Kuikens voorlezen en knuffelen? Dat is toch hét middel voor wereldvrede
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week vertellen de kinderen eindelijk eens wat ze op school allemaal doen. "Kuikens voorlezen? Ik geloof er niets van."
Om half drie thuis klaarzitten met thee en koekjes is in mijn geval lichtelijk ondankbaar werk. Of de kinderen komen niet opdagen omdat ze bij iemand spelen, of ze moeten ontladen van school (lees: uithuilen) of er moet razendsnel voedsel in voor iemand in koelen bloede wordt vermoord.
De vraag: "En, hoe was het vandaag op school?", stel ik elke dag en elke dag is het antwoord teleurstellend. Soms krijg ik een grom, soms een summier antwoord in de trant van: "Gelukkig was de gymjuf ziek", "Sam deelde donuts uit, waarom mogen wij die nooit?" of: "Ik weet het niet meer. Oké?"
De lange weekenden leken me bij uitstek hét moment om mijn kennis over wat Puk (11) en Olle (8) meemaakten op school, bij te spijkeren. Zo rustig zittend in de tuin, met een glas ijskoude limonade, zonder stress, zonder een plek waar we naartoe moesten, een lekker warm briesje op onze huid. Een fijn moment om, kortom, over het leven te bomen.
"Vertel nog even iets leuks over school", zei ik, mijn boek weg leggend. "De kinderen uit groep vier mogen kuikentjes voorlezen", zei Olle. "En als ze klaar zijn met voorlezen, mogen ze die kuikens aaien. Dat wil ik ook."
Mevrouw van de boerderij
"Kuikens voorlezen?", vroeg ik verward. "Ik geloof er niets van." "Echt waar", reageerde Puk. "Er komt een mevrouw van de boerderij met dieren langs. Soms met kuikens, soms met honden of katten geloof ik. Dan mogen de kinderen voorlezen en daarna mogen ze die beesten aaien."
"Alleen groep 3 en 4?", vroeg ik. De kinderen knikten.
Ik was flabbergasted. Waarom had ik dit geweldige verhaal nooit eerder gehoord? Dit was toch helemaal te gek? Wie wil er nou niet aan kuikentjes voorlezen? Ik zou dat zelf de hele dag willen doen, daar word je toch ultiem zen van? "Gasten, en dit vertellen jullie me nu pas? Hoe gaat dat dan in zijn werk? Vertel er eens wat meer over!"
Puk en Olle keken elkaar aan en rolden met hun ogen. Ze haalden hun schouders op. Ik begreep: met deze informatie moest ik het doen. Ik kon zelf van alles fantaseren, maar mijn kinderen gingen het niet meer hebben over dit fenomeen.
23 kuikentjes, voor elk kind één
Ik zag het al voor me: een gezellig volle boerin met roze wangen en felblond haar, een bloemenjurk en regenlaarzen, plus een rieten mand in haar armen met daarin een felroze fleecedekentje met daarop 23 kuikentjes, voor elk kind één.
Hoe die kuikens rustig werden van die schattige kinderstemmetjes, en die kinderen vervolgens weer totaal gelukkig met zo’n fluffy gele beestje, aaiend op hun schoot.
Wie dit had bedacht, had hét middel voor wereldvrede uitgevonden. Want als wij grote mensen dit ook regelmatig deden, dan had niemand toch meer therapie/een vijand/bokszak nodig? Gewoon even lezen en knuffelen en die gelukshormonen werden vanzelf aangemaakt.
Ja, ik vond het echt briljant bedacht. En bleef er maar over door fantaseren, al liggend in de zon. Misschien was het maar goed ook, die summiere informatie van mijn kinderen. Want het verhaal in mijn hoofd, beter worden kon het tóch niet worden.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.