'Snakken naar winkelen is snakken naar het oude, zorgeloze leven'
Freelance journaliste Franke (42) blogt over de avonturen - en uitdagingen - van haar moderne gezin. Deze week: Franke kan niet wachten tot de winkels weer open mogen. "We blijken een chronisch tekort te hebben aan allerlei kleine, maar zeer belangrijke spulletjes."
Olle (6) schrijft al weken met een Ikea-potloodje in zijn schrift. Verder is er geen normaal potlood in huis te vinden, en dat weet ik omdat het ik het hele huis al honderd keer ondersteboven heb gehaald. Ik heb bij twee supermarkten gezocht. Daar waren wel kleurpotloden, maar een simpel HB-potlood, dat hadden ze dan weer niet. De buren bleken ook geen grijze potloden in huis te hebben.
Bij de plaatselijke speelgoedwinkel waren ze uitverkocht. Ze online bestellen is mogelijk, maar dan moet je minimaal vijf stuks afnemen. Dat irriteert me, omdat ik weet dat ik er bij mijn lieve plaatselijke winkel gewoon één kan kopen. In alle kleuren van de regenboog of met glitters erop. Bovendien: om nou een vrachtwagen voor te laten rijden voor een handjevol potloden, dat vind ik ook weer zoiets.
Ook hebben we nodig: een puntenslijper, een ronde batterij voor in de weegschaal (hoewel ik daar inmiddels niet meer op durf te staan, maar dat is een ander verhaal), een USB-C-snoertje met stoffen omhulsel en extra sterke lijm om de losgelaten strips op de keukendeuren te repareren. Kaarten om te sturen, missen we ook. Allemaal dingen die te klein zijn om in bulkverpakkingen online te bestellen.
Verjaardagskaarsen. Ook zoiets. Die ontbraken op Puks verjaardagstaart. We moesten het doen met een grote, bruine stompkaars. Gezellig is anders. Bovendien miste ik de gouden cijferballon die, nu hij er niet hing, sluimerend een traditie bleek te zijn geworden bij ons thuis. Puk vierde haar verjaardag tot overmaat van ramp ook nog eens in te kleine onderbroeken en sokken, want ze had besloten dat de lockdown een goed moment was om een kop groter te worden.
En zo zitten we met een chronisch gebrek aan kleine, alledaagse dingen. Je hoort weleens van Nederlandse emigranten die in het buitenland de Hema zo missen. Nou, dat begrijp ik nu maar al te goed. Ik hunker inmiddels naar een rondje Action, Hema en Ikea. Ik verlang ernaar mijn Action-karretje vol te rammen met knutselspullen, totaal hebberig van al het goedkope leuks dat ik zie. Me in de Hema te laten verrassen door iets waar ik totaal niet naar op zoek was, maar wat ik opeens heel hard nodig blijk te hebben.
Click en collect-maatregel
Van meneer Rutte mogen we niet funshoppen, maar mijn hart maakte een sprongetje toen ik hoorde van de click en collect-maatregel. En ik werd al helemaal wild toen ik las dat de Ikea bezig is met het optuigen van een drive-thru. Als ik daaraan denk, loopt het water me in de mond en verlang ik niet alleen naar kakelvers beddengoed en een nieuwe gieter voor in de tuin, maar ook naar Zweedse balletjes - ook al heb ik die nog nooit gegeten in mijn leven.
Dat ik niet de enige ben, blijkt wel uit het feit dat de website van Ikea inmiddels roodgloeiend staat. Snakken naar winkelen is immers snakken naar het oude, zorgeloze leven. Naar gezelligheid, naar de blijdschap die nieuwe spullen kunnen geven, hoe goedkoop of klein ook. Het is snakken naar een tijd waarin geen virus dreigt, maar waarin je gewoon in mum van tijd zorgeloos een grijs potloodje kunt scoren. Ook al hebben we die, als Olle weer naar school gaat, natuurlijk helemaal niet meer nodig.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.