Chantal laat zich nooit meer mishandelen: 'Ik geloofde dat ik de klappen verdiende'

"De eerste klap kwam na twee maanden. Vanuit het niets balde Vincent zijn vuist en sloeg hij mij keihard op mijn bovenarm. Ik was verbijsterd en stond te trillen op mijn benen. Nooit had ik verwacht dat hij mij zou slaan. Vincent gaf mij de schuld: hij wilde dit helemaal niet doen, maar ik moest het niet uitlokken.

De aanleiding was dat ik via Marktplaats iets had gekocht, en Vincent vond dat ik te vriendschappelijk was geweest met de verkoper. Ik flirtte en loog daarover, vond hij. Zijn woede uitte hij met die ram tegen mijn arm. Er rinkelde een kleine alarmbel, maar ik negeerde hem. Want dit kon toch niet waar zijn? Vincent wilde samen met mij oud worden, dan doe je dit toch niet? Toen ik huilde, troostte hij me. En zo begon zijn ziekelijke spel van aantrekken en afstoten."

"Ik zag Vincent voor het eerst op mijn werk. Ik viel voor zijn looks: knappe kop, mooi gespierd lijf. Voorzichtig probeerde ik met hem te flirten, maar hij gaf geen sjoege. Een paar maanden later zag ik hem toevallig in het uitgaansleven. Ik sprak hem aan. En toen sjanste hij wel terug. We wisselden nummers uit. Dat hij interesse in mij had, streelde mijn ego. Mijn eigenwaarde was destijds heel laag.

Vroeger was ik een stuk forser, daar ben ik veel mee gepest. Door meer te bewegen en gezond te eten viel ik kilo’s af, maar die klik had ik nog niet in mijn hoofd gemaakt. Voor mijn gevoel bleef ik dat dikke meisje. Nu weet ik dat Vincent mijn onzekerheid en zwakte haarscherp heeft aangevoeld. Als een roofdier besloop hij zijn prooi."

Rode vlag

"Ons contact begon vriendschappelijk. Vincent stond altijd voor me klaar. Als ik bang was voor de tandarts, ging hij heel lief mee. We hadden goede gesprekken. Door mijn verleden was ik vrij onzeker. Hij vertelde mij in vertrouwen dat hij een zogenoemde agressieregulatie-problematiek had en ook weleens geweld had gebruikt bij zijn exen.

Dat had natuurlijk een enorme rode vlag moeten zijn. Maar Vincent bracht het alsof híj het slachtoffer was. Zijn exen hadden hem tot wanhoop gedreven. Heel naïef dacht ik nog: hoe kun je zo’n lieve, zorgzame man nou zo triggeren? Ik nam me voor dat ik hem nooit zo zou tergen."

"Door Vincents complimentjes werd ik zelfverzekerder. Ik voelde mij mooi en vrouwelijk en begon tot over mijn oren verliefd op hem te worden. Meer dan dat, ik raakte verslaafd aan het goede gevoel dat hij mij gaf over mezelf. Waar ik mezelf te kort deed, vulde hij aan. We kregen een relatie. Dolgelukkig was ik, supertrots liep ik naast hem en ontmoette ik zijn vrienden en familie. Mijn omgeving stond echter niet te juichen. Via via hadden ze verhalen gehoord over zijn agressie. Mijn moeder uitte haar zorgen, maar die wuifde ik weg. Iedereen kon toch veranderen?"

Ga mezelf de schuld

"Altijd dacht ik dat ik meteen weg zou zijn als een man mij zou slaan, maar zo werkte dat helaas niet voor mij. Ik had het gevoel dat ik de agressieproblemen van Vincent kon verhelpen. Met al mijn liefde, geduld en loyaliteit zou ik hem nooit meer de aanleiding geven om het ooit nog zo ver te laten komen. Maar na een paar goede weken begon het weer. En werd het nog veel erger. Elke dag werd ik uitgescholden voor hoer en slet, vaak vielen er klappen. Ik gaf mezelf de schuld. Ik weet nog dat ik vaak 'het spijt me' zei, terwijl ik niets verkeerds deed."

"Ook mentaal maakte Vincent mij kapot. Hij zette van alles in scène om mij te beschuldigen van bizarre dingen. Zo installeerde hij dating-apps op mijn telefoon tijdens mijn slaap, en werd dan de volgende dag boos dat ik op Tinder stond. Ik moest van hem 24/7 mijn live locatie aan laten staan en als de GPS aangaf dat ik bij de overburen was -  wat niet zo was, want ik lag gewoon in bed – dan stond hij op de parkeerplaats en moest ik uit mijn slaapkamerraam gaan zwaaien of ik er wel echt was. Eerst zag ik zijn gedrag als bezorgdheid, maar later gaf het me een beklemmend gevoel."

Mijn heroïne

"Negen maanden heeft onze relatie geduurd. In die tijd veranderde ik van een vrolijk, positief en zorgzaam mens in een ongelukkige, neerslachtige vrouw die continu in stress leefde. Ik had geen energie meer en kon nergens van genieten, alleen op de goede momenten die ik soms met Vincent had en van mijn dochter uit een eerdere relatie.

Iedereen in mijn omgeving maakte zich zorgen, maar ik luisterde niet. Ik was mentaal zo verslaafd geraakt aan deze man, dat hij mijn heroïne was. Vincent bracht me in een isolement. Mijn vriendinnen die kritisch op hem waren, belde hij op en dan schold hij ze uit. Mensen namen afstand van mij, ook omdat ik steeds partij trok voor Vincent. Elke week dreigde hij dat hij me zou verlaten. Puur om te kijken hoe wanhopig ik zou worden zonder hem. Hoe meer ik huilde en smeekte, hoe triomfantelijker hij keek."

"Na een paar maanden kwam ik erachter dat hij vreemdging met meerdere vrouwen. Allemaal mijn schuld, volgens Vincent. Ik loog altijd en was niet te vertrouwen, en daarmee dreef ik hem in de armen van een ander, aldus zijn verweer. Ik maakte een einde aan de relatie, hoewel ik nog steeds van hem hield. Stom genoeg wilde ik nog een romantische avond met hem, om het goed en respectvol af te sluiten. Dat liep helemaal anders. Vincent vond het vernederend dat ik hem aan de kant zette, dat had hij niet verwacht. Die nacht hadden we slaande ruzie. Ik probeerde het hem rustig uit te leggen, maar dat lukte niet. Hij schopte mij van het bed af en dreigde mij in elkaar te slaan.

Toen de ochtend viel, kon hij zich niet beheersen en ging hij los op mij. Het regende vuistslagen op mijn hoofd en in mijn buik. Hij slingerde me aan mijn haren heen en weer. Ik was totaal verlamd van angst. Vincent was zo ongelooflijk agressief, de haat spatte uit zijn ogen. Met een rood aangelopen gezicht, vol met zweetdruppels, schreeuwde hij tijdens het rammen dat hij dit al zo lang zo graag wilde doen. Daarna liet hij me gaan, na de waarschuwing dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om aangifte te doen. Totaal verdoofd ging ik naar huis, naar mijn moeder om mijn dochter op te halen. Zij schrok zich wild en belde de politie, zodat ik aangifte kon doen."

"Toch durfde ik die aangifte niet officieel te maken, omdat ik bang was dat Vincent me dan zou vermoorden. En stom genoeg voelde ik me schuldig naar hem toe, alsof ik hem verraadde door aangifte te doen. Diep van binnen was ik hem gaan geloven, dat ik die klappen zelf verdiende.

Een paar dagen later reed ik met mijn dochter in de auto en ineens zag ik in mijn achteruitkijkspiegel dat Vincent achter mij reed. Mijn hart zat direct in m’n keel. Hij gebaarde dat ik moest stoppen. Ik zocht een plek waar mensen stonden, zo had ik in ieder geval getuigen en iemand die mij kon helpen als het mis ging. We stapten uit, hij zei mijn dochter lief gedag en vroeg wat we gingen doen. Ze zei heel vrolijk dat we gingen picknicken bij de grote speeltuin. Toen ging hij achter z’n auto staan, uit het zicht van mijn dochter en keek me agressief aan. Hij balde z’n vuisten en dreigde dat hij nog niet klaar was met mij. Dat hij mij heel graag nog een keer in elkaar wilde slaan, het liefste nu al meteen."

Het omslagpunt

"Ik bleef kalm en probeerde Vincent rustig te houden. We namen afscheid en stapte beiden in onze eigen auto en reden weg. Ik nam een hele andere route naar de andere kant van de stad en vijf minuten later belde Vincent me woedend op: waar ik was, want ik zou toch naar de speeltuin gaan? Toen brak ik. Dat hij mij steeds pakte, boeide me niet eens meer. Ik voelde me toch al waardeloos, de klappen nam ik voor lief. Maar dat hij mij bedreigde waar mijn kind bij was en dat zij zou zien hoe haar moeder in elkaar gemept zou worden, was onacceptabel en voor mij het omslagpunt."

"Daarna kwam alles in een stroomversnelling. Ik belde de politie, zette mijn eerdere aangifte toch door en nam contact op met Veilig Thuis. Door zijn verleden had Vincent al een dossier en kreeg ik direct een indicatie om naar een blijf-van-mijn-lijfhuis te gaan, waar ik zes weken heb gezeten. Ondertussen probeerde Vincent mij te bellen, appen en mailen, maar ik hield voet bij stuk.

Hoe triomfantelijk hij keek toen hij mij kapot maakte, zo kijk ik nu. Vincent heeft anderhalf jaar vastgezeten en kreeg voorwaardelijke tbs opgelegd. Hij loopt nu weer vrij rond. Dat is een eng idee, in het begin schrok ik van iedere schaduw of dichtslaande deur. Ik ben op mijn hoede, maar niet meer bang voor hem. Dat weiger ik."

"Nooit meer laat ik mij slaan, nooit meer laat ik mij minder voelen dan dat ik ben en nooit meer laat ik mezelf in de steek. Deze levenslessen hebben mij het meest gekost en ook het meest opgebracht. Ik besef nu heel veel meer wat mijn familie en vrienden waard zijn. Voorheen nam ik dat voor lief, maar nu prijs ik me al gelukkig als ik mijn moeder en zus een glimlach kan geven. Dat zij het verloren vertrouwen weer gevonden hebben in mij, is mij heel kostbaar. Vriendinnen die weer voorzichtig in m’n leven komen, omhels ik met beide armen. Ook heb ik een nieuwe, echte liefde gevonden in mijn leven. Iemand die mij respecteert en vertrouwt, en nooit pijn zou doen."

Je ergste nachtmerrie

"Tegen andere vrouwen in deze situatie wil ik zeggen: hou van jezelf, niemand verdient het om het levende speeltje van een manipulerende narcist te zijn. En hoe speciaal ze je ook laten voelen; je kan ze nooit veranderen. Ook niet met al je liefde en geduld. Ga weg en zoek hulp. Al lijkt het een sprookje, het zal je ergste nachtmerrie worden. Gelukkig ben ik hier goed uitgekomen en kan ik het boek sluiten."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl