'We willen de stress van de afgelopen weken van ons af schaatsen en sleeën'
Freelance journaliste Franke (42) blogt over de avonturen - en uitdagingen - van haar moderne gezin. Deze week: Franke zwaaide dolblij haar kinderen uit op het schoolplein. Maar toen. "Werken? Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben, mijn hoofd is één grote wattenbol."
YES! Ze zijn weer naar school, die kleine donders. Gehuld in skibroek en snowboots, verwachtingsvol en bloednerveus, stapten Puk (9) en Olle (6) maandagochtend de school binnen. Volgens nieuwe protocollen keurig vijf minuten na elkaar. Juf stuurde een paar uur later een foto. Ik kreeg er een brok van in mijn keel, zo mooi vond ik het om te zien dat de kinderen zo’n lol met elkaar hadden.
Tegen de tijd dat die foto binnenkwam, had ik al stevig aan het werk kunnen zijn, maar ik had nog niets gedaan. Ik had mijn social media-profielen gepimpt, foto’s gepost en heel veel commentaren en likes geplaatst bij vriendinnen en vage kennissen die ook met hun kinderen van de sneeuw hadden genoten. Ik had drie kopjes koffie gedronken. Een wasje gedraaid. Maar verder? Niente nul nada noppes.
Na het zien van de foto was ik moe en ging ik, héél even maar, op bed liggen. Manlief maakte me een uur later wakker voor de lunch. Om één uur ging ik weer aan het werk en tegen twee klokte ik uit, want de tocht naar school zou wel extra lang duren. We vertrokken ruim op tijd (samen, tegen de nieuwe protocollen in) om vervolgens twintig minuten te blauwbekken in de vallende sneeuw in het nauwe straatje naast het schoolplein. Het was heerlijk.
Dinsdag verliep hetzelfde. Er lag een berg werk op me te wachten. De administratie van 2020 op orde brengen, nieuwe ideeën voor artikelen aandragen, beginnen met de deadlines voor volgende week. Maar in plaats daarvan zat ik urenlang op Markplaats te grasduinen door snowboots en skibroeken voor mezelf. Tevergeefs, want er bleek inmiddels een levendige handel in skispullen te zijn en alles was uitverkocht.
Hop, weer een dag weggepleurd. Had ik eindelijk tijd om achterstallig werk in te halen, zat ik een beetje dommig voor me uit te staren. Daar had ik na de vorige lockdown toch niet zo’n last van. Of had ik dat verdrongen? Ik was juist net weer gewend aan de houtje-touwtje-achter-de-feiten-aan-loop-modus. Nu was mijn hoofd één grote wattenbol en wist ik niet waar ik moest beginnen.
Vriendin M. ontdekte dat iedereen met wie zij samenwerkte, last had van diezelfde wattenbollen. Ze appte: "De boel is nog steeds ontregeld. Sneeuw, lockdown, avondklok, weet ik veel. Ik dacht naïef: maandag komt alles weer goed, is alles back to normal." Maar back to normal is het leven nog lang niet. Het wordt alleen maar absurder, met die enorme stapels sneeuw.
Van een andere vriendin hoorde ik dat haar dorp spontaan was veranderd in één grote gezellige winterstube, inclusief skischans, glühwein-afhaalpunt en harde muziek door de speakers. Het stelde me gerust. We zijn nog niet back to normal en dat hoeft ook helemaal niet. De adrenaline moet nog zakken. Het is tijd om puin te ruimen. Niet alleen de puin die na zes weken #thuisscholing op het werk is ontstaan, maar ook de puin in ons hoofd.
En hoe gaat dat beter dan met dikke, vette sneeuwpret? We willen niets liever dan sleeën en schaatsen om de stress van de afgelopen weken achter ons te laten. Om de sneeuw onze boze gevoelens te laten dempen. En dus gaan we er maximaal voor. Als 't oan giet, giet ’t immers oan. Corona of niet.
Geniet ervan!
Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.