleem in, want zo leefde iedereen in mijn omgeving. Dat mijn emmer vol raakte, besefte ik niet. Ik zag mezelf als een machine die altijd maar doorging. Burn-outs begreep ik überhaupt niet. Als je een paar dagen rust nam, was het toch wel weer oké?"

Afgepeigerd

"Ik ging twee weken naar Bali en dat deed me goed. Ik had zin om weer te gaan werken. Althans: mijn hoofd had er weer zin in. De nacht voor mijn eerste werkdag kreeg ik een enorme kramp, van knie tot teen. Dat trok weer weg en een dag later dan gepland ging ik weer aan de slag. Twee maanden later kreeg ik het Spaans benauwd tijdens een meeting. Later kreeg ik onderweg naar mijn werk op de fiets een paniekaanval.

Ik nam nog eens twee weken vrij, maar op mijn eerste werkdag vroeg mijn leidinggevende of het wel goed met mij ging. Hij zei dat ik er afgepeigerd uitzag. Kort daarop kreeg ik een conflict met iemand uit mijn team. Dat kon ik maar niet loslaten, voor mij was het alsof de wereld verging. Mijn leidinggevende sprak uit dat het echt niet goed met mij ging en dat hij de arbo-arts ging inschakelen. Ik ging om bij te tanken op vakantie naar Frankrijk met twee vriendinnen, maar dat werd een ramp. Ik was zo gestrest. Mijn koffer inpakken was al een enorme opgave, en hoe moest dat dan allemaal op het vliegveld? Ik overzag de situatie totaal niet meer. Ik raakte de controle kwijt over mijn leven en dat vond ik doodeng."

"Ik had een burn-out, daar kon ik niet meer onderuit. En dat besef joeg me angst aan. Ineens moest ik alles loslaten: mijn baan, mijn eigen bedrijf en de 'gangmaker' Jorien, die altijd heel aanwezig en energiek was. Ik vond het eng om alles waar ik zo hard voor gewerkt had los te laten. Om er bovenop te komen, probeerde ik diverse therapieën. Maar niets hielp mij zo goed als het inzicht dat ik al mijn hele leven vooral vanuit mijn hoofd leefde, en niet vanuit mijn lichaam.

Mijn gedachten maalden non-stop door. Altijd bedacht ik problemen, dingen die 'opgelost' moesten worden. Maar als ik juist mijn aandacht richtte op mijn lichaam en mijn gevoel, dan waren er eigenlijk nooit problemen. Ik moest uit mijn hoofd komen, en beter naar mijn lichaam luisteren. Om fysiek meer bezig te zijn, pakte ik mijn vroegere hobby paardrijden weer op. Ook deed ik ademhalingsoefeningen om me beter bewust te worden van wat er in mijn lijf gebeurt."

Niet denken aan wasjes 

"Mijn oude denkpatronen waren vastgeroest en moeilijk te doorbreken. Ik dwong mezelf om te oefenen om steeds opnieuw mijn focus te verleggen van mijn gedachten naar mijn gevoel en lichaam. En dat doe ik nog steeds. Het is een uitdaging, iedere dag opnieuw. Soms zit ik op de fiets en denk ik aan de was die ik nog moet draaien. Zo stom, want ik heb mijn wasmachine dan niet binnen handbereik. Dan moet ik er ook niet mee bezig zijn, zo simpel is het."

"Ook praktisch gezien bracht ik veranderingen aan in mijn leven. Zo zegde ik in augustus vorig jaar mijn baan op. Dat voelde enorm bevrijdend voor mij. Ik pakte het werk voor mijn eigen bedrijf weer op. Hierdoor kon ik mijn eigen tempo bepalen en niet alleen maar resultaatgericht bezig zijn. Ik kon ook lekker moodboards maken en creatief zijn. Ik werk nu vanuit rust, niet meer vanuit druk. Dat maakt het werken zoveel leuker en inspirerender. Het grappige is dat mijn bedrijf in luxe, betaalbaar beddengoed nu juist floreert, het gaat beter dan ooit. Dat komt waarschijnlijk omdat ik er nu zelf echt in geloof en naar buiten durf te treden met het bedrijf en mijn verhaal."

Trekken aan een dood paard

"Natuurlijk moet ik alert blijven op oude valkuilen. Bijvoorbeeld toen ik problemen kreeg met de fabriek in Pakistan waar ik eerder mijn producten liet maken. De communicatie verliep niet goed en ik was niet tevreden over de afwerking van de producten. Ik stapte over naar een fabriek in Portugal, maar daar liep ik tegen dezelfde problemen aan. Dat frustreerde me enorm en dat triggerde een terugval. Ik bleef me maar druk maken en van alles bedenken om het op te lossen. Tot ik besefte dat ik aan een dood paard trok en dat ik mijn energie beter kon stoppen in het vinden van een andere fabriek. Dat was een keerpunt. Als een situatie een energievreter is, ga dan op zoek naar iets wat wél werkt. Pick your battles. Nu werk ik met een andere Portugese fabriek waar ik wel fijn contact mee heb. Dat scheelt zoveel nutteloze stress en frustraties."

"Ik ben selectiever geworden met wie ik me omring. Vroeger was ik een allemansvriend, nu besteed ik mijn tijd en energie liever aan mensen om wie ik echt geef en die mij ook energie geven. Mijn omgeving vindt mij rustiger, stabieler en minder opgefokt. Maar ik denk niet dat ik een ander mens ben geworden. Ik ben nu juist wie ik écht ben."

Zelfverzonnen scenario's

"Nooit meer wil ik volledig afgaan op wat mijn hoofd mij vertelt. Want als je daar op afgaat, dan heb je geen leven. Ik ging altijd helemaal op in zelfverzonnen scenario’s over dingen die in het verleden waren gebeurd of die eventueel nog zouden komen. Daardoor leefde ik niet in het hier en nu, en dat is hartstikke zonde. Nu probeer ik heel bewust oog te hebben voor de dag van vandaag, niet gisteren of morgen. Ik luister naar wat mijn lichaam mij vertelt en wil nooit meer gevangen raken in mijn eigen hoofd."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.