Bianca: 'Scheiden is lijden. Ik schaam me dat ik te vroeg heb opgegeven'

"Ik zat in die blinde vlek waar vrouwen wel vaker in zitten. De vlek waarin ik vooral oog had voor de genegenheid, affectie en spanning die ik miste na tien jaar samenzijn, en niet meer goed zag wat er allemaal wél was. Ik wilde me begeerd voelen en allerminst vanzelfsprekend zijn, maar dat laatste sluipt er nu eenmaal in. Van beide kanten.

We hadden veel ruzie. Ik had niet eens meer door hoe vaak eigenlijk. Totdat mijn zoon zijn hand opstak, zoals op school, en vroeg of we eindelijk eens konden ophouden met ruziemaken. Dat was voor mij een keerpunt. Ik krijg het er nog koud van, als ik eraan terugdenk."

"Dat ruziemaken viel me blijkbaar niet eens meer op. Zo wilde ik niet langer doorgaan, besloot ik. Dus ik vertelde mijn man dat het zo niet meer ging, dat ik hem een andere vrouw gunde, die hem de rust en tevredenheid kon bieden die ik niet kon bieden. Die had hij binnen negen maanden gevonden. Ik hoop dat hij gelukkig met haar is. Omdat hij met de juiste voeding die hij nodig heeft als man, ook een betere vader is voor onze kinderen."

Verwijten om de oren

"Schuldgevoel heb ik wel en dat duurt heel lang. Ik ben niet de enige die last heeft van die scheiding, mijn twee kinderen natuurlijk ook. Daar zit de kern van mijn wond. Ik was geen leuke moeder toen we nog samen waren, ik was vaak boos en kortaf. Nu ben ik helemaal mezelf. Vrolijk, energiek en geïnteresseerd.

Maar de prijs die zij daarvoor betalen is dat ze in twee huizen moeten opgroeien. Het idee dat ik het mijn kinderen aandoe dat ze op twee adressen moeten gedijen, vind ik traumatisch. Dat gevoel had ik niet voorzien. Als ik daarover praat krijg ik nog weleens verwijten om de oren. Ja, ik wilde toch scheiden? Dan voel ik schaamte dat ik te vroeg heb opgegeven."

"Nu, ruim acht jaar later, sta ik aan de andere kant van de brug. De gedachte dat het zo anders had kunnen lopen, stemt me niet meer triestig. Al kan ik nog steeds verdrietig worden wanneer ik me realiseer dat het gelukkige gezinsleven dat ik voor ogen had met de vader van mijn kinderen, niet gelukt is. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik het anders gedaan. Ik heb mijn lessen moeten leren, mijn ego moeten temmen. Maar ja, achteraf is het makkelijk praten.

En nee, ik kan niet alle vingers naar mezelf wijzen. It takes two to tango. We raakten elkaar kwijt door gebrek aan compassievolle communicatie, aan zachtheid naar elkaar, aan voldoende verbinding met elkaar. Op een bepaald moment waren we alleen nog maar dure huisgenoten van elkaar. Zelfs op vakantie hadden we het niet meer leuk met elkaar."

Niet maar één grote liefde

"Ik heb moeten rouwen om het gezin dat had kunnen zijn. Mijn ex heeft een vriendin, ik heb nu geen man in mijn leven. Eerlijk? Ik dacht dat die er vrij snel wel weer zou zijn en dat ik de draad wel weer zou oppakken met een nieuwe man. Ik heb wel wat liefdes gehad, maar ergens zit nog de pijn van de gemiste grote liefde. Heb ik nu de boot gemist? Liever geloof ik niet dat er maar een grote liefde is, maar dat er in elke levensfase iemand is die bij je past."

"Scheiden is lijden, dat heb ik wel duidelijk gevoeld. Daarom adviseer ik iedere vrouw die de handdoek in de ring wil gooien omdat het niet langer botert, de verbinding zoek is en er veel onvrede is richting haar man, met klem: handel niet te snel, aan de andere kant is het niet altijd beter en mooier en makkelijker. Vraag jezelf liever af: wat heb ik nodig om me weer meer verbonden te voelen met m’n partner? Wat heeft hij nodig?

Kom weer in gesprek met elkaar. Ga ontdekken hoe dat vlammetje weer kan oplaaien. Krijg je het voor elkaar om dit om te buigen, om je weer speciaal te voelen voor elkaar en op een dieper niveau weer geraakt te worden, dan is dat heel wat waard. Geef het een kans voor het te laat is."

Andere aanvliegroute

"Als ik het zou kunnen overdoen, met alles wat ik nu weet en de laatste jaren heb gemist, dan zou ik een andere aanvliegroute kiezen. Die van aanmoediging, niet van ontmoediging. Want dat heb ik zeker gedaan. Ik heb mijn man ontmoedigd in zijn doen en laten. Met een zure sneer over de was of weet ik het wat, kreeg ik ook niet de reactie die ik het liefst wilde.

Logisch, zie ik nu. Het liet me juist meer alleen en onbegrepen voelen. Dat maakte ons allebei ongelukkig. Want als een man het gevoel heeft dat hij niets goed kan doen voor zijn vrouw, voelt hij zich ook niet langer gewaardeerd en komen er steeds meer barsten in de fundering. Als je dat kunt voorkomen en weer in hetzelfde spoor kunt komen, is de wereld van jullie. Wat had ik dat graag ingezien voordat ik vertrok."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.