Liza blijft nooit meer hangen in iets dat niet goed voelt: 'Ik sleepte mezelf uit bed'
In deze wekelijkse rubriek vertellen mensen over iets dat zij 'nooit meer' willen meemaken, nooit meer willen doen of juist nooit meer willen laten. Deze week: via een bijbaantje bleef Liza (36) jaren plakken bij een bedrijf waar ze eigenlijk niet gelukkig was. Na een vakantie durfde ze eindelijk het roer om te gooien. "Mijn baan opzeggen was spannend. Soms gierden de zenuwen door mijn lijf: waar was ik in vredesnaam mee bezig?"
"De wekker ging, zoals iedere ochtend. Maar die dag kwam ik mijn bed niet uit. Ik kón gewoon niet meer, ik was op. Al lange tijd was ik niet echt gelukkig op mijn werk, maar duwde ik de stress en onvrede weg. Ik wilde het simpelweg niet toelaten. Maar die ochtend in bed was een wake-up call. Ik was hartstikke overspannen, dat viel niet meer te ontkennen. Ik meldde me ziek.
Er volgde een pittige periode, waarin ik er niet aan ontkwam om keuzes te maken. Zo kon ik niet langer doorgaan. Al heel lang was het een droom van mij om een keer naar de Dominicaanse Republiek te gaan. Dat had ik altijd uitgesteld. Ik maakte weleens korte tripjes, maar nooit nam ik een paar weken achter elkaar vrij - dat liet mijn sterke plichtsbesef niet toe. Het kwam nooit echt uit. Een half jaar nadat ik overspannen was geraakt, was het zo ver. Met een groepsreis ging ik naar de Dominicaanse Republiek. Eindelijk ging ik écht iets voor mezelf doen."
"Mijn toenmalige werk is nooit mijn passie geweest. In 2007 zocht ik na mijn afstuderen een bijbaan. Zo kwam ik als beleidsonderzoeker terecht bij een commercieel onderzoeksbureau waarbij ik onderzoek deed naar overheidsbeleid en evaluaties schreef. Toen brak de crisis uit. Om me heen zag ik veel mensen die zonder werk zaten en die het maar niet lukten om aan de bak te raken. Daar schrok ik van. Achteraf zie ik in dat ik toen al voor veiligheid koos. Ik dacht: het is prima werk en ik heb leuke collega’s. Ik vond dat ik blij moest zijn met wat ik had.
Toch knaagde er iets. Ik was het niet altijd eens met de inhoudelijke en organisatorische aanpak van het bedrijf. Ik wilde graag sparren met collega’s en samen plannen maken. Maar daar was weinig ruimte voor. 'Zonde van de tijd', kreeg ik dan te horen. Terwijl ik er behoefte aan had om dingen als team aan te pakken, in plaats van iedereen op z’n eigen eilandje. Dat dit niet lukte, maakte me bozig en gefrustreerd. Vaak gaf ik in de avonden en in de weekenden danslessen, dat gaf me wél voldoening en energie. Mijn agenda zat hartstikke vol. Ik rende maar door, zonder na te denken over wat ik echt wilde."
Uren piekeren
"Mijn onvrede over mijn werk groeide. Om kleine dingen raakte ik snel geïrriteerd. Dit werkte door in mijn privéleven, ook buiten het werk kreeg ik een korter lontje. Ik zat niet lekker in mijn vel. In die periode kreeg mijn vader ook nog eens een ernstig ongeluk, dus dat gaf nog extra stress. Aan het einde van de werkweek kreeg ik steevast een migraineaanval. Ik sliep steeds slechter. Soms lag ik uren te piekeren, en ’s morgens sleepte ik mezelf met moeite uit bed.
Al met al heb ik tien jaar bij dat bedrijf gewerkt, waarvan ik zeker de laatste drie jaar niet meer blij was. Maar mijn baan opzeggen durfde ik niet. Ik koos voor de veiligheid, weten waar ik aan toe was. En ik had ook een paar erg leuke collega’s. Zo praatte ik het voor mezelf goed. En het zit ook in mijn karakter om te doen wat er van je verwacht wordt. Doorzetten en niet de handdoek in de ring gooien. Ik wilde binnen het bedrijf graag dingen veranderen op de werkvloer, dat wilde ik niet zomaar loslaten. Terwijl ik nu denk: jeetje, hoe moeilijk kun je het jezelf maken?"
"Het was een kwestie van tijd voordat ik echt instortte, wat dus ook gebeurde toen ik geen energie meer had om mijn bed uit te komen. Gelukkig was ik een paar maanden later wel in staat om mijn droomreis te maken naar de Dominicaanse Republiek. Ik had geen betere keuze kunnen maken. Ik had er een fantastische tijd. We hadden een gezellige reisgroep, ik kon er lekker dansen en overdag lag ik aan het prachtige strand met uitzicht op de Caribische zee.
Eindelijk kwam ik los van alle stress en verplichtingen die ik vooral mezelf oplegde. Ik rende niet meer van hot naar her maar leefde in het moment. Die reis was een keerpunt voor mij. Want die go with the flow vibe mocht ik wel wat meer in mijn gewone leven integreren, besefte ik. Er moest iets veranderen, anders zat ik over twintig jaar nog zo te balen van mijn werk."
'Voor het eerst in mijn leven nam ik de tijd om goed over dingen na te denken.'
Eenmaal thuis stapte ik naar een coach, want zelf kwam ik er niet uit wat ik dan wél wilde. Ik had daarbij hulp nodig. Dat vond ik nog best een ding, want van mezelf moest ik altijd alles zelf kunnen. Voor het eerst in mijn leven nam ik de tijd om goed over dingen na te denken. Daar moest ik letterlijk tijd voor vrijmaken: ik ging minder werken.
Met behulp van mijn coach keek ik naar wat ik wilde, maar ook naar hoe ik in elkaar zit. Ik ontleedde patronen om te achterhalen waarom ik in relaties of situaties bleef hangen die mij niet gelukkig maakten. Dit proces gaf mij uiteindelijk de moed om mijn baan op te zeggen. Dat was spannend, maar ook een opluchting. Soms gierden de zenuwen door mijn lijf: waar was ik in vredesnaam mee bezig? Maar door mijn coach durfde ik erop te vertrouwen dat het goed kwam."
"Het is inmiddels twee jaar geleden dat ik mijn baan opzegde. Ik ben meer danslessen gaan geven en ben zelf aan een coachingsopleiding begonnen. Inmiddels ben ik samen met twee partners een bedrijf begonnen waarmee we trainingen geven en mensen coachen om te gaan dansen door het leven. Om echt hun eigen keuzes te maken en te doen waar ze blij van worden."
Nu veel relaxter en gelukkiger
"Ik merk dat ik ben veranderd. Sowieso ben ik veel relaxter geworden. Nu met corona zitten we natuurlijk in een knettergekke situatie. Ik mag al tijden geen dansles geven. Dat zou vroeger voor veel stress hebben gezorgd. Natuurlijk baal ik ervan, het is anders dan ik voor ogen had. Maar ik kan me er nu makkelijk overheen zetten. Het komt wel weer goed. Dit is de situatie nu. Het is wat het is en dat moet ik accepteren. Ik heb er vertrouwen in dat het allemaal op z’n pootjes terecht komt. Ik wil nooit meer blijven hangen in iets wat niet goed voelt en uit onzekerheid kiezen voor veiligheid. Tuurlijk, ergens was die vaste baan in deze roerige tijden wel makkelijker geweest. Maar was ik dan nu gelukkiger geweest? Echt niet."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.
Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl