Renata: 'Op mijn trouwdag hoopte ik dat iemand bezwaar zou maken'

"Jarenlang was de Bouquetreeks mijn gids in de liefde. Dus ja, tel uit je winst. Rond mijn twintigste trouwde ik met mijn beste vriend. We hadden het zo gezellig samen, en ondertussen trok ik altijd de verkeerde kerels aan. Knetterend verliefd was ik dan, maar zij gingen nooit voor mij. Ondertussen brachten hij en ik hele weekenden met elkaar door. 'Jullie zijn zo vaak bij elkaar, waarom gaan jullie niet samenwonen?', opperde mijn omgeving. En ik dacht: waarom niet? Hij is een lieve goedzak waar ik enorm veel lol mee heb.

Na een tijdje kochten we een huis en was het o zo praktisch om te trouwen. Ik vond het wel prima, en hoopte stiekem dat de broeierige aantrekkingskracht zoals in de streekromannetjes, nog wel zou groeien. Dat ik meer zou gaan voelen als we elkaar beter leerden kennen. Uiteindelijk stond ik met knikkende knieën voor de ambtenaar van de burgerlijke stand en hoopte ik dat vlak voor de huwelijksvoltrekking iemand bezwaar zou maken, zoals je wel in films ziet."

"Maar niemand maakte bezwaar en ik bleef uiteindelijk bijna twintig jaar getrouwd. Onze droom was om een vrijstaand huis te kopen en samen een bedrijf te runnen. Toen dat allemaal was gelukt, keken we elkaar aan en dachten: 'Is dit het nou?' Ik was net veertig geworden en realiseerde me dat ik niet nog eens veertig jaar zo door wilde. En dus gingen we even vriendschappelijk uit elkaar als dat we begonnen.

Een paar maanden later ging ik op zoek naar een nieuwe liefde. Deze man moest en zou in alles het tegenovergestelde zijn als mijn eerste man. Stoer, knap en een echte gentleman graag. Die vond ik online, en meteen vanaf de eerste date zette hij me in volledig in de fik. Hij maakte me het hof op alle mogelijke manieren en ik wist niet wat me overkwam. Deze man was extravert en uitbundig. Een verademing! Na ruim twee jaar trouwden we, in gemeenschap van goederen, vooral om dat dat wel zo praktisch was met het overnemen van mijn oude huis. Ik herinner me nog goed dat hij op de receptie met iedereen een praatje maakte, behalve met mij."

'Bouquetreeksscenario was ver te zoeken'

"Hij was echt naar buiten gericht. Dat bleek een voorbode voor de rest van ons huwelijk. Toen ‘ie me eenmaal had, had ‘ie geen oog meer voor mij. Gingen we een avondje bowlen met zijn kinderen, dan wist hij van de hele zaal wat ze gegooid hadden, behalve van zijn eigen gezin. Vijf jaar na het ja-woord zag ik in dat je van een aap geen olifant kunt maken, en dat ik liever met iemand wilde zijn die ook graag met mij wilde zijn. Ik had iemand nodig die net als ik er graag op uit trok. En dus scheidde ik opnieuw. Het Bouquetreeksscenario was akelig ver te zoeken."

"Toch wist ik: ik kan die mannen wel de schuld geven van het stranden van die huwelijken, maar zelfreflectie is een groot goed. De enige constante factor in die relaties was ikzelf. Het stemmetje dat steeds in mijn hoofd riep 'wat ben je nou aan het doen?' - en ja, iedereen heeft zo’n stemmetje - heb ik met allerlei gedachten de mond gesnoerd.

'Samenwonen is ook wel financieel aantrekkelijk.' 'Het is toch een lieve goeierd.' 'Iederéén vindt het een logische stap.' Maar dat stemmetje heeft altijd gelijk. Je moet naar je hart luisteren, anders kom je jezelf tegen. Een volgende relatie wilde ik alleen nog maar aangaan vanuit mijn hart, en niet vanuit allerlei praktische overwegingen."

"Nu luister ik naar wat dat stemmetje zegt, en spreek ik ‘m hardop uit. Ik ontmoette een stoere vent in de kroeg, zo’n type motorman waar ik altijd al op viel, maar waarvan ik altijd dacht dat ‘ie me nooit zag staan. Hoe kon zo’n type als hij nou vallen op mij? Nou, dat kon hij. Als een blok.

Inmiddels zijn we vijf jaar samen, zonder verwachtingen en dat maakt het heerlijk vrij. Bij mijn tweede huwelijk moest en zou het lukken, en daar had ik uiteindelijk alleen maar last van. Nu duurt het zo lang, dat het ongemerkt en ongedwongen serieus is geworden. Ik voel me ontzettend fijn bij deze stevige beer met z’n kleine hartje. Ik zeg wat ik nodig heb en wat ik verwacht. Dat helpt. Iedereen heeft zo zijn eigen liefdestaal. De een zegt elke dag 'ik hou van je' en de ander koopt volop cadeautjes."

"Ik ben een type dat een knuffel nodig heeft en dat heb ik in het begin heel vaak tegen mijn huidige vriend gezegd. Inmiddels ziet hij het al aan me. Heerlijk vind ik dat. Was ik eerder bang om afgewezen te worden, of te veeleisend te zijn, nu zeg ik gewoon wat ik wil. Zo weinig mensen doen dat. Echt zeggen wat ze willen. We hebben dat vaak ook niet geleerd. Daar zit ook meteen de groei."

Verstrikt in verlatingsangst

"Volwassen worden is dingen anders doen dan dat je als kind hebt geleerd. Bij mijn eerdere relaties, en ook in vriendschappen, zat ik nog zo verstrikt in mijn verlatingsangst dat ik ze wilde vasthouden. Ik streed voor een afloop uit de boekjes. Ook ten koste van mezelf. Bij deze man hoefde dat niet. Mijn wereld stort niet meer in als hij zou zeggen dat hij niet meer wil. Hoe jammer ook, ik red me wel. En voortaan zeg ik iedere dag 'ja', vanuit mijn hart."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Of heb je juist ontdekt dat je door niks meer te eisen uiteindelijk dichter bij je lief bent dan ooit? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.