Jorinde: 'Het liefst word ik op mijn uitvaart verticaal binnengereden'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?

"Titanium van Sia en David Guetta."

Waarom juist dit nummer?

"Eigenlijk is dit mijn guilty pleasure. Want ik hou helemaal niet van Sia en ik haat commerciële house, maar bij dit nummer zie ik helemaal voor me hoe ik dan binnenkom in die zaal. 'Zo jongens, dit was ze.' Dan zit de sfeer er meteen lekker in. Het liefst verticaal, op zo’n hondje. Stop me ook niet in een uitvaartcentrum maar vier mijn leven liever met een knalfeest op een mooie boerderij, ergens in de bossen, onze honden ravottend op de achtergrond.

Ik hoorde Titanium eens in akoestische versie op tv, de tekst raakte me. You shoot me down, but I won't fall, I am titanium. Toch voel ik juist de houseversie het meest, iedere keer weer even hard. Iedereen heeft tegenslagen in het leven. Ik heb er bovengemiddeld veel meegemaakt, met mijn verslaafde vader die op mijn zesde uit mijn leven vertrok, een gevaarlijke stiefvader, toxische liefdes en wat gezondheidsproblemen. Maar ik sta hier dus nog en gelukkiger dan ooit. Alles maakt je rijker, hoe kut het ook is. Elke keer als er weer stront aan de knikker is en ik hoor dit nummer, voel ik: ik kan dit. Dat omvallen doe ik wel in mijn kist."

Wat zegt het nummer over je leven?

"Alles wat ik ben tegengekomen in het leven, grijp ik aan om een beter mens te worden, of in elk geval van te leren. Ik heb twee geweldige jongens van 15 en 18 jaar, waar ik al jaren zo goed als alleen voor zorg. We zijn een wonderteam geworden, door alles wat we hebben meegemaakt met z’n drieën. Een scheiding, het opbouwen van een nieuwe leven samen, nieuwe liefdes die soms ook weer vertrokken. Onze band is ijzersterk, vooral door iedere keer weer open en gelijkwaardig te praten over wat ons overkomt of bezighoudt. Waar ik bang voor was of me onzeker over voelde, ook met betrekking tot hen, hebben we besproken. Dat doen we trouwens nog steeds.

Alles wat ik zelf nodig heb - warmte en een luisterend oor - heb ik aan mijn jongens kunnen geven. Daar ben ik blij om. Goed opvoeden betekent voor mij: zo goed mogelijk voorleven. Al doe ik ook maar wat ik dénk dat goed is, en daar maak ik ongetwijfeld een hoop fouten in. Maar ik doe het met liefde. Door alles te bespreken zijn zij ook sterk geworden.

Bijkomend voordeel is dat ik alles te horen krijg – nou ja: véél. Van het eerste kusje tot grote pijnen die levensbepalend zijn. Maar dat denkt misschien elke moeder. Ze zijn heel open en gek genoeg ontzettend optimistisch. Dat is denk ik het allermooiste wat ik heb bereikt in mijn leven. Daar helpt muziek ook zo bij. Voor elke mijlpaal in ons leven hebben we een muzieklijst. Soms om te vieren, soms juist om een gesprek op gang te brengen. Door Sheryl Crow bijvoorbeeld laatst nog, met het nummer Lullaby for Wyatt. Pubers loslaten terwijl ze deels nog zo vastgehouden moeten worden, vind ik geen sinecure."

Waar luister je het liefst naar muziek?

"Nou, waar niet. Het liefst alleen in bed met mijn oortjes in. Dat doe ik al vanaf dat ik twaalf was. Ik zat net in de brugklas en had een enorm zware griep. Mijn moeder moest werken dus ik moest naar mijn oma. Volgens haar normen hoorde een ziek kind in bed te liggen, dus heb ik uren naar het album Brave and crazy van Melissa Etheridge liggen luisteren. Daar is mijn liefde voor vrouwelijke artiesten ontstaan en die is in mijn puberteit alleen maar gegroeid. Beth Hart bijvoorbeeld, die moet ook echt gedraaid worden als ik dood ben, Sarah McLachlan, Lori McKenna, Natalie Merchant en K’s Choice. Door Melissa begon ik ook mijn seksualiteit te bevragen. Dat begon allemaal met bewondering. Wat een sterke en geëmancipeerde vrouwen, voelde ik, zo wilde ik ook zijn. De teksten raakten me, ze beantwoordden wat ik zelf voelde – en nog steeds. Al mijn vriendinnen zijn ook zelfstandige en krachtige vrouwen.

Toch mindert het luisteren de laatste jaren wel. Soms zijn er al genoeg prikkels om me heen en legt de muziek het af. Tijdens het schrijven kan ik helemaal niets meer luisteren, zelfs instrumentaal is te veel. Maar zodra ik een deadline heb gehaald, zet ik meteen weer muziek aan."

Hoeveel lijstjes heb je staan op Spotify?

"Niet zoveel want ik ben hartstikke chaotisch. Een paar met vriendinnen, met mijn jongens en van de festivals waar ik naartoe ga. Ik neem niet de rust om dit soort dingen te ordenen. Ik luister gewoon albums, met name van de vrouwen die ik net noemde. Voor life changing events en verliefdheden maak ik wel een lijstje. Vaak spreken die liedjes me niet meer zo aan als die mijlpaal achter de rug is.

Verder deel ik een lijst met mijn partner, mijn highschool sweetheart. Een tijdje geleden kwamen we elkaar weer tegen. 26 jaar na dato bleken we identieke playlisten te hebben. We zijn echt samen in de jaren negentig blijven hangen. Pearl Jam, Crowded House, Counting Crows. We konden veel gevoel kwijt in de muziek die we deelden. Inmiddels hebben we de lijst wel aangevuld, maar verder dan 2002 komen we niet."

Wat is je guilty pleasure?

"Titanium dus, maar daar doe ik ‘m mee tekort. Dus ik zeg dan toch: heb ik niet. Als een nummer je aanspreekt, dan raakt dat een gevoel. En voor gevoel hoef je je nooit te schamen. Ik ben bijvoorbeeld dol op country, niet die conservatieve, maar wel die over het leven gaat – wederom vooral van vrouwelijke artiesten.

Ik heb alleen maar muziek waar je voor gaat zitten. Waarin ik kan zwelgen en intens kan voelen. Diepgang, daar houd ik van. Een vrolijk deuntje kan mij niet zo snel raken. Neem het album O, van Damien Rice. Zo voelen en geraakt worden, dat is voor mij leven. Die diepgang is voor mij rijkdom."

Meedoen?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl