'Waar is oma nou gebleven? Net was ze hier nog!'

Je zou zeggen: een oma raak je niet snel kwijt. Maar het gebeurde, in een split second. We moesten pinnen, want de Franse boer bij wie ik watertandend een kilo geurige tomaten wilde afrekenen, bleek een defect apparaat te hebben. 

Ik liep naar de pinautomaat met manlief, oma pakte er eentje verderop. We pinden, we wachtten, we zuchtten in de warme Franse zon. Maar oma, die kwam niet terug. De zon scheen fel op onze kop, we werden ongeduldig. Waar was oma nou naartoe?

"Ze is vast ergens iets halen, misschien een doosje macarons", probeerde ik om manlief gerust te stellen. Zijn moeder zou heus niet in zeven sloten tegelijk lopen, ze kende de weg op haar duimpje en het was over het algemeen een verstandige vrouw.

We keken om ons heen. Er waren verbluffend veel Nederlanders die dit dorpje hadden ontdekt. Ik had hier nooit eerder zoveel toeristen gezien. In plaats van lokale etenswaren, werden er verrassend veel toeristenspullen verkocht, zoals oplaadbare knuffelbeestjes en elektrische autootjes. 

Allebei een andere route

Ik was blij dat we de kinderen bij opa hadden achtergelaten, want die hadden we zeker nooit kunnen wegtrekken bij dat goedkope speelgoed. Het rinkelde en toeterde, het leek wel of we op de kermis stonden. Ik werd er moe van. 

Twintig minuten later was oma er nog steeds niet. "Waar is ze nou?", begonnen we ons ongerust af te vragen. We besloten allebei een andere route over de markt te lopen. Manlief zou vanaf de pinplek de route over de markt afleggen, ik zou de route vanaf de auto teruglopen, misschien was ze daarnaartoe gegaan.

En ja hoor, op weg naar de auto vond ik haar. "Ik zag jullie niet meer, dus ik was naar de auto teruggelopen", verklaarde ze. Het was ver lopen naar de auto, nu begreep ik waarom het zo lang geduurd had.

"Maar hoe kunnen we elkaar nu kwijt zijn geraakt bij de pinautomaten?", vroeg ik, toch een beetje onder de indruk hoe snel zich dit had kunnen voltrekken. "Ja, ik dacht: jullie stonden nog in de rij, ik kan nog wel even naar Henri voor een plak ham", legde ze uit. "Maar toen ik klaar was, waren jullie opeens verdwenen."

Zalige plak ham

Henri, ik snapte het. Henri was de Franse slager die een groot stuk varkensbeen op zijn counter had staan. Wilde je een plak ham, dan sneed hij er ter plekke eentje voor je af, wel een halve centimeter dik. Die plakken waren zalig. 

Ik zwaaide naar manlief, we konden naar huis. "Ruik dan, wat lekker", zei oma. Ze maakte het papiertje met de ham erin open en ik rook aan haar vers afgesneden plak. Hij rook inderdaad zalig. Genieten, zo meteen bij de lunch. Dat was die twintig minuten wachten in de felle zon dan wel waard geweest.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.