'Enorme wolken, duistere mist: onze buurt leek wel een scène uit Stranger Things'

Vroeg in de ochtend werden we gewekt door krijsende sirenes, ze leken overal en nergens vandaan te komen. Ik deed het raam open. "Moet je die gigantische zwarte wolken zien", stootte ik manlief aan. Mijn telefoon trilde. "Dat wordt lekker naar school fietsen zo", appte een gevatte buurvrouw.

Manlief bracht Puk (10) en Olle (8) met de auto naar school terwijl ik uit het raam hing om actieshots te maken, buurtgenoten te appen en 112-meldingen in de gaten te houden. Met het werk wilde het niet vlotten, ik had de concentratie van een zeef.

Op onze mobieltjes ging het ene na het andere NL Alert af. De brand ging van status 'brand' naar 'grote brand' naar 'zeer grote brand', de gemeente raadde scholen aan kinderen binnen te houden. We zagen vanuit ons raam hoe de wijk zich vulde met brandweerslangen, afzetlinten en boa’s in gele hesjes.

Manlief en ik maakten een 'ommetje door de buurt', wat we zelf een goede dekmantel voor ons ramptoerisme vonden. Aan het eind van de straat keken we naar een gigantische vuurzee, zwarte vlokken geblakerd plastic kringelden door de lucht omlaag. Het was angstaanjagend, maar ook weer niet, de brandweer leek alles onder controle te hebben.

Roze trainingspak

We werden aangesproken door een journalist van de regionale krant, die in korte broek en op badslippers zó vanuit zijn bed naar de onheilsplek leek te zijn gekomen. Hij krabbelde in zijn notitieblok. Ik zag 'roze trainingspak' staan, wat niet echt het geval was, maar hem corrigeren en zeggen: 'Nee, dit is geen trainingsbroek maar een chino met een vestje', maakte me er niet sympathieker op, vermoedde ik.

De buurtapps werkten overuren, roddels en desinformatie verspreidden zich als een lopend vuurtje. De grote weg was afgesloten, niemand kwam erin of eruit. Toch konden we zonder problemen Puk en Olle van school plukken. Een paar uur later klonk door een speaker dat we alsnog ons huis moesten verlaten. De wind was gedraaid, we zaten midden in de rook.

We besloten uit eten te gaan en bestelden allemaal een broodje döner kip. De eigenaar demonstreerde zijn nieuwe verwarming: een nepvuurtje dat je met één druk op de knop van kleur kon laten veranderen. Puk en Olle vonden het prachtig.

Op onze mobieltjes verschenen mededelingen als 'hermetisch afgesloten' en 'toegang geweigerd', maar veel bleek fake news, want we konden zonder problemen de buurt weer in. Daar leek het alsof we in een scène van Stranger Things waren beland, zo griezelig. Een grauwe, duistere mist hing in de straten, de rook was onaangenaam sterk.

Vanuit ons raam bekeken we het rampgebied. Het was inmiddels donker. Brandweermannen blusten met een helverlichte waterstraal. Af en toe hoorden we een helikopter overvliegen. We probeerden de slaap te vatten, maar dat lukte maar moeizaam.

Echt gebeurd?

"Hier gaan we het nog jaren over hebben", pruttelde het tot diep in de nacht in diverse appgroepen. Maar gek genoeg leek de volgende ochtend of er niets was gebeurd. Het was dat ik in de regionale krant over mijn roze trainingspak las, anders had ik het bijna niet geloofd dat het was gebeurd. Net als in Stranger Things dus eigenlijk.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.