Marike wil nooit meer onbereikbaar zijn op vakantie (en nooit meer op safari)
In deze wekelijkse rubriek vertellen mensen over iets dat zij nooit meer willen meemaken, doen of laten. Deze week: Marike van der Velden (39) heeft een druk leven als eigenaresse van een high end escortservice. Om te ontspannen maakte ze een safaritrip in Botswana. En dat pakte anders uit dan verwacht.
"Het gekke is: ik beschouw mezelf helemaal niet als luxepoes. Ik woon best bescheiden, rijd in een Fiat 500, doe mijn boodschappen vaak op de fiets en draag geen dure designerkleding. Dus toen ik een back to basic tentsafari in Botswana boekte, had ik totaal niet verwacht dat ik hier zo veel moeite zou hebben. Maar wat ik het meest onderschat had, was de stress die ik kreeg doordat ik vijf dagen onbereikbaar was. Dat nooit meer."
"Als eenentwintigjarige studente bedrijfskunde begon ik met een medestudente de escorteservice Society Service, gespecialiseerd in het high end segment. Het ondernemerschap trok me en ik zag mogelijkheden om een mooi bedrijf neer te zetten, met alleen maar hoogopgeleide escorts die dit werk met passie doen, naast hun studie of andere baan.
Het bleek een schot in de roos - nog steeds. Overal lees ik over personeelstekorten, maar wij hebben wel vijfhonderd sollicitanten per maand, waarvan er slechts een paar door de selectie komen."
Landen van de bucketlist
"Ik doe mijn werk heel graag en draai zeker vijftig uur per week, vroeger zelfs meer. Vakanties zijn voor mij een manier om te ontspannen. Vorig jaar boekte ik met mijn vriend en ouders een reis naar Botswana en Namibië.
Om de zoveel jaar maak ik een grote reis met mijn ouders, zo zijn we in China en IJsland geweest. Zolang zij dit nog kunnen, wil ik dat graag met hen doen. En deze Afrikaanse landen stonden al jaren op mijn bucketlist. De natuur leek me fantastisch, net als de wilde dieren."
"De reis duurde in totaal bijna drie weken, en onderdeel hiervan was een bezoek aan een immens groot nationaal park. Ik boekte een vijfdaagse tentsafari met gids, zodat we steeds op een andere plek konden overnachten. Ik kon ook lodges boeken, maar die waren belachelijk duur, soms wel vijfduizend euro per nacht. Dat vind ik idioot: dat ik het kán betalen, betekent niet dat ik het wíl betalen.
Bovendien had ik van deze back to basic safari een mooi, idyllisch plaatje in mijn hoofd. Ik zag al voor me hoe wij ’s avonds voor een mooie tent lekker zouden eten en bij een vuurtje zouden kletsen. Dit liep toch even anders."
Vies en plakkerig
"Eerlijk is eerlijk: de natuur en wildlife waren overweldigend mooi. We zagen olifanten en giraffes. En een luipaard een gemsbok bespringen en meeslepen in een boom. Het was spectaculair om dit alles van dichtbij te zien en te kunnen delen met mijn ouders en vriend.
De eerste dagen ging het dus prima, maar op dag drie merkte ik dat ik er een beetje klaar mee was. Ik was steeds vies en plakkerig, en kon maar anderhalve minuut douchen met een emmer water. Een enorm gehannes, en daarna was ik meteen weer vies want er was overal zand."
"En er was meer ongemak, zoals de vele vieze beestjes die onze tent binnenkropen. ’s Nachts hoorde ik vlakbij hard geknor, dat waren blijkbaar nijlpaarden en die kunnen echt gevaarlijk zijn. Ook lag er een keer overal olifantenpoep in ons kamp.
Ín het donker naar de wc gaan was ook een uitdaging. Het toilet was een gat in de grond, waar ik eerst met een zaklamp in moest schijnen om te checken of er geen spin of schorpioen in zat. Op een stretcher slapen was trouwens ook niet heel comfortabel."
"Ik ben een controlfreak en een workaholic en dit was echt een grote confrontatie met mezelf."
"Maar wat mij het zwaarste viel, was het totaal onbereikbaar zijn die dagen. Ik wist dat mijn telefoon het niet goed zou doen in het afgelegen gebied, maar ik had gehoopt op hier en daar wat bereik of een klein flintertje wifi als we in de buurt van zo’n dure lodge waren – wie weet had iemand een doodsimpel wachtwoord. Maar er was nul bereik, echt niets."
Huis afgefikt, bedrijf failliet
"Op de tweede dag voelde ik al onrust en op de derde dag werd het ronduit stress. Ik maakte me over álles zorgen. Dat ons huis was afgefikt of mijn bedrijf inmiddels failliet was verklaard. Straks was er een onverwachte controle van de gemeente of ging een internationale boeking helemaal fout. Ik ben een controlfreak en een workaholic – zo iemand die tv kijkt met haar laptop op schoot - en dit was echt een grote confrontatie met mezelf."
"De laatste dag was mijn humeur ronduit slecht, ik was door alle onrust en het ongemak niet te genieten. Alles was plakkerig en smerig. Ik kon niet wachten om in een hotel te zijn zodat ik kon douchen en mijn appjes en mails kon checken.
Toen we bijna in gebied waren met mobiel bereik, bleef tot overmaat van ramp onze safariauto vastzitten in het zand, dus die moest uitgegraven worden. Ik werd wanhopig en was bijna in staat om te gaan lopen. Toen ik eindelijk bereik had, bleek ik maar één appje van mijn assistent te hebben: 'Alles gaat goed hier, geen probleem!'"
Naar de Loosdrechtse Plassen
"Achteraf baalde ik van mezelf. Waarom kon ik mijn werk zo moeilijk loslaten? Ik had me lopen opvreten voor niets en alleen maar doemscenario’s bedacht. Dat vind ik een tekortkoming van mezelf. Toch weet ik zeker dat ik nooit meer zo lang onbereikbaar wil zijn, het geeft mij simpelweg te veel stress en dat kan toch niet de bedoeling zijn van een vakantie.
Ook zal ik nooit meer zo lang gaan kamperen. Dat heb ik zó onderschat. Ik dacht: hoe moeilijk kan het zijn? Een paar dagen zonder make-up of föhn boeit mij echt niet. Maar overal die vieze beestjes en dat alles ongemakkelijk is: dat vind ik blijkbaar wel vervelend. Soms dacht ik echt: wat doe ik mezelf aan? Een paar keer heb ik mezelf voor mijn kop geslagen dat ik niet tóch voor zo’n dure lodge was gegaan, met douche en wifi. Deze zomer gaan mijn vriend en ik naar ons vakantiehuisje met boot aan de Loosdrechtse Plassen. En mijn laptop en telefoon gaan uiteraard mee."