'Is die badmeester me nou aan het volgen? Wat een engerd'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week gaat ze naar een Frans zwembad, waar een nogal bijzondere badmeester de baas is. "Moet-ie nou zo hard schreeuwen? Wat een machtswellusteling."
De kinderen wilden zwemmen. Ik wilde de zon in. Manlief hoefde niet zoveel, als wij het maar naar ons zin hadden. Ik stelde voor om op de nabijgelegen camping te zwemmen, waar zo’n gers tropisch zwemparadijs was. En bedjes. Waarop ik dan kon liggen met mijn boek. Aan de balie vertelden ze dat het water net die ochtend ververst was. Het was een graad of 18, heel erg koud.
Puk en Olle wilden toch liever binnen zwemmen, in warm water. Ik knarste met mijn tanden, maar wilde niet zeuren. Ik had ze de dagen ervoor tegen hun zin naar drie brocantes gesleurd in de bloedhitte, nu was het hun beurt. En zo reden we tussen de wijnranken door naar het overdekte zwembad.
Fermé, stond er op de deur. "Siesta?", vroeg manlief. "Wie gooit er nou overdag een zwembad dicht?" Anderhalf uur later keerden we terug en rekenden af. Het bleek meer te kosten dan op de website stond vermeld. Inflatie zeker. Toen de vrouw achter de kassa de bon in de handen van mijn man drukte, wees ze naar een soort snoepautomaat. "Obligatoire", zei ze erbij.
"Wat is verplicht?" vroeg ik. "Pourquoi?", vroeg manlief. Het bleek tegen de luizen. Die in Frankrijk in chloorbaden konden zwemmen. Ik trok vier badmutsen uit het apparaat. Vier euro per stuk. Olle was de enige die blij was, want de zijne - het kindermodelletje - had de vorm van een haai. Inclusief vin, bovenop zijn kop.
Verboden zwembroeken
"Zijn we er nu dan eindelijk klaar voor?", vroeg ik, tot op het bot geërgerd, omdat we nog geen druppel zwembad hadden gezien. Ik keek naar de borden in de kleedkamer, in de douche en de gangen. "Er zijn hier wel erg veel verboden en verplichtingen", snoof ik.
"Wat doe jij nou?", vroeg ik manlief, die zodra we binnen waren op een bankje plaats nam. "Ik mag niet zwemmen." Hij wees naar de badmeester, een volledig kaalgeschoren, intens gebruinde, streng uitziende man. "Dit soort zwembroeken zijn verboden." Hij wees naar zijn zwembroek. Had-ie ook niets over op de website gelezen.
Hij was nog niet uitgesproken of de badmeester klapte hard in zijn handen. "We mogen helemaal niets", klaagden de kinderen. "Moet-ie nou ook nog daar zo hard bij schreeuwen? Wat een machtswellusteling", zei ik, en ik liet mezelf in het bad zakken, dat verrassend warm was. Lekker. "Ga nou maar zwemmen, daarvoor zijn we hier tenslotte."
Ik maakte een rondje en liep naar het volgende bad. Manlief stond aan de rand en gebaarde me te komen. "Die badmeester volgt je. Ik ben net heel dicht voor hem gaan staan en heb even in zijn gezicht gezwaaid om te laten weten dat ik ook nog aanwezig ben." Manlief was misschien aan de kant gezet, hij liet zich niet zomaar van zijn territorium beroven.
Ik keek rond, de badmeester was verdwenen. De kinderen probeerden de glijbanen uit, ik nam een kijkje buiten. Als een duveltje uit een doosje stond die rare badmeester opeens voor me. Was hij me nou alweer aan het volgen? Wat een engerd. Ik liep snel terug naar manlief en ging op het bankje naast hem zitten.
Twee uur later waren de kids moe en voldaan. We kochten een croque-monsieur op het stadsplein. Deze zomer gaan nog vele zwemdagen volgen. Buiten. Want binnen zwemmen in Frankrijk, dat doen we voorlopig niet meer.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.