'Het bleek best gezellig op het genderneutrale toilet'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week zit ze, zonder dat ze het doorheeft, op een genderneutraal toilet. "Huh? Wat komt dat joch hier doen?"
Het was niet echt een museum te noemen, eerder een lichtshow van kunst. Bijzonder leuk, zeker voor Puk (11) en Olle (8). Want er werden schilderijen op de muur geprojecteerd, er was muziek, en er was maar één overzichtelijke zaal die we in no time hadden bezocht.
"Mama, ik moet naar de wc. Heel nodig", meldde Olle (8). Dan wisten we hoe laat het was: dan moest-ie ook echt heel nodig. "Ik ga wel met je mee, want ik moet ook", zei ik en we liepen de trappen op naar de volgende verdieping, waar zich de toiletten bevonden.
We stormden meteen de eerste, beste deur in. Olle zwaaide gedag, ik liep een leeg toilet in. We zouden elkaar weer zien bij de wasbakken, zoals altijd. Zodra ik naar buiten kwam, werd ik verrast door een joch van een jaar of 21. Hij was knap, zo te zien iets Zuid-Europees, en waste op zijn gemak zijn handen. Naast hem stond een vrouw. Huh? Ik keek om me heen. Toen viel het me pas op. Mannen en vrouwen kriskras door elkaar: ze maakten allemaal gebruik van de toiletten.
Er stonden geen pisbakken, er waren wel veel mensen, en bij de kraan was het een komen en gaan van jonge, vlotte toeristen en degelijke dagjesmensen. "Dit is best gezellig, zo’n genderneutraal toilet", fluisterde ik verbaasd. "Wat??" vroeg Olle, maar ik wapperde met mijn handen, zo van 'laat-maar-zo-boeiend-was-het-niet'.
Op de gang stond Puk te wachten. "Papa is ook even, dáár", wees ze, naar de volgende deur. "Heb je het gezien?", vroeg manlief toen hij weer naar buiten kwam, en hij wees op de borden die op de deuren stonden waar wij allebei door waren verdwenen. "Verdomd", zei ik. Het viel me nu pas op. Op de deur stond een half vrouwtje/half mannetje.
Na zoveel gelezen te hebben over genderneutrale toiletten, verbaasde het me hoe gewoon ze eigenlijk waren in het echt. Want door de kritiek erop had ik er een bepaald beeld bij gekregen, dat niet helemaal leek te kloppen met de praktijk.
Ik had weleens gelezen over vrouwentoiletten die werden afgeschaft en die genderneutraal waren gemaakt, terwijl de mannentoiletten wél voor mannen mochten blijven. Heel oneerlijk vond ik dat. Ook had ik gelezen over vrouwen die niet meer naar het toilet durfden, omdat ze zich niet veilig voelden als er anderen bij waren: je wil je vrouwenzaken wel veilig kunnen doen, natuurlijk. Dat leek me logisch. Altijd, overal, moesten vrouwen zich veilig kunnen voelen.
Iedereen totaal gelijk
Hier, in de praktijk, leek het niet dat mannen werden voorgetrokken en onveilig zag het er ook niet uit. Eerder gezellig. Bovendien leek dit stiekem wel eerlijker: geen ellenlange rij bij de vrouwenwc’s, het was bij beide toiletingangen even druk en omdat alles voor iedereen was, was iedereen hier juist totaal gelijk.
Wie weet ging het ooit nog wel wat worden, met die genderneutrale wc’s. Nou ja, in ieder geval in musea. Of het ook werkte in een discotheek om 04.00 uur ’s ochtends, dat wist ik nog niet zo goed. En daar zou ik nooit achterkomen, want in de discotheek kwam ik al jaren niet meer.
Dat zou ik dus over een paar jaar aan Puk en Olle moeten vragen.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.