'Ik kan er niets aan doen: zodra ik knikkers zie, word ik hebberig'

Van de ene op de andere dag was het weer een hype: knikkeren. En van de ene op de andere dag sjokte ie-de-reen op het schoolplein rond met een zak knikkers. Als paddenstoelen uit de grond, zoveel knikkers waren uit het niets komen opzetten.

Dolblij kwam Olle (9) thuis, met 21 glazen balletjes in zijn rugtas. "Waar je heb je die vandaan?", vroeg ik verbaasd, omdat hij die ochtend zonder knikkers naar school was vertrokken. "Ik heb er eentje gekregen, de rest gewonnen", zei hij glunderend. "Ik ben heel erg goed in knikkeren!"

"Laat eens even zien", zei ik, dolnieuwsgierig. "Ik heb vooral veel Chinese bonken en kattenogen", zei hij, "maar die stellen niets voor." Manlief trok een wenkbrauw op. "Nee? Die waren in onze tijd juist de meest waardevolle."

"Wat heb je nog meer?", vroeg ik hebberig. Ik kan er niets aan doen, zodra ik knikkers zie, word ik inhalig. Vooral die blauwe knikkers met een parelmoeren laagje erop, man, wat vind ik die mooi. "Blue ocean noemen we die", fluisterde Olle toen ik er eentje gewichtig door mijn hand liet gaan.

De dino-knikker

"Volgens mij hebben we nog een hele zak", zei ik enthousiast, en trok een minuut later al de oude knikkerzak van Puk (11) onder een berg TOPModel-spulletjes vandaan. "Moet je kijken hoe mooi." De zak van Puk bleek een schatkist vol bijzondere vondsten.

"Deze moet je misschien maar hier laten", zei ik, en trok een bonk uit de zak met daarin een ieniemini dinosaurus. "Die is wel zo bijzonder." Olle vond het prima dat de dino niet mee naar school ging, hij had toch net een volle zak gekregen."

Een paar dagen later trof ik Olle ’s avonds huilend in zijn bed. "Mannetje, wat is er?", vroeg ik, en gaf hem een aai over zijn bol. "Ik heb ge-rui-huild", snikte hij, "en nu heb ik spij-hijt." "Geruild? Wat? Je Pokémon-kaartjes? Je Disney-plaatjes?" "Mijn bonk met die spiraal erin, van Puk."

Van ruilen komt huilen 

Ik wist meteen welke bonk hij bedoelde: een zilverkleurige bal met een rode spiraal erin. "Jochie, het komt goed", zei ik. "Nu heb je geleerd: van ruilen komt huilen. Wat je doet: je probeert ’m morgen terug te ruilen, en anders kopen we ’m in die ene toffe speelgoedwinkel. Het komt goed." Gerustgesteld viel hij in slaap.

De volgende dag informeerde ik of mijn knikkerterugruilstrategie had geholpen. Hij knikte van niet. Het bleek op het schoolplein een gewild exemplaar. De jongen die hem had gekregen, had ’m verloren. Olle had ’m proberen terug te winnen via allerlei kinderen, maar zijn talent voor knikkeren bleek beginnersgeluk. 

Halen we Sinterklaas?

Ik hoopte stiekem dat de hype voorlopig nog niet voorbij was, dat Olle intussen geen talent voor knikkeren zou ontwikkelen en we Sinterklaas zouden halen. Dan had ik een mooi excuus voor die speelgoedwinkel, waar je knikkers per ons kocht. Dan kreeg Olle een mooie, nieuwe bonk met spiraal. En scoorde ik voor mezelf zo’n mooie blauwe met parelmoer.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.