Marco: 'Als kind hoorde ik vaak dat ik waardeloos was'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we ‘m graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Marco Strijker (26) uit Groningen schreef onlangs het boek 'Niemand die omkijkt', en kijkt zelf alvast vooruit naar welke plaat hij als laatste zou wensen.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Blue bird van Alexis Ffrench."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Dit is een instrumentaal nummer dat niet veel mensen kennen. Een vriend die zelf ook piano speelt, liet het me horen, en ik was meteen geraakt door het gevoel dat het bij me oproept. Zo’n beeld dat ik op mijn tachtigste over het strand loop met iemand en terugblik op mijn leven. Een gevoel van trots en berusting. Dat ik op dat moment voel: ik heb het goed gedaan en het was het waard."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Het goed willen doen is sowieso een topic in mijn leven. Ik ben vroeger mishandeld door mijn vader, lichamelijk en emotioneel. Ik ben eens met Maxi-Cosi en al uit de auto geslingerd. Toen ik een half jaar oud was ging mijn moeder, die zelf ook werd mishandeld, bij hem weg. Door de verplichte omgangsregeling waren mijn broer en ik in die weekenden alleen met hem. Hij zei dat ik waardeloos was en schold me uit. We gingen dan pas om drie uur ‘s nachts naar bed en kwamen er niet voor twaalf uur uit. Mijn broer heeft hij een keer opgesloten in de meterkast.
Dit alles heeft tot een jaar of 8 geduurd, toen liep ik weg. Ik ging naar mijn oma, maar moest uiteindelijk van de politie terug naar mijn vader. Doodsbang was ik, want hij zei dat hij iedereen zou vermoorden. Ik vertelde het wel aan mijn moeder maar niet met zoveel woorden. Ze is nooit serieus genomen door politie, jeugdzorg en de rechter. Soms kwamen we thuis met blauwe plekken en dan stopte de omgangsregeling even, maar daarna moesten we toch weer terug.
De bezoeken aan mijn vader stopten pas na het weglopen. Ik hoopte dat mijn moeder en stiefvader een ander kind zouden hebben dan ik, eentje dat veel beter bij ze paste. Het was een nest van praktische zorg: eten op tafel en een schone broek. Van nature kritische mensen, waardoor ik vaak op mijn fouten werd gewezen, terwijl ik het juist nodig had om te praten en het gevoel moest krijgen dat ik goed was zoals ik was."
Liever schrijven dan praten
"Ik was druk op school en een opstandig kind. Ik ging in behandeling bij de ggz. Daar werd adhd gesignaleerd. Ik kreeg pillen en vervolgens ging het alleen maar over het testen van de medicijnen en niet meer over wat ik voelde en had meegemaakt. Praten vind ik nu nog steeds lastig. De vraag 'hoe gaat het met je?' voelt zwaar. Ik zeg al 'alles gaat prima' voordat ik bij de waarheid kom. Van mezelf ben ik geen open boek. Als ik ergens mee zit, vind ik schrijven nog steeds makkelijker dan praten. Ik blijf een soort schaamte voelen om mezelf te laten zien. Ik ben nu net aan mijn eerste baan begonnen en heb het boek Niemand die omkijkt geschreven, over mijn jeugd. Dat heeft veel verschillende reacties opgeleverd, van herkenning en hartverwarmend tot ouders in een vechtscheiding die mij benaderen voor tips.
Ik heb mijn vader een brief geschreven dat ik mijn verhaal ging publiceren, maar daar heb ik geen reactie op gekregen. Ik voel me vaak nog steeds niet goed genoeg. Ik voel veel stress en kan moeilijk loslaten. Sociaal contact vind ik ook weleens lastig. Dat geldt ook in de liefde, maar dan keer twee. Ik heb soms de neiging om me aan iemand vast te klampen. Maar het schrijven van mijn boek werkte therapeutisch. En ik leer ook steeds meer om patronen te doorbreken en te praten, dus het gaat de goede kant op."
Waar luister je het liefst naar muziek?
"In de trein, want ik reis iedere dag een uur heen en terug van Groningen naar Zwolle. Ondertussen werk ik dan, een groot deel van mijn boek is ook geschreven in de trein. Ik luister naar dance, maar ook naar muziek uit de nineties. Ik heb best een brede smaak, maar hardstyle en metal daar heb ik minder mee."
Hoeveel lijstjes heb je op Spotify?
"Ikzelf maar een stuk of vier. Er gaat veel tijd in zitten om een goed lijstje te maken. Ik volg wel 40 lijstjes van andere mensen. Ik ben nu bezig met een lijst die een hele dag in beslag kan nemen qua sfeer. De titel moet overeenkomen met het moment in de dag. Van Night naar Morning enzovoorts. Daar begin ik vol enthousiasme mee, maar afmaken is lastig."
Wat is je guilty pleasure?
"Angels van Robbie Williams zing ik ook graag als ik karaoke doe. Al weet ik eigenlijk niet waarom ‘ie guilty is. Wat een moeilijke vraag!"
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl