'De gênante gesprekken op het schoolplein, ze zijn weer terug: 'Zei ze dat echt?! Niet!''
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week: de gesprekken op het schoolplein nemen op de valreep voor de vakantie toe. En die zorgen ook weer voor kromme tenen, zo nu en dan. "Huh? Zei ik iets verkeerds?'
Met het verdwijnen van de mondkapjes leek het wel of alle regels rondom school zo in de laatste weken voor de vakantie ook werden opgerekt. Wij ouders gingen misschien niet tongen in de disco, maar de behoefte om vrijer te bewegen bleek ook bij ons aanwezig.
Kinderen die steeds sneller achter elkaar de school uitstommelden, BSO-kinderen die weer aan kruisbesmetting deden, ouders die ouderwets op een kluitje gingen staan: het werd wederom gezellig, zullen we maar zeggen. Er was zelfs één rebel (ondergetekende) die het aandurfde het schoolplein te betreden, iets wat tot een week geleden nog ondenkbaar was geweest.
Met al die lossere zeden kwamen ook de gebruikelijke Luizenmoeder-taferelen weer langzaam op gang. Zo was er de moeder die uitgebreid babbelde over hoe gek Jasmine eigenlijk altijd gekleed was. Kwebbeldekwebbel, "Dat ziet er toch niet uit", terwijl ze náást moeder Jasmine stond! Had ze totaal niet door. Mensen, dat is toch een parel van een verhaal?!
Vriendin Marianne had ook een sappige anekdote. Ze heeft zichzelf uit diverse WhatsApp-groepen verwijderd, omdat ze de overdosis informatie niet meer aankon. "Heeft iemand Boris’ spijkerjack gevonden?" En dan 25 mensen die antwoorden: "Nee, niet gezien", "Nee, sorry", "Nee, ik ook niet". Net als ik heeft ze zichzelf gecanceld en wat overbodige groepen verlaten. Wel zo rustig.
Maar nu was daardoor toch een netelige situatie ontstaan. Marianne vertelde dat de moeder van een klasgenootje was overleden. Dacht zij. Want omdat zij niet meer in de appgroep zat, had zij alleen via haar dochter iets opgevangen over 'iemand dood', wellicht in combinatie met 'ma' van Emma, we zullen er nooit achterkomen. Het enige wat bij haar was blijven hangen, was dat de moeder van Emma was overleden.
De volgende dag stapte ze op Emma’s vader af, die veilig beschermd werd door een kudde medelevende moeders. "Wat erg dat uw vrouw is overleden, gecondoleerd." De groep viel stil. "Huh? Zei ik iets verkeerds?", vroeg Marianne nog, maar het leed was al geschied. Niemand antwoordde. Marianne stamelde: "Ik dacht, ik weet het eigenlijk niet, nou ja, dag!" en keerde zich subiet om, de roedel flabbergasted achterlatend.
Voorportaal van de hel
Toen ze het me vertelde, boven een bel wijn, moest ik hard lachen. "Heb je dat écht gezegd? Dat meen je niet! Maar oma was dus dood, niet die moeder?! Hilarisch!" Ik vond het smakelijk. Dit soort momenten, die hadden we dus ook het afgelopen jaar gemist.
Niet alleen de leuke, lieve, mooie momenten, ook de gênante vertoningen, de foute grappen, de oeps-opmerkingen waardoor ouders het schoolplein ook wel beschouwen als het voorportaal van de hel. Al die ongemakkelijke momenten, die als een mijnenveld op elke ouder liggen te wachten, en waar je met een bel wijn voor je neus later zo heerlijk om kan schateren: ze zijn allemaal terug.
En god, wat heb ik ze gemist.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen