Anika wil nooit meer op groepsreis
Een paar keer stonk ze erin, maar nu weet Anika (49) het zeker: groepsreizen zijn he-le-maal niets voor haar. "Het klikte niet met de groep en ik was opgelucht toen de vakantie erop zat."
"Ik ben gek op reizen, echt waar. En eerlijk is eerlijk: mijn allereerste groepsreis die ik in 1997 samen met mijn toenmalige vriend naar Egypte maakte, was niet verkeerd. We waren met een kleine groep van acht mensen en iedereen was geïnteresseerd in het land en de cultuur. Twee jaar later boekten we een groepsreis naar Indonesië, en dat beviel een stuk minder goed."
Denigrerende opmerkingen
"Mijn vriend en ik kenden Indonesië niet en hadden geen tijd om ons goed in te lezen en zelf een route uit te stippelen. Daarom kozen we voor een georganiseerde groepsreis naar Java en Bali. Ik wist dat we langs de standaard toeristische plekken zouden gaan, maar omdat we het land voor het eerst bezochten vonden we dat prima."
"Ik verwachtte een kleine groep met een goede, betrouwbare gids. Dat pakte anders uit. De groep bestond namelijk uit 25 mensen. Toen we op Jakarta aankwamen, maakten een paar reisgenoten meteen denigrerende opmerkingen over de lokale bevolking: die mensen waren maar lui en kregen niets voor elkaar. Dat vond ik heel naar, ik schrok ervan dat iemand zoiets schaamteloos uitkraamde. Het was duidelijk dat het overgrote deel van de groep geen interesse had in het land en de cultuur, maar simpelweg vermaakt wilde worden."
"De gids bleek ook een verhaal apart. Zo verkocht ze flesjes water in onze bus, maar daar vroeg ze drie keer de prijs voor die je normaal gesproken in de plaatselijke winkel betaalt. Dat wist de rest van de groep niet, want die durfde amper zelf een winkel in. Maar mijn vriend en ik deden dat wel. Toen de gids luidkeels in de bus verkondigde dat zij dezelfde prijs rekende als in de winkel, wisten wij wel beter."
"Het botste wel vaker met haar. Zo beweerde ze dat het ’s avonds ‘te gevaarlijk’ was om de straat op te gaan. De grootste onzin en een rare smoes om ons in het hotel te houden. Mijn vriend en ik gingen er wel op uit om het plaatsje te verkennen waar we dan waren, maar de groep bleef braaf in het hotel hints of karaoke spelen. Het klikte gewoon niet tussen ons en de rest en ik was best opgelucht toen die vakantie erop zat. Ik nam me voor om nooit meer op groepsreis te gaan en aan die belofte heb ik me jarenlang gehouden."
Teleurstelling
"Vroeger heb ik een tijd in China gewoond en gewerkt. Ik moet bekennen dat ik de Chinese gewoonten niet zo aangenaam vond: duwen, dringen en op straat spugen. Ik had de ervaring om daar te wonen niet willen missen, maar wilde er niet graag een keertje terug. Dat veranderde toen ik een nieuwe vriend kreeg die graag wilde zien waar ik gewoond had. Vijf jaar geleden zag hij online een groepsreis naar China, langs mooie plekken waar ik ook nog niet geweest was. Het was goedkoop en de hotels waar we zouden verblijven hadden vijf sterren. Ik las alle kleine lettertjes en het zag er prima uit, dus we boekten de reis."
"Twee dagen voor vertrek kwam de eerste teleurstelling. We ontvingen een uitgebreidere reisbeschrijving en daarin stond dat we toch een paar fabriekjes zouden bezoeken. Daar heb ik echt een hekel aan, want feitelijk zijn dat gewoon winkels waar je een uur verplicht moet ronddwalen. Als ik dit had geweten, had ik die reis nooit geboekt. Meteen belde ik naar de reisorganisatie, maar helaas konden we niet meer onder de reis uit. Sceptisch stapten mijn vriend en ik op het vliegtuig."
'Ik wil een land leren kennen en niet steeds verkooppraatjes aanhoren'
"Helaas waren onze bange vermoedens terecht. Opnieuw kon ik me niet vinden in de opzet en programmering van de reis. Zo waren we op een dag in hartje Beijing, overal waren lokale eettentjes te vinden. En toch moesten we rond lunchtijd een uur met de bus naar een restaurant - waarmee de reisorganisatie ongetwijfeld een deal had - om daar te eten, om vervolgens weer een uur terug te rijden naar de stad. Zo zonde van onze tijd."
Haasten
"Ook gingen we naar het Zomerpaleis, met prachtige tuinen erbij. We werden geacht om daar in een half uur doorheen te haasten, maar moesten daarna wel een uur doorbrengen in een zijdefabriek. Maar daar maak ik toch geen verre reis voor? Ik wil het land en de cultuur leren kennen en niet steeds verkooppraatjes aanhoren. Ik maakte dit kenbaar bij onze gids, die dit volledig snapte en heus welwillend was."
"Maar helaas zat hij klem in het stramien van zijn opdrachtgever. Hij mocht het schema niet omgooien, want alles draait om de commissie die zo’n reisorganisatie vangt van de fabrieken. Bovendien wilden de andere gasten wel braaf het reisprogramma volgen zoals was uitgestippeld, mijn vriend en ik waren de enigen die bezwaar maakten."
"Ik kan nogal eigenwijs zijn en besloot er niet meer aan mee te doen. Ik liep heel snel door zo’n fabriekswinkel of ik wachtte buiten bij de bus. Eigenlijk moet ik zeggen: bussen. Het bleek namelijk dat zo’n reis aan meerdere groepen wordt verkocht die allemaal dezelfde route volgen."
Verplichte fabrieksbezoeken
"Dan sta je dus met driehonderd man ’s morgens bij het ontbijt. Maar vooral van die verplichte fabrieksbezoeken raakte ik geïrriteerd, want ik wilde meer van de omgeving zien en verdeed mijn tijd met deze verkooponzin."
"Ik weet nog dat we naar een theeceremonie gingen. Dat klinkt heel leuk, maar het werd liefdeloos afgeraffeld en daarna werden we naar een grote theewinkel geloodst. Alles werd voor ons bepaald: de plekken die we zagen, de tijd die we er doorbrachten en soms zelfs wat we aten. Dat stond me tegen."
"Met de groep hadden wij ook geen klik. Vaak was er een verplichte tafelindeling en zaten mijn vriend en ik te eten met mannen die vooral opschepten over hun zaken en grote auto’s, dingen die ons niet boeiden. Ik wil niet generaliseren, maar mijn indruk is dat sommige mensen die een groepsreis maken vooral plaatjes willen kijken. Ze willen van hoogtepunt naar hoogtepunt gebracht worden en snel foto’s schieten, maar zich niet echt verdiepen in het land."
Verslaving
"Ik heb geleerd dat ik geen type ben voor een groepsreis. Ik ben er niet volgzaam genoeg voor. En ik vind zo’n reis te snel gaan, ik ben een langzame reiziger die alles rustig wil bekijken. Ik hoef niet alleen maar toeristische trekpleisters te zien, maar ik wil ook naar de plaatselijke markt en het degelijke leven ervaren. Nooit meer zal ik een groepsreis boeken, dat durf ik absoluut te stellen. Hoe mooi de aanbieding of omschrijving ook lijkt."
"Inmiddels ben ik al in 63 landen geweest. Nieuwe dingen ontdekken geeft mij een kick, het is haast een verslaving. Het is fascinerend om op een plek te zijn waar alles nieuw en anders is: de taal, het eten, het landschap. Japan, Taiwan en Panama staan nog op mijn wensenlijstje."
"De mooiste dag van mijn leven beleefde ik in Mongolië. Met een klein groepje overnachtten we in een yurtenkamp. Totaal onverwachts kregen we de kans om te kunnen paardrijden. Zonder paden of wegen galoppeerde ik door het weidse, verlaten landschap. Dát is ultieme vrijheid."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.
Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl